Edgar Allan Poe - Zagłada Domu Usherów

O jeju jeju. W Krainie Chichów bohater jest mocno zniechęcony pracą nauczyciela literatury amerykańskiej, zwłaszcza, gdy po raz kolejny przerabia z uczniami Zagładę Domu Usherów. Która tam nazywa się Upadek Domu Usherów, nawiasem mówiąc. Ponieważ to TYLKO nowela, postanowiłam ją machnąć.

Mam ci ja na półce dwa tomy Opowiadań Edgara Allana Poe, wykradzione w stosownym czasie z domu 😀 I dziwna sprawa, bo żyłam ileś tam lat w przekonaniu, że tego autora znam, że czytałam - a po zapoznaniu się z owym dziełem mam wrażenie, że ni hu hu. Znałam chyba tylko tytuły...

Trzy konkretnie: ten (no bo każdy zna), Zabójstwo przy rue Morgue i Złoty żuk. Na razie wygląda na to, że przy tym pozostanę. Że te dwa wymienione może jeszcze przeczytam, ale czy się kiedykolwiek skuszę na inne, to już nie wiem...

Zagłada Domu Usherów mnie osłabiła! Gdyby ta nowela była dłuższa, to chyba bym nią cisnęła o podłogę. To jest gatunek powieści gotyckiej (choć nowela), ja czytałam swego czasu, gdy byłam młodsza i miałam większe ambicje literackie... znaczy czytelnicze, Zamczysko w Otranto, ale na tym się chyba kończy moja znajomość gatunku, który kompletnie mnie nie interesuje. To raz. A dwa - że język był dla mnie koszmarnie męczący. Pod ciężką posową obłoków, kurna! Tłumacz, wiecie, ten Wyrzykowski, to był gość związany z Młodą Polską, Chimera i te sprawy, jemu to wyraźnie dobrze leżało, ale na Boga - dla dzisiejszego czytelnika to niestrawne, no chyba że jest amatorem takich klimatów. Horror wymieszany z makabreską, podlany literackimi aluzjami.

Niech sobie będzie, że to w literaturze amerykańskiej jest uznawane za arcydzieło. Ja jednak czytam już tylko dla przyjemności, a nie dla odhaczania pozycji z ambitnej listy noblistów i podręcznikowych autorów. Apage!

Koniec:

Poe ma lepsze towarzystwo na półce, moim zdaniem. Stanowczo wolę czytać Prusa (i dlaczego tak rzadko to robię?). 

No, ale na te dwa wspomniane wyżej opowiadania kiedyś jeszcze się skuszę, zwłaszcza, że to detektywistyczne, może bardziej strawne 😉

Wyd. Czytelnik Warszawa 1956, strony od 132 do 151

Tytuł oryginalny: The Fall of the House of Usher 

Przełożył: Stanisław Wyrzykowski 

Z własnej półki 

Przeczytałam 7 marca 2021 roku 

 

W pracy spotkała mnie wczoraj taka niespodzianka (mnie i dwie stażystki, bo mamy teraz dwie dziewczyny na stanie przez kilka miesięcy, są moim utrapieniem w sensie covidowym, wiadomo, że spotykają się z innymi młodymi ludźmi, a nie siedzą w wynajętym mieszkaniu na dupie, jak ja, więc cały czas myślę o nich w kategoriach wiszącego mi nad głową miecza Damoklesa) - zastałyśmy rano na swoich biurkach tulipany. Piszę o tym, bo się to zdarzyło PO RAZ PIERWSZY! W sensie od tego kolegi. Zastanawiam się teraz, co powoduje, że ostatnio jest jakiś bardziej do życia - czyżby perspektywa rychłego zakończenia kariery? Bowiem do końca roku musi on podjąć decyzję, czy nie przejść na wcześniejszą emeryturę - grubo wcześniejszą i z grubo niekorzystnymi konsekwencjami (musi w praktyce zapłacić 20 tys. euro, żeby tę emeryturę teraz już dostać, no i liczyć się z jej niską wysokością, że tak się wyrażę). Ale twierdzi, że już dłużej nie wytrzyma. Nie cierpi tej roboty, a myśli sobie dorabiać tłumaczeniami.

Film japoński obejrzałam. Od dawna chciałam, ale miałam z nim jakieś problemy techniczne, które udało się przezwyciężyć dzięki słynnemu kablowi HDMI. Niestety miał on napisy jedynie angielskie, co - jak już wspominałam po wielekroć - jest dla mnie kolejnym problemem. Na szczęście dużo nie gadali 😁 Jeden z bohaterów zarabiał (nędznie) na życie (nędzne) jako ragpicker i co prawda widziałam, że ciągnie za sobą wózek ze starzyzną, ale dopiero dziś sprawdziłam w słowniku: jest to szmaciarz, gałganiarz wedle Stanisławskiego. W haśle na angielskiej Wiki jest zdjęcie i wózek bardzo podobny do tego w filmie.

Zapomniałabym - film nosi polski tytuł Ona i on, angielski She and He, a japoński Kanojo to kare. I choćbym szukała trzy dni, nie znajdę go na You Tube, niesamowite! To, co poniżej, zawiera jedynie fragment piosenki z napisów, ale wprowadza już w klimat.

Rok 1963, reż. Susumu Hani

Młode małżeństwo mieszka w sterylnym nowym bloku, który sąsiaduje ze slumsami. Żona, osoba pełna empatii, na próżno próbuje nawiązać kontakty z sąsiadkami, gdy ich mężowie są w pracy w pobliskim Tokio. Gdy spotyka dawnego kolegę męża ze studiów, próbuje pomóc zarówno jemu, jak i ociemniałej dziewczynce, którą ten się opiekuje. Mąż jednak (i całe sąsiedztwo) patrzy na tę przyjaźń krzywym okiem, bariery społeczne są zbyt mocne.

  

Film najwyraźniej mało znany, na Filmwebie ma zaledwie 30 ocen, ale uwaga - trzy z nich (wysokie) pochodzą od moich tamtejszych znajomych - czyli mam tam dobre towarzystwo 😍

 

No, a na koniec taki kwiatek. Rano napisał mi brat, że ojciec już nie może żyć. Tyle mi się wyświetliło na podglądzie... Na szczęście dalej było, że w takim chlewie 😁 No bo wiecie, braciszek ma dwie lewe rączki. Więc przyjedzie po mnie w piątek wieczorem, a w niedzielę mnie odwiezie. Żebym posprzątała.

Byłam tam w sierpniu, posprzątać. 

W sierpniu.

Siedem miesięcy temu prawie.

W międzyczasie znaleźliśmy panią, która miała przyjść ogarnąć od czasu do czasu, ale Ojczasty się postawił, że NIE, BO NIE.

Ja do pociągu jeszcze długo nie wsiądę. No, ale skoro brat woli zapierniczać w te i we wte, niż samemu sprzątnąć, to proszę bardzo, z przyjemnością się z tatą zobaczę (już zaszczepionym dwukrotnie). 

Trochę się jednak boję, co tam zastanę.

Zaczęłam już układać plan frontu robót, więc pytam, czy zmieniał mu w międzyczasie pościel. I dostaję taką odpowiedź: 

- Yyyy, jakoś nie pomyślałem.

Od sierpnia! Mam tylko nadzieję, że nic się tam nie zalęgło!