Jarosław Mikołajewski - Dolce vita

Ja coś za tym Mikołajewskim nie przepadam i miałam momentami poczucie, że to wręcz grafomania jakaś... No ale skoro się Wisława zachwycała, to może nie? Jednak, z małymi wyjątkami, opowiadania te nie zrobiły na mnie wrażenia, widać wyobraźnia autora pracuje na innych falach niż moja.

Początek:

Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2012, 142 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 28 listopada 2020 roku

I to by było na tyle na czas dłuższy, bo pewnie sporo mi zejdzie na lekturze Doncowej, która ma malutką czcionkę (seria kieszonkowa) i po kilkunastu stronach wysiadam, mam dość i wolę posłuchać czeskiego radia.

 

Ale ale, co za przyjemna niespodzianka dziś rano 😍

Nie dlatego, że tak zimę lubię (wręcz przeciwnie), ale pierwszy śnieg W NIEDZIELĘ robi wrażenie, w końcu wychodzić nigdzie nie trzeba, a tylko popatrzeć sobie przez okno, bez narażania się na zimno i inne nieprzyjemności. Ale przede wszystkim miałam przez chwilę wrażenie powrotu do dzieciństwa, że zaraz będzie Teleranek i Pippi Langstrumpf 😉

Oczywiście w sześć godzin później nie ma już śladu po śniegu...

Tymczasem wstała moja córka na obiad, więc mogłam ją poprosić o przysługę, z którą czekałam od rana, chcąc Was uraczyć tym fragmentem filmu (przysługą było wycięcie go z całości). To mianowicie film radziecki, który obejrzałam wczoraj, a który opowiada o pewnej sympatycznej, acz dość ekstrawaganckiej rodzince. Syn zaczyna mieć podejrzenia, że ojciec prowadzi podwójne życie, więc postanawia go śledzić. Ale nie o to chodzi... chodzi o ZSYP ALLA SOVIETICA 😂😂😂

A tu muszę jeszcze zaznaczyć, że jest rok 1986...