Natalia Rolleczek - Zaczarowana plebania

Jestem zniesmaczona. Kupiłam otóż niegdyś tę Zaczarowaną plebanię, bo nazwisko Natalii Rolleczek było jednak dla mnie jakąś rękojmią. Pewnego poziomu. Z powodu kilku powieści dla młodzieży. Oraz dlatego, że dawno dawno temu zrobił na mnie duże wrażenie Drewniany różaniec. 

Tytuł Zaczarowana plebania powinien był mnie ostrzec, ale tu jeszcze chodziło o to, że w Krakowie akcja się toczy (jak to u Rolleczek często gęsto bywało).  To zawsze przyjemnie 😎

Przeczytałam. I nie rozumiem. 

Nie rozumiem, co powodowało autorką, żeby wyprodukować taki gniot. 

Wiadomo ogólnie, że  odsądzono ją od czci i wiary, gdy wyszedł ten Różaniec. No bo też czas był wybrany dość nieszczęśliwie, lata 50-te, Kościół jawił się wówczas jako ostoja polskości i patriotyzmu tępiona zawzięcie przez komunistów, a tu taka Rolleczek wrzuca wielki kamień do jego ogródka: opisuje pełne poniżeń i biedy dzieciństwo spędzone w sierocińcu prowadzonym przez zakonnice. Woda na młyn władz, które ochoczo zalecały książkę jako lekturę w liceach. 

Potem były te wspomniane powieści, rodziny Szkaradków, gangi panny Teodory, trochę tematyki historycznej - ale Różaniec zawsze kładł się cieniem na autorce.  

I teraz coś takiego. Znaczy nie teraz, tylko w 1997 roku, ale to ostatnia książka Rolleczek (zmarła w 2019). Wygląda jakby chciała odpokutować dawne "winy" produkując takie klasyczne czytadło, ale o tematyce parafialnej. 

To nie mogło się dobrze skończyć.

Już po kilkunastu stronach byłam zdegustowana. Właściwie nie wiadomo było, czy się śmiać czy płakać. Otóż jest to obraz życia pewnej krakowskiej parafii, z punktu widzenia miejscowej plebanii. Ksiądz proboszcz, siwy staruszek, który swoje przeszedł za komuny (i chętnie dzieli się doświadczeniami z prześladowań Kościoła, no takie kombatanckie wspomnienia snuje, jak to się umawiali, kto pójdzie siedzieć za nielegalnie nabywane materiały do budowy kościoła - oczywiście kto z parafina pójdzie siedzieć) oraz dwóch, a potem nawet trzech wikarych, młodych, pełnych energii i współczucia dla bliźnich, no i oczywiście chętnych zawsze do pomocy, czy to gotówką czy dobrym słowem czy nawet połamaniem parasolki w obronie nieszczęśliwego dziecka.

Wszyscy oni są ideałem chodzącym po ziemi, a na dokładkę rozmawiają sobie ze świętym z ołtarza, który dodatkowo pozwala sobie również na polatywanie gdzieś w górze. 

Parafianie bywają różni, ale im wyżej stoją w hierarchii społecznej, tym są gorsi. Aaa, przypomniało mi się, jak wikary udał się do burdelu na osiedlu, namawiać jego pracownice do zmiany sposobu zarobkowania.  Proboszcz z kolei dokonuje na wyjeździe (w Warszawie) porwania młodej osóbki, żeby oszczędzić jej złego losu w Maroku i potem wiezie ją taksówką do Krakowa (oczywiście na własny koszt). Oprócz tego układa się z elektrownią o rozłożenie na raty rachunku za prąd w kościele i dokonuje transakcji handlowych na ulicy z podejrzanym Lewantyńczykiem. Wikary zgadza się przyjść na weselne przyjęcie pary (taki trochę lumpenproletariat), którą doprowadził do ołtarza, co wywołuje wielki entuzjazm wśród reszty zaproszonych gości (co za honor). 

No po prostu łza mi się zakręciła w oku!  

Ja nie mam dużego doświadczenia w czytaniu takich pierdół, to mi wystarczy na długo. Natomiast pamiętam, że rozmowy z Chrystusem na krzyżu toczył proboszcz z pewnej serii opowiadań pewnego włoskiego autora - ale te opowiadania były przynajmniej zabawne. Może się nimi pani Rolleczek trochę inspirowała? Nie wiem. Wiem natomiast, że nie popisała się ostatnią powieścią. Szkoda, że czymś takim zamknęła swój literacki życiorys.

Ale może to było szczere? Może przez te czterdzieści lat z hakiem zmieniła swój pogląd na KK i postanowiła w ostatnim słowie dokonać swoistego coming outu 😏

Przeczytałam w jednym wywiadzie: Za to znacznie później dzwoniły do mnie zakonnice i dziękowały za powieść "Zaczarowana plebania". Zwierzchnicy zezwolili im na tę lekturę. No cóż. Wyobraźcie sobie, że będąc dorosłą osobą decydujecie się na wybór życia (i to jest Wasza ostatnia samodzielna decyzja), w którym to ktoś inny będzie decydował, co przeczytacie. I nie tylko o tym. Więcej wiedzieć nie potrzebuję.

Początek:

Koniec:

No, tutaj to jest prawdziwa wolna amerykanka. Nikt mi nie mówi, co będzie u mnie stało na półce i koło czego! Co z tego znacie?

Wyd.Edytor, Katowice 1997, 277 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 18 kwietnia 2021 roku

Tyle widzę wiosny, ile stoję na przystanku czekając na tramwaj. Ale dobrze, cieszę się i z tego. Na pewno już niedługo zrobi się cieplej.

Gołębie w Krakowie to się mają!