Słuchajcie, to naprawdę odkrycie! Nie moje, tylko Teresy, ale zawsze 😜 Mówiłam, że się już w marcu nie zobaczymy, no bo 500 stron przede mną, a ja się ostatnio jakoś boję grubych książek...Tymczasem pyk-pyk i przeczytane! tak wciąga!
Właśnie najbardziej fascynująca jest ta wielonarodowościowa mozaika Austro-Węgier. Zaraz zaczęłam sobie przypominać, co było, co by mogło jeszcze być na ten temat. Wiadomo, że Szwejk 😏 Ale Szwejka czytać teraz nie będę, bo przerobiłam (w oryginale, z czego jestem oczywiście dumna) raptem dwa czy trzy lata temu, więc za wcześnie na powrót. Tak na dziś wieczór pójdę po linii najmniejszego oporu i obejrzę sobie CK Dezerterów, bo już dekady minęły, gdy to widziałam. Ale myślę w przyszłości bliższej czy dalszej wrócić do Pustyni Tatarów, która swego czasu była jedną z moich ulubionych powieści - zobaczymy, czy coś się zmieniło. Byłoby może nie od rzeczy sięgnąć po Kuśniewicza, ale to przeraża bardziej, niż 500-stronicowe powieści 😏 Byłby to jednak nie powrót, tylko coś nowego.
Szukałam informacji o autorce i wiele nie znalazłam. Węgierka z pochodzenia, osiadła w USA i pisała po angielsku, więc chcąc nie chcąc zaliczam tę powieść do literatury amerykańskiej. Żeby było dziwniej, nie ma nawet angielskiego hasła na Wikipedii, polskiego też nie, z trzech istniejących jest dla mnie językowo dostępne tylko jedno, francuskie. I tam piszą, że pierwsza powieść Marii Fagyas, The Fifth Woman, też miała wątek kryminalny, ale osadzony w Budapeszcie w czasie powstania w 1956 roku. Bardzo bym chciała to przeczytać i nawet skłonna bym była zrobić to po francusku (bowiem Francuzi przetłumaczyli aż pięć książek), no ale skąd wziąć.
Kurczę, a teraz (szukajcie, a znajdziecie) odkrywam, że w 1982 roku powstał film według tej Piątej kobiety - i nawet jest na YT. No to teraz nie wiem. Wolałabym NAJPIERW przeczytać książkę...
Wracając do Porucznika diabła. Jak się widzi coś takiego na samiutkim początku, to można się przerazić - matko, przecież ja się w tym pogubię! Ale daję słowo, że nie jest tak źle i choć autorka wprowadza całą masę postaci (no i głównie wojskowych), to czyta się lekko i z nieustającym zainteresowaniem.
Właściwie trochę mi przypominała ta gra śledczego i podejrzanego... Zbrodnię i karę oczywiście, ale toutes proportions gardées.
Mam ochotę pokazać książkę Ojczastemu, mogłaby mu się spodobać, no ale nie wiem, kiedy się znów zobaczymy po Wielkanocy, a biblioteka czeka na oddanie, więc może poszukam na allegro i mu sprezentuję?
Ta gazeta ostrożnie ujmowana dwoma palcami to było takie przywołanie na chwilę do rzeczywistości, tu i teraz 👀
Zastanawia mnie, że moja data zwrotu jest pierwsza i jedyna, ale to chyba dlatego, że na poprzedniej karteczce skończyło się miejsce i przykleili nową. Nie wierzę, że nikt książki nie pożyczał od 1984 roku 😏 Z drugiej strony jest tam wpis Akc. 906/19 - czyżby nabyta (na przykład z daru) w 2019 dopiero?
Początek:
Koniec:
Wyd. Czytelnik, Warszawa 1984, 506 stron
Tytuł oryginalny: The Devil's Lieutenant
Przełożyła: Natalia Billi
Z biblioteki
Przeczytałam 28 marca 2021 roky
Przez kolejny weekend nie znalazłam czasu, żeby napisać ten list do Zdeňka Svěráka, co to się z nim zbieram od dawna i zebrać nie mogę. W niedzielny poranek wyprodukowałam nawet kopertę, ale poranny blues rozwinął się w ładniuśką migrenę i poszłam do łóżka. A tymczasem właśnie wczoraj pan Svěrák świętował 85. urodziny, więc była taka piękna okazja. Miałam z tej okazji dobre pierwsze dwa zdania, dziś już są nieaktualne. Ja to chyba jeszcze za rok tego listu nie napiszę...
Za to po 20 latach obejrzałam znów film, który zaliczam do gatunku ZAWSZE WARTO WRÓCIĆ. Ktoś gdzieś na jakimś blogu napisał, że obejrzał inny film hiszpański i tak mi to zaczęło wiercić w głowie, film hiszpański, film hiszpański, że już wiedziałam, co będzie wieczorem, naszukałam się, co prawda, ale znalazłam. Mówiłam już, że czekają mnie porządki z filmami?
Wszystko o mojej matce, 1999, reż. Pedro Almodóvar
Zawsze mnie wzrusza ta wiara gayów w solidarność kobiet... I te cudowne wnętrza, eksplozja kolorów! I wspomnienie Barcelony!
Sorry za to zdjęcie, trzeba było zatrzymać film, a nie w biegu, no ale chodzi mi o cytat 😀
Plan jest taki, żeby sobie powolutku przeczytać te wszystkie stare kryminały. Źle zrobiłam, bo w styczniu czytałam coś Chandlera, to trzeba było kontynuować autora, a ja zamiast tego wyciągnęłam Macdonalda. Ale z drugiej strony dobrze zrobiłam, bo bardzo mi się podobał. Trzyma w napięciu do końca, jak to być powinno. Czytałam to przecież kiedyś - a i tak zostałam zaskoczona. Nie ma to jak porządna skleroza 💪
Książka z 1962 roku, tłumaczenie polskie z 1974. Mój egzemplarz pochodzi z antykwariatu, kosztował 4 zł, ale nie wiem, kiedy; mogło to być około 1999, ale nie musiało. Pan Sromek Wiesław nie figuruje już w mojej książce telefonicznej z 2004 roku, ba! Nawet nie ma już takiego adresu! Oczywiście są Bielany jako dzielnica, ale nie osiedle o tej nazwie... Nawiasem mówiąc, dość mnie kłuje w oczy ten powszechny błąd polegający na pisaniu skrótu słowa osiedle jako oś. Matko i córko!
Kłuło mnie też w oczy kilka spraw tłumaczeniowych. A pani Olędzka figuruje na Lubimy czytać jako autorka kilkudziesięciu przekładów, czyli osoba doświadczona. Tu na przykład jest mowa o Meksykaninie i nagle 'łacińska kurtuazja'. Rozumiem, że w oryginale był przymiotnik latin, no ale po polsku to będzie jednak latynoska chyba!
Tutaj nie chodzi o błąd, tylko w złej kolejności wstawiłam zdjęcie. Zastanowiła mnie ta pogarda dla kogoś, kto mieszka W JEDNYM POKOJU. Chyba, że znów niezręcznie przełożone, że akcent poszedł na ten jeden pokój, a może pogarda była dla garażu?
Gdzie mogę ją osiągnąć??? Bożyczku, znów dosłowne tłumaczenie z angielskiego 😏
Początek:
Koniec:
Do tej półki znów pewnie sięgnę za miesiąc. Ale nie po Lewe pieniądze, bo te czytałam dwa lata temu. Raczej pójdę w prawo (polityki jednakże to nie dotyczy).
Wyd. Iskry, Warszawa 1974, 341 stron
Tytuł oryginalny: The Zebra-Striped Hearse
Przełożyła: Krystyna Olędzka
Z własnej półki
Przeczytałam 24 marca 2021 roku
Ach, piątkowe popołudnie - jak ja je uwielbiam 😍 Nie ma lepszej chwili w tygodniu!
Spotkałam wreszcie kawałek wiosny na Plantach...
A potem zrobiłam ten odwrócony placek cebulowy, co to niedawno znalazłam przepis i wkleiłam do zeszytu (pokazywałam). I córka pochwaliła, że DOBRY - no, to jest osiągnięcie, bo ona generalnie lubi te piosenki, które już zna 😂 Gdyby ktoś chciał spróbować, to znajdzie instrukcje tu. U nas w każdym razie wchodzi do repertuaru i to nie na żadne śniadanie czy przekąskę, tylko regularny obiad - do tego jakaś sałata i już.
Moje zbieractwo stanowczo przybiera katastroficzne rozmiary. Skoro zrezygnowałam z płytek, teraz wszystko idzie na pendrive'y 😜
Pytam kolegę w pracy, jak kogoś mądrego, czy posiadamy pisak jakiś, którym by można je ponumerować, żeby się nie starło. Kolega twierdzi, że ma lepszy pomysł: wydrukuje taką maszynką, którą gdzieś tam ma w zasobach, numerki na specjalnej taśmie samoprzylepnej, takie jakie mamy na wszystkich meblach i sprzętach z inwentarza.
Oczywiście on to zrobi w sobie znanym terminie. A i to nawet nie. Czekaj tatka latka. Chyba własnoręcznie wypiszę numerki na kawałeczkach papieru i przykleję je zwykła taśmą klejącą, a nie będę się prosić...
Ale musiałam na te pendrive'y kupić kosmetyczkę w Rossmannie 🙈
Oglądałam ostatnio stary spektakl Teatru Sensacji - Pomyłka, proszę się wyłączyć, 1964 (reż. Jerzy Gruza).
Świetna rola Aleksandry Śląskiej!
Ale oglądałam z You Tube przez projektor. Czyli z laptopa. I nagle - niedaleko już było do końca - zaczęło się tak robić buuuuuu, jakby ktoś przytrzymywał płytę. Oho, pomyślałam, czyżby projektor już dawał znać, że jest stary i wysiada? Wyłączyłam go i chciałam obejrzeć końcówkę już tylko na komputerze. A tu buuuu. I całkiem stoi.
You Tube mi się zepsuł?
Na drugi dzień chciałam, jak co tydzień, obejrzeć ostatnią lekcję z kursu, żeby zrobić notatki. I też nie szło nagranie.
Córka robi głupie miny i mówi ojojoj.
No, ja nie wiem. Czeski dziennik TV (który oglądam co rano) chodzi normalnie. Bo pomyślałam, że może przeglądarka wysiada? Nie podoba mi się to.
Na wszelki wypadek przepis na jakąś roladę, który znalazłam w filmiku na YT i chcę wypróbować na Wielkanoc, spisałam sobie dziś pracowicie na Fabryce 😎
Tymczasem uprzedzam, że zabrałam się za 500-stronicowego Porucznika diabła, więc możliwe, że już się w marcu nie spotkamy 👀 No, chyba że mi to pójdzie szybciej... Okien i tak myć nie zamierzam...
Gdy mi tak łeb dokuczał w sobotę, zabrałam do łóżka - wspomnienie. To była pierwsza książka w moim posiadaniu, mówiąca o urządzaniu wnętrz. Wcześniej oglądałam tylko zdjęcia w mamy babskich czasopismach (wówczas były to Kobieta i Życie oraz Przyjaciółka) oraz w Ameryce, gdzie był zupełnie inny świat. Skąd wzięłam 130 zł (cena okładkowa) na zakup tej pozycji, będąc w liceum, nie mam pojęcia. Jakoś też ciężko mi uwierzyć, że kupił mi ją Ojczasty - już czym jak czym, ale taką tematyką nie był nigdy zainteresowany 😄
Znałam ją na pamięć. Ba, wpłynęła na moje życie, o czym będzie niżej. W każdym razie większość pokazanych tam autentycznych polskich mieszkań mnie zachwycała. To było coś kompletnie odmiennego od wnętrz, które widywałam na co dzień, urządzonych kompletami segmentów, wersalek i foteli. Nic dziwnego, autorka uprzedzała, że właścicielami tych mieszkań w większości byli artyści, architekci, twórcy.
Jednym z wiodących tematów były meble skrzynkowe, z których można sobie dowolnie zestawić to, co jest akurat potrzebne. Naturalnie nigdy w życiu nie widziałam w naszym sklepie meblowych takich skrzynek, szafek czekających na nabywcę - to był pewnie przywilej dużych miast, jeśli nie wyłącznie Warszawy.
Albo to wnętrze, którego właściciele mieszkali wcześniej w Japonii i chcieli przywołać u siebie tamtejszy klimat. Rzecz kompletnie niewyobrażalna w naszych prowincjonalnych blokach😏
No, a teraz clou. Nie w sensie, że to miałoby być jakieś najbardziej imponujące, ale że zainspirowało mnie do wyburzenia ściany między kuchnią a małym pokojem, gdy już się wprowadziłam na swoje. Postanowiłam zrobić dokładnie tak samo (no, tylko żadnych łuków Karwowskiego nie planowałam). Wyszło jak wyszło, bo żadnego stolarza nie znałam 😓 Czyli taka konstrukcja w ogóle nie powstała i skończyło się na w miarę normalnym stole (tyle że na nogach od maszyny do szycia). No cóż. Czy żal? Je ne regrette rien 😜 Może by jeszcze bardziej zaciemniło mi mieszkanie? Nie ma tego złego...
Jednak do dziś podziwiam odwagę lokatorów tego mieszkania. Bo spójrzcie na plan. To były zaledwie dwa pokoje z kuchnią, i to wcale nie duże. W drugim jest sypialnia, czyli ten kuchnio-pokój (przepraszam, dziś to się nazywa SALON z aneksem kuchennym) służy do wszystkich innych celów, choćby przyjmowania gości. I właściciele nie uważali za konieczne zaopatrzyć się w kanapę i fotele, zagracając kompletnie wnętrze 😉
Moja mama bardzo protestowała przeciwko temu wyburzaniu ściany - że się pozbywamy pokoju etc. Dziś sobie nie wyobrażam, żeby miało być inaczej, choć pokoju faktycznie brakuje... A potem nastąpiła w mojej klatce (i nie tylko) pandemia wyburzania😄 Ale myślę, że to się bardziej wiązało ze starzeniem się lokatorów - wyprowadzaniem się dzieci - powrotem do jedzenia przy stole (na który wcześniej nie było miejsca), a nie przy ławie.
A gdy sobie w tamtych czasach, gdy jeszcze byłam w domu, snułam plany, jak też będzie wyglądać moje mieszkanie, zawsze miało być PUSTE. Żadnych zbędnych mebli, jasno, przestrzennie.
Nie przewidziałam, że skończę zawalona książkami, prawie jak tutaj.
O, a to był pokój nastolatki. Moje niespełnione marzenie, bo dzieliłam swój z bratem. A tu w dodatku na mansardzie. I jeszcze płyta Beatlesów leży tam na stosie innych. Gdzież by mi się śniło mieć 😎
To mieszkanie zobaczyłam potem jako miejsce akcji w jednym z seriali. Właśnie nie mogę sobie przypomnieć, jak on się nazywał. Sensacyjny był, a głównym bohaterem był dziennikarz... Czy to nie był Teleszyński przypadkiem?
Już wiem, doszłam po tym Teleszyńskim - ten serial nazywał się Życie na gorąco.
W środku znalazłam też liścik od Ślubnego 😁 Słuchajcie, ten gość ciągle mi robił takie numery - owszem, ugotował, ale zostawił po sobie taki Armageddon, że głowa mała (taaa, trzy talerzyki)!
Książka już była mocno sfatygowana, a podczas czytania rozleciała się dokumentnie, każda kartka jest oddzielnie, a grzbiet ... lepiej nie mówmy. Dobrze, że zrobiłam zdjęcie półki wcześniej.
Wyd. Arkady, Warszawa 1978, 140 stron
Z własnej półki
Przeczytałam 20 marca 2021 roku
Wstałam dziś wcześniej, wyszłam na tramwaj wcześniej, a wszystko po to, żeby jeszcze przed pracą oddać tę japońską książkę do biblioteki na Królewskiej. Chwilę poczekałam pod drzwiami, bo jeszcze było zamknięte, oddałam książkę i podążyłam z powrotem na przystanek. Właśnie czekałam przed przejściem na zielone, gdy nadbiegła pani bibliotekarka ze zgrozą w oczach. I moją książką w ręku.
Ona nie była z Królewskiej, tylko z osiedla.
Książka znaczy.
No to sobie powoziłam w tę i z powrotem.
Ale za to miałam okazję natknąć się na ogłoszenie mojego życia (może?).
Tylko, że całkiem niedawno rozmawiałam ze Ślubnym, więc póki co wdową nie jestem, to nie wiem, czy się kwalifikuję.
Tymczasem obejrzałam Lekarstwo na miłość, 1966 - reż. Jan Batory
Rozkoszne! A jakie cudowne sukienki i pantofelki obu bohaterek! Lata 60-te to jednak coś pięknego było (pod pewnymi względami). Niestety na YT film w całości jest w wersji... rosyjskiej. I z tego, co słyszę, nie podoba mi się ten dubbing, jednak głosy Kaliny Jędrusik i Krystyny Sienkiewicz, tak charakterystyczne, robiły klimat.
Ale zastanawiam się, czy sobie jeszcze raz nie obejrzeć, dla treningu w języku 😎
Zajrzałam do kalendarza sprzed roku. Rano 24 marca 2020 podawali, że zmarło już u nas 8 osób na covid, potem, że dziewiąta, wieczorem dziesiąta. Było 901 osób zakażonych. We Włoszech tego samego dnia zmarło 743 chorych. Wprowadzono w Polsce do 11 kwietnia zakaz wychodzenia z domu, z wyjątkiem załatwiania najważniejszych spraw. Wieczorem miałam pierwszą lekcję czeskiego online (od tej pory nie wróciliśmy do szkoły).
Za to na wczorajszej lekcji jedna z koleżanek pochwaliła się, że po złamaniu ręki już jest dobrze i mogła wrócić na siłownię - jako członek reprezentacji Polskiego Związku Przeciągania Liny. I co powiesz na coś takiego? Nic nie powiesz 😕 Do usranej śmierci się będziemy bawić z tym covidem, przy takim podejściu obywateli.
Jak znajdę serię na swoim poziomie, to czytam 😂 Jeszcze Chiny pożyczyłam!
Gdybym miała wnuki, kupowałabym im (i sama podczytywała). A skoro nie mam, to biorę z biblioteki. Wyszło sześć krajów, mnie interesowały tylko te azjatyckie. Ale może jeszcze kiedyś coś dodadzą Dwie Siostry?
Ciągle to widzę na japońskich filmach, jak się żegnają, wychodząc z domu i witają, wracając. Ale takie TADAIMA kojarzy mi się nieuchronnie z TADAM hi hi!
Okonomiyaki i mnie się podoba, tylko nie wiedziałam, że tak się ładnie nazywa. Od dziś będzie:
- Co na obiad?
- Okonomiyaki!
Genialna rzecz dla osób z Alzheimerem, taka laska z GPS!
A to gdyby ktoś chciał sobie złożyć. Sorry, że niewyraźnie.
Książki do kosza, no wiecie co. Z drugiej strony - wiemy, jaką wielkość mają mieszkania w takim Tokio (pięć tatami)...
Muszę poszukać na YT, może jest to pokazane? Wydaje mi się, że przed 35 laty widziałam w Katalonii pociągi, gdzie siedzenia odwracało się wedle życzenia, ale ręcznie, a nie automatycznie.
A na koniec dwa przepisy. Oglądałam raz film, który miał w tytule coś z pastą z fasoli.
Początek:
Koniec:
Wyd. Dwie Siostry, Warszawa 2015, 159 stron
Z biblioteki
Przeczytałam 18 marca 2021 roku
Zapragnąwszy wczoraj wieczorem obejrzeć któryś z filmów według Chmielewskiej, skoro już Jotka namawiała 😀, zajrzałam do katalogu, a tu mam tylko Lekarstwo na miłość. Jednakże na You Tube jest
SKRADZIONA KOLEKCJA z 1979 roku, reż. Jan Batory.
Błogosławię tę chwilę, gdy mi doradzono kabel HDMI łączący laptop z projektorem 💗💗💗
Co prawda związek scenariusza z powieścią Upiorny legat Chmielewskiej jest, powiedzmy, dość luźny, ale nie narzekam, oglądało się przyjemnie: i te stroje ówczesne i wystrój mieszkań i te kolekcje najrozmaitsze (mniejsza o znaczki) 😉 Tylko na Starostecką jakoś patrzeć nie mogę...
Edit
No i wczoraj film jeszcze był, a dziś już nie ma (śpieszmy się oglądać filmy, tak szybko odchodzą... albo raczej chyba ściągać). Jednakże, gdy wpiszecie tytuł filmu, wyjdzie u kogo innego. Dopóki go znów nie skasują. Nie ma nawet co podmieniać, bo taka zabawa mogłaby być nieustannie.
Natomiast obejrzany wcześniej film rosyjski DOMOWIK z 2019 to absolutnie nie moja bajka. Bo raz, że fantasy, dwa, że z całym dobrodziejstwem inwentarza dzisiejszych możliwości technicznych. I o ile zdjęcia z drona są OK (można popatrzeć na Moskwę), o tyle cała reszta bezustannych efektów specjalnych powodowała, że czekałam na koniec. Domowik to taki domowy duszek, który powinien rodzinie pomagać, ale w tym przypadku jest dokładnie odwrotnie. Film dla dzieci, bajka, ja nie target.
Powiem szczerze: nie mam pojęcia, co mnie skłoniło do oglądania, no nie przypominam sobie 👀 Może chodziło o to, że to mieszkanie znajduje się w jednej z Siedmiu Sióstr, które mnie nieodmiennie fascynują od lat.
O, znalazłam - to dom na Wybrzeżu Kotielniczeskim, kto oglądał Moskwa nie wierzy łzom, to pamięta, a kto nie oglądał - niech kurde obejrzy, mus! Tu jest, no ale w oryginale tylko. Szukajcie!
NAJNOWSZE NABYTKI
Zaglądam do Ulubionego Antykwariatu, a tam Slavné stavby Prahy 10, no trudno i darmo, trzeba było brać. Zamówiłam w sumie 4 książki - prawda, jaka jestem dzielna, że TYLKO cztery? - i w oczekiwaniu na realizację nawet na te Stavby zrobiłam miejsce! A tu siurpryza bardzo nieprzyjemna przychodzi mailem z podsumowaniem płatności - przesyłka kurierska, która do tej pory kosztowała 220-230 koron (37 zł), nagle - 380 (ponad 64 zł) 😰 Pytam, jak to, co się dzieje, prokristapána - podrożało, odpowiada Oxana, wszystko drożeje, wot i wsio. W teorii mogłabym wyliczyć, o ile procent, ale chyba tylko w teorii, zresztą co to zmieni. Najwyraźniej trzeba będzie jednak się pięć razy zastanowić przed następnym zakupem. Co, jak wszyscy doskonale wiemy, dobrze zrobi na stan moich półek...
Uwielbiam tę serię, ale nie będę sprawdzać, czy wyszło coś jeszcze 😉 A ta niebieska na wierzchu ma obwolutę, ale bardzo sfatygowaną, zdjęłam do zdjęcia. Nie ma się co dziwić, książka pochodzi z 1944 roku, to przygodowa literatura o praskich chłopcach, pewnie niejedna generacja trzymała ją w rękach.
