Rex Stout - Zanim wybije północ

Gdy oddawałam w bibliotece na Dębnikach dwa kryminały, jakoś nie udało się wyjść bez kolejnych dwóch. Marininy i Rexa Stouta.

Tego ostatniego znałam tylko ze słyszenia i to chyba w czasach, gdy jeszcze nie był u nas tłumaczony, no, że taka amerykańska legenda tego gatunku. Na półce stało kilka jego powieści, wzięłam na chybił trafił Zanim wybije północ i... i przeczytam wszystkie inne, które są dostępne, niezależnie w jakiej filii. Do Bydgoszczy będę jeździć, a pożyczę! 

To są tak dowcipne kryminały, że ho ho. Narratorem jest Archie Goodwin, asystent prywatnego detektywa Nero Wolfe'a, monstrualnego grubasa hodującego storczyki w oranżerii, do której musi z racji swej tuszy udawać się windą (chyba nie jest w stanie pokonać schodów). Archie jest ręką, nogą, okiem i uchem detektywa, bo sam Nero Wolfe nie wychodzi z domu. Trzecim cichym bohaterem jest niejaki Fritz, nadworny kucharz Wolfe'a, wielkiego smakosza. Czas śniadania, lunchu, kolacji i wizyty w oranżerii to czas święty, a pomiędzy nimi detektyw ewentualnie może się zająć dedukcją. 

Początek:

Koniec:

Wyd. Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław - bez roku wydania! rozumiecie to? - 174 strony

Tytuł oryginalny: Before Midnight

Przełożyła: Anna Dwilewicz

Z biblioteki

Przeczytałam 12 października 2022 roku

Z frontu nowej kuchni

Jedyna jasna chwila ostatnich dni to było odkrycie - 8 butelek z alkoholicznością, najlepiej by było je szybciutko przerobić, żeby nie zawadzały, prawda, ale już nie zdążę.

Poza tym moje założenie, że w weekend wszystko spakuję, było dość naiwne. Zwłaszcza w obliczu niedzielnego globusa, który caluteńki dzień przetrzymał mnie w łóżku.

A dopiero w poniedziałek rano wpadłam na pomysł, że wywiozę parę krzeseł na Fabrykę na przechowanie, zawsze to trochę miejsca zaoszczędzonego. Tramwajem oczywiście, po jednej sztuce. Pamiętacie Kobietę z Pieńkiem z Twin Peaks? Mam wszelkie szanse stać się kobietą z białym krzesełkiem.
 

 

Dziś dzień okropny. Najpierw nie spałam całą noc. Ale to calutką (w przeczuciu? nie miewam przecież przeczuć). Mimo to poszłam do pracy. Tam dosięgnął mnie telefon od brata, który właśnie czekał na wizytę domową lekarza rejonowego u Ojczastego. I ten nasz Ojczasty taką siurpryzę przygotował - w dzień swoich 93 urodzin! - że napisał list do tegoż lekarza, domagając się od niego... eutanazji. Że chce odejść bezboleśnie z tego świata.

Matko, jak się roztrzęsłam. W jakim stanie psychicznym musi być, żeby coś takiego wymyśleć?!

Ponieważ lekarz oczywiście odmówił uprzejmej prośbie, Ojczasty potem domagał się wykonania swej woli od brata! 

A mnie zabronił o tym mówić. Muszę tam pojechać w weekend, ale jak rozmawiać? Udawać, że o niczym nie wiem? 

A już się wydawało, że idzie ku lepszemu. Brat mówił, że tak nie stęka przy wstawaniu, jak wcześniej... Lekarz mu dał teraz jakieś zastrzyki i plastry, może trochę ból poluzują?

A oprócz tego byłam u dermatologa i to coś na głowie, co nazywałam strupkiem, okazało się znamieniem, które - ciąć, ciąć, ciąć. Tłuste smarowidła nie pomogły, bo raczej nie mogły. Skierowanie do chirurga. Genialnie. Znaczy wygolą mi placek na czubku głowy i rach ciach. Jedyne pocieszenie, że pewnie do chirurga dostanę się najwcześniej za pół roku... Jak to jednak człowiek się nie spodziewa hiszpańskiej inkwizycji, rzekłam do pani doktor. Ta w chichot i coś o staplerze gada. Jasne. Mam w pracy zszywacz, to se sama zrobię, co trzeba.