Ross Macdonald - Śpiąca królewna

 

Mam całą masę do opowiedzenia za te dziesięć dni, co się nie odzywałam (jeśli jeszcze pamiętam, co to było), ale wzywa słońce za oknem, Derechcja piąteczkowo wypuściła nas wcześniej z zakładu, więc jestem już po obiedzie (o 16.30! zamiast o 18!) i idę chodzić. Może się rozpiszę w niedzielę - mam bowiem nadzieję, że wreszcie do tej pory zmęczę rumuński kryminał, który nawet nie jest kryminałem (ach, jak się dałam nabrać), od tygodnia się nad nim biedzę, wstydząc się oddać do biblioteki bez przeczytania...

Jeśli zaś chodzi o Śpiącą królewnę, to OK. Wyciągam - na podstawie ostatnio przeczytanych Macdonaldów - że autor ma stały zestaw bohaterów: są to ludzie bogaci w kontrze do biednych, którzy dopiero chcieliby bogatymi zostać i nie wiadomo, którzy z nich są bardziej nieszczęśliwi, zwłaszcza gdy odzywa się przeszłość. Chyba jednakowo. Że pieniądze szczęścia nie dają, to wiemy (ale nie pogardzilibyśmy grubszą sumą na koncie, nie?). 

Gdyby ktoś książki nie czytał, a miał akurat zamiar, to lepiej nie przyglądać się zdjęciu ostatniej strony.... Chociaż - przypominam sobie, że niedawno na którymś blogu czytałam, że właścicielka zawsze czyta pierwszą i ostatnią stronę od razu 😁 No, ja nie... A Wy?

Początek:

Koniec:

Krzyżówkę z Przekroju bym bardzo chętnie przeczytała, przez sentyment do tego ostatniego, ale takich staroci nigdzie nie ma. Znaczy pewnie na allegro są, ale przecież nie kupuję. Wiecie, że to już 5 tygodni, jak wróciłam z Pragi - i ani jednej książki nie kupiłam? Powiedzcie, pliz, że bardzo dzielna jestem!

Półka się przewija od paru miesięcy i jeszcze pojawi się przez kilka następnych, tak że nic nowego.

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1978, 296 stron

Tytuł oryginalny: Sleeping Beauty

Przełożył: Wacław Niepokólczycki

Z własnej półki

Przeczytałam 18 września 2021 roku

SRAM NA INNYCH z ostatnich 2 tygodni (oczywiście tylko wtedy, gdy mi się chce wyciągnąć aparat - coraz rzadziej 😕)

Raz wsiadłam w wyjątkowo dobrym nastroju i gdy zobaczyłam dwie laski naprzeciwko dumnie demonstrujące piękne buźki, rzuciłam dość głośno:

- Co to, Dzień Bez Maseczki?

Pół tramwaju się odwróciło. Ale kobity nic, wiadomo. 

Są dwie opcje: ta tchórzliwa część społeczeństwa ma maseczkę na brodzie na wypadek kontroli, natomiast ta odważna, co włączyła myślenie, nie ma wcale.

W pociągu żodyn konduktor nie zwraca uwagi.  

 

PS. Dziś rano (sobota) dopiero dowiedziałam się - oczywiście z czeskiego Dziennika - że pracownik stacji benzynowej w Niemczech został zastrzelony przez klienta, od którego zażądał założenia maseczki. Chyba zaczynam się bać.