Amélie Nothomb - Z pokorą i uniżeniem

Tej francuskiej autorki nie znam (poza nazwiskiem). Belgijskiej właściwie, jak się dowiaduję z Wikipedii. I odkrywam, że ta króciutka powieść została nawet sfilmowana (ale nie rzucam się na poszukiwania... chociaż... skoro to w Japonii... no sama nie wiem). Autorka jest bardzo płodna i obficie na polski tłumaczona. Już pierwsza powieść, Higiena mordercy, była wielkim sukcesem i od tej pory Amélie Nothomb utrzymuje się z pisania.

Aczkolwiek jej nazwisko widywałam bardzo często, czy to w bibliotekach czy na blogach, nigdy mnie to nie zaciekawiło na tyle, żeby coś pożyczyć. Jakoś nie mam ciekawości właśnie do nieznanych mi pisarzy, by the way. Trzeba by pomyśleć, dlaczego i skąd się to bierze. Lubimy tylko te piosenki, które znamy?

A tu kolega z pracy ni stąd ni zowąd mówi, że jest taka powieść z akcją w Japonii, spojrzenie Europejki na azjatyckie zwyczaje i mentalność, bardzo zabawne. I że mi pożyczy. No dobrze.

Ponieważ to taki drobiazg, czyta się bardzo szybko. Każdy z  nas był kiedyś w sytuacji bohaterki - zostaje przyjęty do nowej pracy, rozgląda się wokół siebie, próbuje rozpracować nowych kolegów i przełożonych... Ale nie każdy znalazł się w kompletnie obcych dla swej kultury warunkach, tak jak tu, gdy co chwilę Amélie-san jest zaskakiwana dziwnymi posunięciami, choć przecież ma jakieś pojęcie o kraju, w którym się znalazła, zna jego język itd. Owszem, ale po raz pierwszy widzi japońskie przedsiębiorstwo od wewnątrz i musi się dostosować do wymagań, choćby były najbardziej absurdalne z europejskiego punktu widzenia. Cóż, jest tam możliwe ze stanowiska tłumaczki przejść do... strażniczki damskiego i męskiego WC. Nie decydują twoje kwalifikacje, tylko zdanie bezpośredniego przełożonego. 

Obraz kobiet japońskich, jaki rysuje Nothomb, nie napawa optymizmem - i to jest takie wyrażenie, które tak naprawdę nie mówi NIC. Gdybym chciała uwierzyć autorce bez zastrzeżeń, chyba bym się popłakała nad ich losem. Ale nad moim losem nikt nie płacze (z tego, co wiem), więc sobie daruję. Za to będę się jeszcze uważniej przyglądać japońskim filmom.

Początek:

Koniec:

Wyd. MUZA SA, Warszawa 2000, 107 stron

Tytuł oryginalny: Stupeur et tremblements

Przełożyła: Barbara Grzegorzewska 

Pożyczone od kolegi O. 

Przeczytałam 13 marca 2021 roku 

 

Kulinarnie ten tydzień nie zapowiadał się zbyt ciekawie, nie było nawet czasu, by coś na ten temat pomyśleć przed zakupami. Więc same stare numery 😏 Ale dawno nie było makaronu z brokułem, a ponieważ córka się domagała wielkich ilości, musiałam użyć patelni od paelli, która już parę lat leżała bezczynnie 😄

 

Zastanawiam się nad reaktywacją blogu o czeskim filmie. Raptem cztery posty tam kiedyś zdołałam opublikować i umarł śmiercią wymuszoną, bowiem jego formuła była taka, że oglądałam te filmy w autobusie, a im dłużej trwał remont trakcji tramwajowej (to był autobus zastępczy), tym trudniej było znaleźć miejsce siedzące 😎

Ponieważ jednak filmy czeskie mi się mnożą niesłychanie, potrzebowałabym dla nich więcej przestrzeni, niż tutaj, więc może do tego projektu wrócę (tylko nazwa już będzie od czapy). Najwidoczniej uważam, że mam za dużo czasu - wbrew temu, co napisałam wyżej. No nic, na razie tylko myślę. 

Tymczasem obejrzałam kolejny film telewizyjny - coraz bardziej lubię ten gatunek, pewnie dlatego, że zazwyczaj te filmy są krótsze, łatwiej na nie wygospodarować czas wieczorem 😀

Film nazywa się Povodeň i powstał w 2005 roku. 

Reż: Jiří Strach 

Punktem wyjścia jest wielka powódź w Pradze w 2002 roku. Starsza pani, wdowa po rzeźbiarzu, postanawia pomóc i oferuje możność zamieszkania u siebie innej starszej kobiecie, poszkodowanej w powodzi. Każda z nich pochodzi z innego środowiska, ma inną przeszłość, zarówno zawodową, jak i rodzinną, bardzo się różnią kulturowo, nawet mówią innym językiem. Nie będzie łatwo się dotrzeć, zwłaszcza, że nie wszystko okazuje się być tym, czym się wydaje... To prawdziwy koncert dwóch wielkich osobowości aktorskich (Jiřina Bohdalová, Jiřina Jirásková). 

   

Jedna z bohaterek (nietrudno zgadnąć, która) wygłasza następującą maksymę o życiu:

ŽIVOT JE JAKO ŽEBŘÍK DO KURNÍKU. KRÁTKEJ A PĚKNĚ POSRANEJ.

 (przy czym žebřík to drabina, schodki)

Trudno się z tym nie zgodzić...