Petr Šabach - Babcie

 Pańcia sobie chciała osłodzić żywot i pożyczyła taki humorystyczny kawałek. Ale wiecie, wesołe to to wcale nie jest...

Oni naprawdę mieli gorzej niż my. Tyle że potrafili przyjmować z humorem wszelkie zrządzenia losu, co wiemy choćby z czeskiej kinematografii. Potrafili też w razie potrzeby być konformistami, o czym mówi już pierwsza strona książki.

Czyta się Šabacha lekko, więc zajrzałam w Ulubionym Praskim Antykwariacie, co tam jego mają aktualnie i jedną mieli, więc...

Tak tak. Bowiem złamałam się i zrobiłam zamówionko. Najpierw myślałam o obarczeniu osobistym odbiorem Věry, ale trochę się tych książek nazbierało, no i teraz wyobraźcie sobie, że miałabym je w maju sama przywieźć! Toż nie zostało by mi miejsca na żadne inne, a mam już listę takich, co w międzyczasie wyszły. Książki w drodze, co rozgrzeszyło mnie z niewykonania planu (upchania gdziesik tych kupionych jeszcze w sierpniu), razem się to zrobi 😁 

Początek:

Koniec:

Wyd. Afera, Wrocław 2020, 212 stron

Tytuł oryginalny: Babičky

Przełożyła: Julia Różewicz

Z biblioteki

Przeczytałam 9 stycznia 2023 roku

 

LISTY

Bowiem achtung achtung wreszcie zlikwidowałam wszystkie pudła! W rezultacie tegoż na podłodze leżą ostatnie praskie zakupy oraz te książki, które przytargałam z pracy w czerwcu, gdy myślałam, że się z nią rozstaję na amen. Powstał również problem listów.

Dałam je do pojemnika z Castoramy, ale okazał się za mały, więc znów kupiłam w Pepco taki większy. Przy okazji się wkurzyłam, bo po Nowym Roku pojawiły się na półkach te rzeczy, za którymi uganiałam się bezskutecznie w czasie remontu, na przykład niebieski kosz do segregacji, którego dosłownie nigdzie nie było i w końcu kupiłam dwa żółte. No przecież teraz nie wyrzucę tego żółtego, żeby go podmienić na niebieski 😥 Albo ta bambusowa wkładka na sztućce nagle jest. Aaa, niech mnie teraz pocałują.

Więc wpakowałam listy do większego pudła, pudło pod sufit w kuchennej szafce (ciężkie jak cholera) i ta sprawa przynajmniej - na razie - załatwiona. 

Przy tych przetasowaniach wpadły mi w ręce niektóre artefakty... i oto na przykład TELEGRAM! W ogóle znalazłam ich więcej, tych polskich, okazało się, że były w kopertach. Podobnie ten włoski.

😍

I wreszcie wiem, gdzie wtedy mieszkałam, mam adresik i nie omieszkam go użyć na Google Streets (na razie nie miałam czasu)!

Ciekawsza będzie jednak ta kartka. Zwróćcie uwagę na datę, to Wam pozwoli łatwiej zrozumieć, o czym mowa w związku z wojskiem. No, oczywiście jeśli odcyfrujecie tę łacinę 😎

Już tłumaczę, vo co go. Tę kartkę napisał chłopak Ani, z którą mieszkałam wówczas w akademiku. Myśmy były wszystkie cztery na pierwszym roku różnych kierunków, a on był starszy o rok i studiował oczywiście filologię klasyczną. Gdy nas wykopali do domów, widocznie poprosiłam go o adres Ani (ciekawe, że miałam jego, a jej nie). 

Zastanawiające jest, że tym razem obyło się bez pieczątki OCENZUROWANO (czyżby ze względu na tę łacinę?). Ale wiem na pewno, że mam też listy i kartki z taką pieczątką. Pewnie w tej walizce... bo mam jeszcze małą skórzaną walizeczkę na pawlaczu, wypchaną korespondencją 😁

Ja teraz nie miałam czasu przeglądać tego wszystkiego, ale coś jeszcze wyhaczyłam. List od innej Anki - tej, z którą poznałyśmy się na zimowisku w ósmej klasie i potem pisałyśmy do siebie przez całe liceum. Jej listy są w tej walizeczce właśnie, ale tu był list ostatni, a od dawna go szukałam. Otóż ona nagle, ni z tego ni z owego, zaraz po maturze napisała, że poszła do zakonu. To był cios, naprawdę. Dziewczyna w typie dusza towarzystwa, pełna planów i marzeń i nagle coś takiego. Ja ją pojechałam odwiedzić - raz jeden jedyny - i pamiętałam tylko, że jechało się tramwajem, że ta szeroka ulica była wtedy cała rozkopana i potem szło się pod górę trochę i był albo drewniany budynek albo rodzaj drewnianej werandy. Nie znałam jeszcze Krakowa i potem, po latach, gdy chciałam to zlokalizować, było ciężko, aczkolwiek wychodziło mi na to, że to będą Łagiewniki. 

No i faktycznie, do Faustyny poszła.

To spotkanie wtedy było straszne, nie umiałam z nią rozmawiać, nic nie rozumiałam, być może też jakaś siostra przy tym asystowała (nie pamiętam), chciało mi się płakać - i nigdy więcej się nie widziałyśmy. 

Powodów nie znam do tej pory. W liście ich nie podaje, tylko suche informacje, jakie ma ubranie, kiedy zacznie nowicjat, kiedy obłóczyny, kiedy złoży śluby i że wkrótce dostanie nowe imię.

Gdybym chciała ją odszukać, nawet bym nie wiedziała, kogo.

Inna sprawa, że nie wiem, czy bym się na to zdobyła?