Petr Sojka - Pražské dvorky

 

Praskie podwórka kupiłam w zeszłym roku, ale nawet do nich nie zajrzałam, a teraz wyszła kolejna część (ponoć bardziej skupiona na ludziach z podwórek i ich historiach), przywiozłam ją w maju i poczytałabym, no ale najpierw część pierwsza przecież. Zresztą trochę mi znana, bo autor Petr Sojka jest dziennikarzem telewizji czeskiej, gdzie prowadzi cotygodniowy program poświęcony Pradze i te praskie podwórka to był taki serial w ramach programu, więc pewne miejsca nawet z tej telewizji pamiętałam. Innych nie, może ich w serialu nie było, a dopełnił nimi książkę.

Trochę momentami miałam wrażenie, że właśnie nadrabia, coby nadać publikacji odpowiednią objętość - nadrabia wyliczaniem kolejnych właścicieli danej nieruchomości w XVI wieku, to było zbędne, ale poza tym przeczytałam z ciekawością i jeszcze bardziej się cieszę na ten drugi tom. Na razie jednak czytam Ulicką. 

Ogólnie zamysł był taki, żeby dostać się z kamerą do różnych tzw. vnitrobloków czyli wewnętrznych podwórek, nieraz bardzo obszernych, bo składających się na zaplecze całego szeregu kamienic, a nieraz bardzo skromnych, ale zadbanych przez mieszkańców, zwłaszcza po tzw. transformacji, gdy domy wracały do dawnych właścicieli albo tworzyły się wspólnoty mieszkaniowe, które były skłonne włożyć pieniądze i pracę w stworzenie zielonej enklawy w środku hucznego miasta. Czasem może się tam dostać i człowiek z ulicy, więc zapisałam sobie jeden czy drugi adresik.

A zdjęcia tego domku już widziałam wcześniej tu i ówdzie, tym razem w sierpniu nie daruję i wybiorę się, żeby mieć własne. Właściciele tak go sobie wymalowali po wizycie w Wiedniu - inspiracja jest jasna 😀

Początek:

Koniec:

Wyd. GRADA, Praha 2020, 246 stron

Z własnej półki (kupione 27 lipca 2021 roku za 359 koron w Knihkupectvi Academia online)

Przeczytałam 16 czerwca 2022 roku

Okrągłe urodziny miałam, a ja właściwie nie obchodzę żadnych takich, jesteśmy z córką co do tego zgodne, żeby nie świętować, a jeśli to symbolicznie raczej, no nie kręci nas to. Tymczasem najpierw na Fabryce stresująca sytuacja, a potem w domu. 

Bo wyobraźcie sobie, że opowiadam rano Nowej Sekretarce, jak to zadzwonił kilka dni temu mój brat, dopytując się, w który dzień tygodnia pracuję do wieczora (od pandemii w żaden) i oznajmił, że przyjedzie we wtorek, a gdy ja z kolei proszę, żeby uchylił rąbka, o co chodzi, wyjaśnił, że przecież urodziny będę miała (nie pamiętałam). I nabrałam przekonania, że pojawi się, co nie daj Boże, z wielkim bukietem - patrz historia sprzed lat poniżej*

W rozmowie z Nową Sekretarką zaznaczam, że uważam takie prezenty za wysoce nieekologiczne i ogólnie bez sensu. Po czym wkracza Nowa Księgowa, wołają mnie do kuchni, a tam - no oczywiście, wielki bukiet (tyle, że nie róż, ino piwonii). 

Aż mnie gorąco oblało za takie faux pas, no po prostu słoń w składzie porcelany.

Mało tego, wręczają mi prezent. Sukienkę i szal. Jezuuuu, nie było takich zwyczajów za dawnych dobrych czasów u nas w robocie. Nie wiem, czy się cieszyć czy raczej martwić. No nie martwić, ale jestem bardzo skrępowana.

A pod wieczór przyjeżdża brat, widzę przez okno, że nadciąga z jedną różą, więc się cieszę. Do róży jest dodatek kopertowy, no tyż piknie, stówka czy dwie się zawsze przydadzą. Tylko ta koperta jakaś taka wypchana...

Nosz.

Dla przyspieszenia Nowej Kuchni, mówi.

Gdy już pojechał, przez godzinę chodziłam po osiedlu usiłując przeżuć to wszystko. I dalej źle się z tym czuję. Jak jakiś ubogi krewny albo co.

W całej tej sytuacji jest mi źle i najchętniej rzuciłabym wszystko i wyjechała (choć niekoniecznie w Bieszczady). Pojadę do Pragi i zatrudnię się na pół etatu w Lidlu. Zniknąć. A gdybym tak z końcem czerwca zamknęła działalność w pizdu? No bo na to się nakłada ta niepewność jutra. Żeby w moim wieku (okrągłym, jak już wiadomo) odchodzić na wakacje i nie mieć pojęcia, czy we wrześniu po mnie zadzwonią czy też mam se już szukać wózka z obwarzankami, no już mam dość. Kryzys.

 

*Też miałam okrągłe urodziny, wróciłam z Fabryki z globusem akuratnie i walnęłam się do łóżka. Córka wychodziła, więc mnie zamknęła (na zamek, którego nie da się otworzyć od środka - już go nie używamy po paru nieporozumieniach). Tymczasem ktoś dzwoni domofonem. Nawet nie ruszam się z łoża boleści, ale zaczyna też dzwonić telefon, więc w końcu wstaję i co słyszę - że Poczta Kwiatowa. No, a ja zamknięta. Ale przecież mieszkam na parterze, tak? Poczta Kwiatowa kto wie, czy nie po raz pierwszy dostarczała kosz 50 róż wspinając się z nim na palcach do kuchennego okna 😂 

 

Córunia nie zawiodła 😂