Wacław Krupiński - Głowy piwniczne

Tego ostatniego Macdonalda tłumaczył Michał Ronikier. Wiadomo, kojarzy się (i to dość niesławnie, po rewelacjach IPN) z Piwnicą pod Baranami, więc sięgnęłam po jeden z tomów traktujących o słynnym krakowskim kabarecie.

Nie oceniam, sprawy zresztą bliżej nie znam, a i daleka jestem od wydawania wyroków, skoro tyle o sobie wiemy, ile nas sprawdzono. 

Sama Piwnica ma już dość sporą bibliografię, i to mówię tylko o tej w moim posiadaniu. Nawet chciałam wyszukać na półkach, zebrać i zrobić zdjęcie, ale ciemno jest, jakiś ponury dzień wstaje, nie chce mi się, może następnym razem 😄

W Piwnicy byłam raz jeden jedyny, jeszcze za czasów Skrzyneckiego z dzwoneczkiem. To kompletnie nie miejsce dla mnie - w dymie papierosowym można było zawiesić siekierę. Żadna rozrywka nie jest w stanie tego zrównoważyć dla mnie 😞 No, teraz, jak się właśnie dowiedziałam z książki, już się nie pali. Ale teraz to już nie jest ta Piwnica i tego nic nie zmieni. 

A jej najlepsze czasy i tak były wtedy, kiedy mnie tu nie było. Za Dymnego, który zmarł w 1978 roku. O którym się tu w pewnym miejscu wręcz mówi, że to był (bywał) ZAKAPIOR 😉 Zaprzyjaźniony z Piwnicą konsul francuski przestał przychodzić, bo Dymny uznał, że przystawia się do jego żony i obiecał go zabić.

Nawiasem mówiąc, mam gdzieś jakiś jego tom (nieczytany) i chyba powinnam go poszukać. 

Na Piwniczne głowy składają się teksty drukowane niegdyś w Dzienniku Polskim (Krupiński jest znanym krakowskim dziennikarzem zajmującym się kulturą), a poświęcone 25 artystom związanym z Piwnicą. Rozmowy z nimi, wspomnienia, anegdotki, rozważania, jak było kiedyś, a jak jest dzisiaj i czy ma sens kontynuowanie działalności w nowych czasach i przede wszystkim bez Skrzyneckiego.

A' propos tych ostatnich. Piwnica dostała się na audiencję u JPII. Tenże powiedział do Skrzyneckiego:

- Pamiętam pana z Krakowa, bardzo mi miło. 

A Skrzynecki w tym całym rozentuzjazmowaniu (którego ja nie rozumiem, ale swego czasu zdaje się wszyscy uważali spotkanie z papieżem za najważniejsze wydarzenie w swoim życiu):

- Ja też pana pamiętam z Krakowa. 

Po czym zabrał się za przedstawianie "swoich" artystów i szeptem zwrócił się do Anny Szałapak:

- Jak ty się nazywasz?

Bardziej jednak mnie bawi historyjka z tego samego pobytu we Włoszech. Po długiej podróży pociągiem dotarli do Arezzo i poszli spać do hotelu. Ale nie wszyscy. Oto na ulicach miasta ukazał się pochód, na którego czele kroczył Dymny, a za nim Włosi, skandujący za nim:

- Niente niente pierdolniente.

Ten potrafił porwać za sobą wszystkich 😂😂😂😂😂

A Jacek Wójcicki opowiada, że za pracę na planie Listy Schindlera (30 dni zdjęciowych) kupił sobie mieszkanie. No proszę proszę, jak to się w tym filmie jednak zarabia (hamerykańskim)!

A Miki Obłoński, okazuje się, jest z Dżendżejowa!

Półka

Ha ha - chciał Hebius w pionie, jest w pionie. Na życzenie raz można! Na tym regale akurat książki są nieraz przetykane filmami, które gdzie indziej się nie mieszczą. Ot, porządeczki  😏 No to co, znamy coś? Cokolwiek? Wybór niewielki.

Wyd. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2016, 296 stron

Z własnej półki (kupione w Bonito 19 kwietnia 2016 roku za 29,93 zł)

Przeczytałam 21 maja 2021 roku

Więc tak. Najpierw z frontu biegania. No udało się jak cholera. Założyłam czarne getry, różowy (a co!) polarek i wio. Wyszłam z klatki, do końca bloku podeszłam, bo jeszcze było widno i co ma ktoś widzieć, jak się wygłupiam. Za rogiem skręciłam i rozpoczęłam truchcik.

Udało się minąć następny blok i skręciwszy wzdłuż kolejnego dobiec do jego połowy.

Dalej już nie szło.

Raz, że serce mi chciało wyskoczyć z piersi... a dwa - te piersi właśnie.

Otóż - jakoś wcześniej nie przyszło mi to do głowy - nie da się biegać z cyckami. Nie da się też zostawić ich w domu.

Tak że wiecie - jakieś sto metrów może osiągnęłam (mniejsza o czas). I to by było na tyle.

Wstydziłam się wrócić od razu do domu, bo córka umrze ze śmiechu... więc poszłam na spacer, taki szybkim krokiem, żeby cokolwiek 😏 Wtedy okazało się, że w moim stroju trochę chłodno, nawet jak ten krok niby szybki. Pół godziny i już byłam w domu, ze śpikiem pod nosem.

Ale nie poddaję się. Następnego wieczora znów ruszyłam na pół godzinki - no bo chociaż spróbuję chodzić, tak? - tyle, że zaopatrzona w kurtkę. To znowu trochę za ciepło. Ech. Ale na końcu zbadałam sprawę: tak mi się wydawało, że na osiedlu są te takie sprzęty do ćwiczeń na świeżym powietrzu, no i faktycznie są, cztery sztuki, wszystkie wypróbowałam, jedno nawet dłużej (takie kółko, które człowiekiem kręci w prawo i w lewo), na pozostałych się siada i ciągnie za uchwyty (mam wrażenie, że to ma mi wyrobić mięśnie rąk, a tego wcale nie chcę - ale pewnie się mylę, nie ma żadnych opisów).

O, przypomniało mi się. Zdjęcie z czasów zarówno mojej bytności w Piwnicy, jak i BEZ CYCKÓW (ze 20 kilo mniej) 😂 Ulica w centrum miasta, pora obiadowa. Patrzcie tylko, jaki ruch samochodowy 😂

No. To biegać nie będę, ale może mi się uda zmusić do tych spacerów? Zważyłam się, punkt wyjściowy znam, wyznaczam sobie dwa miesiące na... no właśnie: na ile kilo? Też dwa? To mi różnicy wielkiej nie zrobi 😟 Derechcja na Fabryce namawia na kijki. E no, kijki! Kijki to za 10 lat!

A skoro już jesteśmy przy Fabryce. Sytuacja jest taka, że od listopada zastępuję koleżankę z sekretariatu, która przeszła na emeryturę. I dzięki temu mam normalne zarobki (siódmy miesiąc). Bo gdyby nie to, diabli wiedzą, przez pandemię oczywiście. Jeszcze w październiku byłam na granicy utrzymania się, no bo mój dział właściwie prawie zamknięty, nie mieli mi za co płacić (a ZUS chce swoje). Na miejsce koleżanki rozpisano konkurs, ale ciągle się nie odbywał, no bo wiadomo, korona. Ja się cieszyłam, bo mam pracę, prawda?

A tu grom z jasnego nieba - będzie w czerwcu!

Oczywiście zależy jeszcze, czy osoba, która go wygra, może od razu przystąpić do pracy, czy też musi gdzieś się zwolnić, odczekać. A i samo załatwienie formalności z przyjęciem do nas gdzieś tam na górze potrwa. Ale kto wie, może od września już będzie pracować?

W związku z tym trochę się martwię, co ze mną. W lipcu i sierpniu i tak nie pracuję, uważają, że sobie dadzą radę sami w wakacje . Ale czy będę miała do czego wrócić we wrześniu? Czy sytuacja pandemiczna się na tyle unormuje, że mój dział znów zacznie funkcjonować? Jedni mówią, że będzie kolejna fala. Inni, że to już końcówka pandemii. Na dwoje babka wróżyła. Wpływu na to wszystko nie mam żadnego i powinnam o tym po prostu nie myśleć, co będzie to będzie - ale da się to tak, nie myśleć?

Tymczasem nasz pan z ochrony dał mi torebeczkę z nasionami, że niby ŁĄKA KWIETNA (rozdawali). Wysiałam. Na razie jest taka. Ale czy ja dobrze rozumiem, że łąka kwietna oznacza kwiatki? Tu coś jeszcze będzie czy tylko zielone?

Zielistka z tyłu to taki eksperyment - czy się utrzyma na zewnątrz. No nie wybujała póki co.