Maj Sjöwall, Per Wahlöö - Policie pomo pije

 

No to przeczytałam i realizuję plan (że dwie książki po czesku w każdym miesiącu przeczytam) 😀

Jedna z sześciu książek wyszperanych z pudeł po 10 koron w antykwariacie Spálená 53, odkrytym chyba już za pierwszego pobytu w Pradze.

Doprawdy trzeba być mocarnym siłaczem jak ten po lewej, żeby oprzeć się tamtejszym pokusom. Całość składa się z dwóch części: księgarskiej i antykwarycznej, ale obie są ze sobą połączone i płynnie przechodzą jedna w drugą. Tam, gdzie stoi pan w niebieskim, pudła z książkami po 10 koron leżą na podłodze wzdłuż całego korytarza, a w samym antykwariacie jest jeszcze wielki regał w takiej samej cenie, ale tam już nie mam siły przeglądać, to zbyt wiele na mnie 😁

Jeszcze w Pradze machnęłam połowę, co znaczy, że - dobrze się czytało, wziąwszy pod uwagę codzienne wieczorne zmęczenie 😏

Tej szwedzkiej spółki autorskiej czytałam tylko dwie powieści (Człowiek z Saffle i Śmiejący się policjant), coś tam jeszcze po drodze zyskałam, co czeka. A to jest kryminał w oryginale noszący tytuł Polis, polis, potatismos! czyli jakby Policja, policja, purée ziemniaczane, będący po prostu grą słów (chodziło o to, co wykrzyknął pewien malec na widok dwóch policjantów raczących się parówkami na ulicy). Powieść wyszła w Polsce w 2010 roku pod tytułem Morderstwo w Savoyu. Pierwsze szwedzkie wydanie - z 1970.

Maj Sjöwall, Per Wahlöö byli znani ze swych lewicowych poglądów, którym w twórczości dawali jak najbardziej wyraz, krytykując socjaldemokratyczny model państwa. Nie inaczej jest i tutaj. Bohaterem jest jak zwykle Martin Beck z wydziału zabójstw policji w Sztokholmie, a sprawa, którą się zajmuje, to zabójstwo pewnego bardzo bogatego i wpływowego biznesmena. Dużo przy tym gorzkich uwag zarówno na temat samej policji, jak i ogólnie szwedzkiego społeczeństwa, rozwarstwienia ekonomicznego i klasowego, stosunku do imigrantów... Wszystko kręci się wokół pieniądza. Jest to jednocześnie czas ruchu hippisowskiego, czas narkotyków, czas nadziei na coś innego. Ale ta nadzieja istnieje już tylko dla młodych.

Początek:

Koniec:

A teraz - ha ha - niespodzianka! Półka!

Albowiem dokonałam wielkiego, wielkiego wysiłku i WSZYSTKIE książki, które były na podłodze (w ilości 24 sztuk) dostały swoją lokalizację!

Wyd. Odeon, Praha 1987, 250 stron

Tytuł oryginalny: Polis, polis, potatismos!

Przełożył ze szwedzkiego na czeski: František Fröhlich, moim zdaniem bardzo dobrze, choć nie mnie to oceniać... ale gdy wrzuciłam jego nazwisko do googla, okazało się, że był bardzo cenionym tłumaczem z języków skandynawskich i angielskiego, uczył przekładu na uniwersytecie, tłumaczył dla teatru (Ibsena na przykład)

Z własnej półki (kupione 13 sierpnia 2021 roku za 10 koron)

Przeczytałam 26 sierpnia 2021 roku

Ciemno jak wiadomo gdzie, pochmurny dzień będzie widać, więc zdjęcie nieostre, ale musiałam to zdokumentować!

Otóż uwolniłam jedną półkę od kartonowego pudła z rozmaitymi wycinkami oraz część drugiej od stosu czasopism wnętrzarskich.

Żebyście nie myśleli, że ot tak, lekką rączką wyniosłam to do śmietnika... nie będę oszukiwać. Plan jest taki, że czasopisma sobie po jednym przeglądam i odkładam do wyniesienia (więc na razie one tylko zmieniły miejsce pobytu, oczywiście na podłogę, tylko gdzie indziej), a co do pudła... wiem, powtarzam sobie, że skoro do niego nie zaglądałam od nie wiem jak dawna, to mi niepotrzebne... ale jednak zanim wyniosę do papieru, to chcę też przejrzeć, czy nie ma tam czegoś ważnego.

Wszystko to ma związek z moją kolejną lekturą, pożyczyłam mianowicie dwie książki o minimaliźmie. Do grubszego działania przystąpię po przeczytaniu. Ale pierwsze wnioski już mam.

No nic, na razie książki uprzątnięte i do maja przyszłego roku nie powinnam mieć problemu (jeśli wytrzymam bez zakupów w Ulubionym Antykwariacie). Kosztowało to mnóstwo pracy, bo przenosiłam jedne na miejsce drugich - a to oznaczało wpisanie właściwej lokalizacji do katalogu dla każdej pozycji. Poświęciłam na to całe wczorajsze popołudnie i pod koniec już mi było niedobrze od tej roboty, ale zawzięłam się i skończyłam 💪💪💪

Właśnie odkrywam, że książka została sfilmowana, ale chyba nie będę szukać tej ekranizacji, wszystkiego i tak nie obejrzę (minimalizm!)...

Apdejt rwo-kulszowy

No jeszcze nigdy chyba nie byłam tak zaopiekowana u lekarza, jak wczoraj (może raz u endokrynologa). Ale żeby w przychodni?!

Zacznę od tego, że sytuacja już drugi rok jest następująca: odeszła moja rodzinna, coś tam się podziało i w rezultacie w całej przychodni obejmującej kilkunastotysięczne osiedle i przyległości jest jeden lekarz na etacie plus jacyś tam dochodzący. Etatowiec ma full pacjentów, więc nie można się dopisać jako do rodzinnego. Gdy w poniedziałek zapytałam o możliwość wizyty, powiedziano mi, że nie trzeba być do nikogo zapisanym i znaleziono mi wolny termin na piątek.

Pani doktor o wszystko dokładnie wypytała, tu mi się kazała pozginać, tu nachylić, tu nogę podnieść etc. i stwierdziła stan zapalny czegoś tam nerwowych (zapomniałam czego jeszcze przed wyjściem z gabinetu, pewnie z wrażenia) w odcinku kręgosłupa lędźwiowego.  

Czyli niekoniecznie dupalgia, jak mówiła przyjaciółka-stomatolożka, niegdyś pracująca w szpitalu (ponoć takich z rwą tak tam określano 😁).

Następnie omówiłyśmy, jak mam siedzieć w pracy (w domu też, jeśli przed komputerem przy biurku - o, właśnie sobie przypomniałam i znów rozkrzyżowałam nogi).

Następnie dostałam instrukcję, że mam w czasie 10-dniowej kuracji nie prowadzić pojazdów mechanicznych (na pewno nie będę) oraz ostrzeżenie, że mogę być otępiała (i tak jestem).

Żeby nic nie dźwigać i nie wykonywać gwałtownych ruchów.

Że gdyby się coś działo w przyszłym tygodniu, to mam przyjść. A jeśli nie, to potem, po jej urlopie, który ma we wrześniu, pojawić się porozmawiać o przyszłości.

Tak.

Słucham się pani doktor, więc poszłam pod wieczór na ten marsz. I wiecie co - od razu lepiej 😁 Znaczy - od razu lepiej człowiek się czuje, jak jest zdiagnozowany.

Jedyny cień padający na całą sytuację jest taki, że dziś jadę do Dżendżejowa, sprzątać. A tu pani doktor mocno się skrzywiła (było widać nawet pod maseczką) i mówi, żeby po kuracji. Hm.

Córka mówi, że ona taka miła, bo nie Polka. Może i dlatego 😀 Ale przecież funkcjonująca w rzeczywistości polskiej przychodni? Więc da się?