Jonathan Carroll - Kraina Chichów

No i patrzcie się państwo, ja tutaj się zarzekam, że żadne fantastyki, a co zaraz robię? Czytam Krainę Chichów z gatunku fantasy! Już się tłumaczę: wpadła mi w ręce w czasie odkurzania (oczywiście) i dodałam ją do listy. Kupiłam u Prószyńskiego w nędznych latach 90-tych, pewnie w ramach Klubu Wysyłkowego. W dodatku w serii DUŻE LITERY - nie żebym wtedy takowych potrzebowała, ale widać takie wydanie było do dyspozycji (tanio). I ja to wtedy przeczytałam i podobało mi się. Zapamiętałam jednak tylko mówiącego psa 😀

Nie wiem, jaką ma opinię Jonathan Carroll, nie pamiętam, czy jeszcze cokolwiek innego czytałam - ale Kraina Chichów podoba mi się dalej. Jest to takie idealne czytadło na weekend. Miałam wczoraj migrenowy dzień, wykręciłam się nawet z tego powodu od robienia obiadu (złej baletnicy...), ale nie było tak strasznie, żebym nie mogła poczytać, więc machnęłam 😉

A teraz zajrzałam na Wiki, a tam - że Carroll zawdzięczał wydanie tej książki Lemowi! Bo uczył angielskiego jego syna Tomasza (mieszka w Wiedniu) i stąd znajomość, Lem przeczytał i zarekomendował wydawcy. I że pisarz jest w Polsce głównie popularny i bardzo często tu bywa. Tak to, widzicie, jest, gdy się pozostaje poza mainstreamem, człowiek nic nie wie i Ameryki odkrywa 👀

No nic, utwierdziłam się w przekonaniu, że powieść nadal mi się podoba, ale czy w związku z tym polecę do biblioteki szukać innych - to nie wiem, na razie na pewno nie. Bowiem przy czytaniu przypomniało mi się parę innych, które mam w domu i które też sobie chcę odświeżyć.

Jo, mam tak samo! Też nie cierpię, gdy ludzie na mnie patrzą i nienawidzę awantur, w ogóle podniesionego głosu, ja się takich sytuacji boję!

A przywołany Norman Rockwell to kolejne wspomnienia... Pracowałam w muzeum i zajmowałam się muzealnym księgozbiorem. Jednym z wielkich, pięknych albumów, które tam były, był właśnie album z rysunkami Rockwella. W Ameryce zna go każde dziecko, ale u nas raczej nie 😏 Ja bym pewnie też go nie znała, gdyby nie ta muzealna okoliczność.

Tu z kolei ta matka metodystka. Okazało się, że ja właściwie nic o metodystach nie wiem - jedyne, z czym mi się kojarzą, to kursy angielskiego w Warszawie za PRL-u, to się pojawiało w literaturze młodzieżowej. Nie wiem, dlaczego przeżegnanie się syna przed kościołem tak wzburzyło matkę. Tylko dlatego, że to był kościół katolicki?

A ta tutaj poniżej atmosfera małomiasteczkowej Ameryki mi natychmiast kazała odszukać na półkach dwie powieści Shirley Jackson, już czekają koło łóżka 😀

A to właściwie temat książki - lepiej wiedzieć czy nie, ile potrwa nasze życie i kiedy się skończy.

Tu znowu książka, którą sobie postanowiłam przypomnieć 😉Wiecie, jaka?

Początek:

Koniec:

Półka:

Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 1994, 366 stron

Tytuł oryginalny: The Land of Laughs

Przełożyła: Jolanta Kozak 

Z własnej półki 

Przeczytałam 6 marca 2021 roku 

 

Piękne dziś słońce za oknem 😍 Monstera, którą kupiłam w zeszłym roku z gładkimi liśćmi, wypuściła pierwszy liść z dziurą. Czyli będzie, jak się patrzy!

 

Z zaplanowanego na wczorajszy wieczór oglądania ceremonii Czeskich Lwów online wyszły nici, być może było zbyt dużo chętnych - ładowało się i ładowało bez końca. Dziś rano sprawdziłam - można obejrzeć, więc z opóźnieniem, ale niech będzie na niedzielny wieczór... Tylko, że już bez niespodzianek, bo nie chciałam, a i tak się dowiedziałam, kto wygrał.

A przy nastawianiu obiadu dotarłam do płyty, która mi przywróciła młodość 💗 To płyta Bałkantonu (czyli bułgarska) z jazzowymi śpiewaczkami. Tam pierwszy raz usłyszałam piosenkę The Boy from Ipanema i zakochałam się w niej. Płyta chodziła na okrągło 😍 Jakież było moje zdziwienie po latach, gdy dowiedziałam się, że tak naprawdę ta bossa nova nazywa się The Girl from Ipanema, tylko czasem, gdy ją śpiewają kobiety, przerabiają dziewczynę na chłopca, żeby było logiczniejsze 😀

Ech, te czasy bez internetu...