Ewa Lach - Kosmohikanie

To również lektura wynikła z posta Biuro książek zagubionych. Mam w domu Klub Kosmohikanów, a tu nagle się okazało, że istnieje pierwsza część Kosmohikanie. Musiałam zaś do biblioteki 😏

I o ile w pamięci z dzieciństwa miałam tę książkę za sympatyczną, tak mnie Kosmohikanie dość rozczarowali. Narrację prowadzi tu Gośka, która z trójką rodzeństwa i rodzicami przebywa na wakacjach w Jastarni. Gośka jest przemądrzała jak cholera, styl prowadzenia akcji przez autorkę mi się nie podoba, a opisy zabaw rodzeństwa i potyczek z miejscowymi dziećmi, zwanymi dość pogardliwie Kaszubami, są po prostu nudne.

Mój plan był przeczytać po kolei całą trylogię (bo jest jeszcze Przygrywka), ale teraz nie wiem... Mam się nudzić?

Póki co, wzięłam coś o Czechach z własnej półki i bardzom zadowolniona 😎 

Początek:

Koniec:

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1987, 204 strony

Z biblioteki 

Przeczytałam 17 lutego 2021 roku

Tydzień przeleciał jak z bicza trzasł, ani nie zauważyłam kiedy. Niby dobrze, bo coraz bliżej wiosna 😍 Ale jak mi tak szybko będzie mijać ta reszta życia...

Córka mi wczoraj mówi, że umarł jakiś rosyjski reżyser. Odkąd ma instagrama, obraca się w międzynarodowym towarzystwie - codziennie muszę wysłuchiwać wieści przede wszystkim z Paryża, ale też z Chile, bardzo dużo z Chile, gdzie się z jakąś dziewczyną wzajemnie edukują na temat swych krajów - no i instagramowa znajoma Rosjanka, tyle że paryska, coś na ten temat napisała. Ale ta moja odnoga nazwiska nie kojarzyła. Weszłam więc na stronę dostarczycielkę wszelkich informacji o rosyjskim kinie, a tu Andriej Miagkow umarł. Znaczy się gdzieś dzwonili, bo nie reżyser, tylko aktor. Zanim włączyłam laptopa i sprawdziłam, już sobie ubzdurałam, że chodzi o Michałkowa (i że obejrzę wieczorem po raz enty Szagaju po Moskwie z tej okazji) - no ale o nim by przecież pisali i u nas, wiedziałabym. 

Skoro Miagkow, który najbardziej jest znany z Ironii losu i Służebnego romanu (nie mówię, że je znam na pamięć, ale każdy oglądałam kilkakrotnie), wynalazłam sobie na wieczór film z jego udziałem, którego do tej pory nie widziałam. Tytułuje się Sadis riadom, Miszka i zapowiadał się całkiem sympatycznie (opisów nie czytałam, włączyłam tylko początek na próbę). A tu - cholera jasna - po zabawnej opowieści, jak to Miszka chcąc udowodnić kolegom z leningradzkiego podwórka, że jego tata naprawdę jest strażakiem (bo nigdy nie przychodzi do domu w hełmie) roznieca pożar, więc po takich chłopackich hecach nagle BUM zaczyna się wojna. A wojna w Leningradzie to wiemy, co - blokada. No, to już tak zabawnie nie było 😒

Садись рядом, Мишка!, 1977

  

Ponieważ zwykle działam zrywami, więc nabrałam ochoty na jeszcze jeden film z Miagkowem. Sześcioro ludzi w windzie, a winda zatrzymuje się między piętrami. Nikt nie spieszy na pomoc, bo wszyscy oglądają w telewizji mecz... To z opisu, który tym razem przeczytałam. Ale film obejrzę dopiero jutro, bowiem...

Не было бы счастья... 1983

   

Bowiem co drugi dzień oglądam czeski serial, więc dziś kolejny odcinek. Serial powstał w latach 80-tych, nazywał się Sanitka (czyli Karetka albo Ambulans) i opowiadał oczywiście o pracy pogotowia ratunkowego w Pradze. Bardzo go lubiłam, obejrzałam w zeszłym roku.

  

No, a w 2013 roku zrobili kontynuację - Sanitka 2. Oczywiście ani się umywa do tamtego. Pogratulowałam sobie, że nie ściągałam, tylko oglądam ze strony czeskiej TV 😉 Ale oglądam, bo po pierwsze dużo znanych mi aktorów, a po drugie ćwiczę język, tak?