Lucyna Legut - Już nigdy nie będę się kłócił z Piotrkiem

To dosyć głupie, żeby mieć poczucie winy w takiej sytuacji: pożyczyłam książkę z biblioteki, więc nie mogę oddać nieprzeczytanej 😡 

Niby dlaczego nie mogę? Ale ja tak mam w różnych sprawach - jakieś durne samoograniczenie. 

Więc przeczytałam i to. 

Tym razem, żeby wyrobić te sto stron, zastosowano myk w postaci większej czcionki, chyba pomysłów już brakowało.

Dobrze, przerobiłam cztery sztuki i choć coś tam jeszcze autorka opublikowała o Jaśku i Piotrku, więcej się nie skuszę. Natomiast kiedyś jeszcze te autobiograficzne pomidory pożyczę.

Początek:

Koniec:

Wyd. Akapit Press, Łódź 2001, 102 strony 

Z biblioteki 

Przeczytałam 6 października 2020 roku 

NAJNOWSZE NABYTKI 

Byłam odebrać książkę z kolejki, a tam na półce jeszcze leżał ten słownik, co to o nim pisałam... no wzięłam, choć taki wyśmondrany 😄

Dla kogoś znającego łacinę czy języki romańskie takie esperanto to musi być bułka z masłem, no - tylko pytanie: po co. Na co dziś jeszcze można mieć nadzieję? Ciekawe, ilu jeszcze esperantystów się ostało na świecie? Pewnie jest o tym info na Wiki 😎

A dzisiaj déjà vu , całkiem jak w marcu - konferencja prasowa w sprawie covida. Kłamią jak i wtedy, wiadomo, ale najlepsze było, gdy pochwalono mądrą decyzję ministra Szumowskiego (słynny zakup respiratorów), a następnie nie powiedziano, ile jest tych respiratorów w Agencji Rezerw, bo to tajemnica. Póki człowiek nie chory, to się z tego absurdu śmieje, ale... 

Rozmawiałam potem z praską przyjaciółką, dziś mieli 5 tys. pozytywnych testów (a przecież Czechów jest o wiele mniej), więc ona spodziewa się, że może znów nastąpić lockdown. Póki co, znów zamknęli kina i teatry.

I tak. Chyba niepotrzebnie kupiłam ten bilet na 2 linie w tym tygodniu, z myślą o dojeździe na kurs 😩 W sobotę będzie kolejna konferencja i być może rzecz będzie o szkołach.

Gdy na zajęciach jojczyłam, że wolałam online, nasza pani zadeklarowała się, że możemy zamienić. Ale nikt inny się nie odezwał. Trochę ich rozumiem - wszyscy pracują zdalnie i mają dość siedzenia przed kompem...

Tymczasem się cieszę, bo umyłam dziś jedno okno na zimę. Tego okna nie otwierałam od 2 miesięcy, bowiem zamieszkał za nim pająk. Ale taki spory pająk. Nie mam dobrego zdjęcia, niestety. Uplótł sobie piękną sieć i od czasu do czasu coś tam w nią złowił i pożarł. Wczoraj patrzę - nie ma go. Oho, poszedł na spacer albo co. Dziś patrzę - dalej go nie ma. Zgubił się czy co? Wreszcie mogłam okno umyć, a pajęczynę zlikwidować. I przestać się trząść ze strachu, że mi wlezie do domu oknem obok 😁

Pandemia ma swoje dobre strony... przez ten czas, gdy siedziałam w domu, nauczyłam się okna myć. Znaczy - zrozumiałam, że gdy się je często przeleci czyli nie zdążą się zabrudzić porządnie, to jest bardzo szybka i prosta sprawa. Chyba zaczęłam rozumieć te skandynawskie gospodynie, co to w poniedziałek myją okna. Tak, w każdy poniedziałek, ale zajmuje im to naprawdę mało czasu. A ja dawniej nie cierpiałam tego, mama mnie prześladowała pytaniami, czy już umyłam na święta 😣 Teraz się okazuje, że to 5-10 minut zabiera zaledwie... człek na starość musiał do tego dojść.