Weronika Wierzchowska - Córka kucharki

 

Więc tak: ja dobrze pamiętam, kto tutaj o Córce kucharki wspomniał, dzięki czemu poleciałam do biblioteki i przytargałam to tomiszcze... więc ktoś tu mi jest winien stracony tydzień 😂😂😂

Prawie od samego początku nie podobała mi się ta książka i to, że mimo wszystko nie rzuciłam jej w pierony, nie wiem, czemu zawdzięczać. Chyba jakieś dozie masochizmu, w końcu wszyscy trochę tego towaru mamy na stanie... 

W każdym razie żałuję, że pani Wierzchowska wyrwała się ze szponów korporacji - gdyby nie zamieszkała na wsi, może nie miałaby czasu na płodzenie takich dzieł. 

Albo zresztą nie - niech by nawet i płodziła (pisać każdy może) - byle ich moja biblioteka nie kupowała! W ten sposób nie miałabym absolutnie żadnej możności zapoznać się z Córką kucharki, za to przeczytałabym w tym zmarnowanym czasie jakąś inną pierdołę 😁😁😁 

Nauczka jest taka, żeby - jeśli już zabierać się za czytadła, to jakoś po linii, na przykład, że akcja w miejscu, które mnie bardzo interesuje... czy nie wiem, co jeszcze. Tutaj rzecz się toczy w Warszawie oczywiście, skoro to o Ćwierciakiewiczowej, ale taka entuzjastka stolicy, żeby wszystko śledzić na mapie (uwzględniając zmiany nazw ulic), to ja nie jestem. 

A już najbardziej, ale to NAJBARDZIEJ wkurzało mnie słowo GARY. Bohaterka (albo jej sławna mamusia albo tejże mamusi podkuchenne) przesuwają na piecu gary, wrzucają włoszczyznę do gara, pilnują garów itd. 

Zapomniałabym, że drugim bohaterem powieści, obok garów, były szachy. No tutaj to już jestem kompletne nemo, więc sami widzicie, że nie dla mnie ten sznur samochodów...

Ale jeden fragment chętnie zacytuję. To mówi pani Ćwierciakiewiczowa (przypuszczam, że autentyczna, w sensie że to cytat z samej słynnej kucharki):

Przemyślcie to dobrze! Niech no tylko zabraknie porządnego obiadu, mąż zaraz poleci na baby!

Początek:

Koniec:

Wyd. Prószyński i S-ka, Warszawa 2018, 592 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 20 czerwca 2021 roku

Ponieważ dni uległy niewiarygodnemu skurczeniu przez wydłużenie godzin pracy (no dobrze, tak naprawdę przez powrót do normalnych godzin pracy) oraz przez to chodzenie - właściwie już prawie wcale nie oglądam filmów. Co oczywiście jest skandalem. Na razie jakoś to znoszę w miarę cierpliwie 😏 Zresztą wiadomo, długo to nie potrwa - chodzenie mam na myśli - przyjdzie jesień i skończy się babci sranie. W zeszły weekend obejrzałam film kanadyjski 

14 dni, 12 nocy (reż. Jean-Philippe Duval, 2019)

a to z powodu, że córka mi powiedziała, iż akcja w Wietnamie. I fakt, akcja w Wietnamie (troszeczkę też w Kanadzie, ale mało), ale nawet Wietnam i jego turystyczne atrakcje to jednak za mało na film... Wynudziłam się i tyle. Bohaterka po śmierci swej adoptowanej córki w wypadku wybiera się w jej ojczyste (właściwsze słowo będzie w tym wypadku matczyne) strony, pragnąc odnaleźć kobietę, która kiedyś to dziecko urodziła i oddała. Temat taki bardziej duszoszczypatielnyj, ale emocji we mnie nie wzbudził. Raczej refleksję nad tym, że w naszym kraju nie można by było wsiąść do samolotu z urną, prawda? Z szacunku dla zmarłego, oczywiście, bynajmniej nie z szacunku dla kasy (usługa zakładu pogrzebowego, miejsce na cmentarzu, ceremonia pogrzebowa, wreszcie jakiś piękny granitowy nagrobek).

  

W moim bloku, konkretnie w mojej klatce (jakkolwiek to brzmi), tymczasem nikt nie umarł, ale porządki i tak się odbywają. Oto na schodach koło windy objawił się stos książek - i co powiecie, ani drgnęłam!

Jednakże gdy ktoś inny ten stos rozkopał i na wierzchu pojawił się Świat dawnych Słowian, zabrałam do domu - ale zakładam, że tylko obejrzę obrazki i wyniosę z powrotem 😂

Zaraz potem ktoś inny (a może nie, może ta sama osoba) korzystając ze słonecznej aury wystawił przed klatkę dwa krzesła, a na nich fajanse. Dyskutowałyśmy z jedną z sąsiadek, jakież to zwierzątko głaszcze ta miła kobietka raz na ludowo - ale nie doszłyśmy do consensusu. Macie jakiś pomysł?

Świat dawnych Słowian na razie na kwarantannie. Ja tę okładkę znam, dobrze znam - i nie wiem skąd. Czy przez przypadek nie miałam tego kiedyś?

Bo po cichutku powiem, że część tych wystawionych książek pochodzi z mojej pandemicznej zeszłorocznej wystawki 😄😄😄 To chyba sąsiadka z naprzeciwka wtedy zgarnęła, a dziś się pozbywa. Co mnie nadzwyczaj dziwi, bo ma wielki instynkt chomiczy, ale ostatnio była w szpitalu i może coś sobie przewartościowała? Może czyści przestrzeń?

/ja też powinnam/

I na tym kończę swoje dzisiejsze wypociny, dochodzi siódma, trza iść chodzić. Następnym razem będzie o Krapiwinie, a jeszcze następnym o Kawierinie, jakoś tak ruskie czytam w tym tygodniu, tyle że po polsku 😜

 

Post nr 1400, wyświetleń 897 198, ilość komentarzy 8949. Howgh!