Hermína Franková, Miloš Macourek - Dívka na koštěti

Dziewczyna na miotle to był jeden z pierwszych filmów, jakie zapamiętałam z kina. Najpierw ten radziecki z pelikanem, a potem ten. Był super, a najbardziej mi utkwiła w pamięci scena, gdy bohaterka, uczennica szkoły dla czarodziejek, kradnie z katedry dziennik, wysuwając rękę pod ławką i wydłużając ją.

Toteż gdy przy okazji książkowych praskich zakupów w zeszłym roku wypatrzyłam książkę,  wiadoma sprawa, że musiałam ją mieć. No a w sobotę, korzystając z pretekstu, że mnie głowa boli (ale nie tak bardzo), leżałam w łóżku i sobie dzielnie czytałam. Trochę na początku zaglądając do słownika, bo w tej szkole czarodziejskiej różne się działy rzeczy i nie znałam słówek. 

Historia jest taka, że Saxana nie ma zbytnio zapału do nauki zaklęć i czarowania i pewnego dnia za karę zostaje w szkole po lekcjach (na 300 lat). Od woźnego dowiaduje się, jak przenieść się do świata ludzi i natychmiast korzysta z tej sposobności. Tyle że ten pobyt w ludzkim świecie może trwać jedynie 48 godzin. Za to jeśli wypije wywar z babskiego ucha... o, wtedy zostanie na zawsze! Czyli teraz najważniejsza sprawa to zdobyć takie ucho 😏 

Początek:

Koniec:

Okazuje się, że w serii kwadratowych, bogato ilustrowanych książek dla dzieci inspirowanych wcześniejszymi filmami, jest jeszcze sporo takich, o których nie słyszałam.

A na półce obok Saxany są jeszcze dwie z cyklu, które zresztą mam już przeczytane. Coś mi się wydaje, że muszę przy okazji zaopatrzyć się w pozostałe 😁

Wyd. Albatros, Praha 1987, 152 strony

Byłam w sierpniu w dawnej siedzibie wydawnictwa Albatros - podczas Open House Praha - wielce zasłużone wydawnictwo dla dzieci i młodzieży, z 10 tys. tytułów w dorobku. Jeden z niewielu państwowych domów wydawniczych, które przeżyły transformację.

Z własnej półki (kupione 6 sierpnia 2020 roku w Ulubionym Praskim Antykwariacie za 19 koron)

Przeczytałam 27 listopada 2021 roku

 

Natychmiast oczywiście obejrzałam film. Miałam z czasów, gdy jeszcze mi się Praga nie śniła, z angielskimi napisami.

A teraz co się okazuje? Że na YT jest po polsku! Chyba sobie ściągnę ze względów sentymentalnych 😁

  

 

Zapomniałam zapomniałam! Donieść o tym, że odbyłam (kiedy jeszcze liście leżały na ziemi, a nie w workach opartych o drzewa) kontrolny spacer marszowym krokiem WOKÓŁ OSIEDLA. Po obrzeżu. Chciałam mianowicie sprawdzić, ile to czasu zajmie. Zajęło otóż dokładnie 30 minut, ze czego wnioskuję, że tak mniej więcej ma 4 kilometry obwodu. Przy okazji wypatrzyłam takie niebieskie coś (na pewno nie na konie), a także specjalnie dla Was sfociłam postument. A Wy mi teraz powiedzcie, KTO NA NIM STAŁ?

Oraz, jak to zwykle bywa, zrobiłam zdjęcie ZA PÓŹNO. W tym oto domku z boku osiedla mieszkała sobie babcia, chyba ze sto lat miała, ale dzielnie hodowała w ogródku kwiaty i warzywa, a koło furtki wystawiała stoliczek i na nim, co tam miała aktualnie do sprzedania, czasem to różne szpeje z domu były. Moja córka chadzała do niej po astry. I oto przechodzimy któregoś dnia w drodze do Lidla, a tam wygolone wszystkie chabazie. Nigdy tam tak łyso nie było. Babcia umarła 😢😢😢

Takoż wjechałam windą na ostatnie piętro, a potem zeszłam schodami, coby zbadać, ile mieszkań zaopatrzonych jest jeszcze w wizytówki. ŻODYN NIE MIAŁ! A właściwie u jednej sąsiadki na drzwiach (mówimy na nią Świętoszkowa, bo jej mąż nieboszczyk był kimś w rodzaju umyślnego z parafii, zawsze chodził po ludziach zbierać na jakiesiś kościelne cele) ostało się coś takiego dość dziwnego: wokół wizjera mianowicie jest czarne kółko, a na nim białe litery z nazwiskiem.

No, u mnie też nie ma. Była wizytówka, ale że na niej wypisane było moje nazwisko i mojego byłego męża, kolejny mój amant odkręcił ją, bo go drażniła 😅 Nie wiem, co się z nią stało. Chętnie bym zamówiła nową, tym razem dodając nazwisko córki, ale kto mi ją teraz przykręci?

Domofony. Lalak to ładne nazwisko 😀 A już taki Hrabinec to w ogóle brzmi - jak schronisko dla hrabiów. Goldovi - no na bogato!