Natalia Ginzburg - Drogi Michele

 

W obliczu weekendowego wyjazdu do Ojczastego po skończeniu Krowodrzy znów szukałam czegoś cienkiego (do pociągu) - ale na tyle mnie wciągnęło, że przeczytałam od razu 😄

Nie było tak, że książka czekała 40 lat, aż wreszcie się za nią wezmę, wiem, że już kiedyś czytałam, a jeszcze mnie w tym utwierdziło znalezisko w środku czyli karteczka, na której sobie z jakichsiś powodów wynotowałam bohaterów 😊 Przydała się i teraz.  

Coś mi się kiedyś musiało na nią wylać, kartka tytułowa skleiła się z poprzedzającą. Ale nie jest to u mnie rzadki przypadek, niestety. Chodzi najprawdopodobniej o roślinę doniczkową ustawioną na półce powyżej. Dziś już nie ma takiej opcji ze względu na wypełnienie półek książkami, ale kiedyś bywało, bywało. Taka paprotka czy bluszcz ładnie dopełniały widoku 😏 A że przy podlewaniu coś tam gdzieś pykło... no cóż.

Natalia Ginzburg, jak się tak zastanowię, jest moją ulubiona włoską pisarką. Zajrzałam teraz do Biblioteki Kraków, żeby zobaczyć, co tam jeszcze jest w katalogu, bo mam niejasne poczucie, że była tłumaczona w ostatnich latach. Niestety mają tylko tę książkę (wpisaną jako Drogi Michale, cały wysiłek tłumaczki w kwestii pozostawienia oryginalnego imienia, a przy tym odmieniania go w polszczyźnie przez przypadki, poszedł na marne) plus trzy inne e-booki - po niemiecku. To jest zresztą dla mnie duża ciekawostka, bo rozumiem, że papierową książkę ktoś ofiarował... ale e-booki włoskiej pisarki po niemiecku?

Tak że ten, nie będzie więcej czytania Ginzburg po polsku, trudno. A narzekają na poziom czytelnictwa w Polsce i podnoszą, że to nie kwestia możliwości finansowych, bo można korzystać z bibliotek. No jasne! Jak widać!

Sprawdziłam - wyszedł w tłumaczeniu Słownik rodzinny i Nasze dni wczorajsze. Ale w krakowskich bibliotekach nie ma i koniec. Co mi z tego, że czytałam po włosku, skoro chciałabym i po polsku! Choćby po to, żeby zobaczyć, czy to dalej będzie moja ulubiona włoska pisarka - już nieraz mówiłam, że czytanie w oryginale to kompletnie inny odbiór, bo nigdy nie jest rozumienie takie samo jak w ojczystym języku.

W przypadku powieści Drogi Michele na razie się potwierdziło przyszeregowanie autorki do ulubionych 😍  Bo też to jedna z najulubieńszych tematyk - RODZINA. Kruche więzy. I sposób pisania - taki z pozoru obojętny, prawie oschły, skupiający się na opisach ubrań czy wnętrz. Jak obojętni są dla siebie członkowie tej rodziny - bo to rzecz o rozpadzie. Jest to powieść epistolarna i krewni zdają się kontaktować ze sobą jedynie za pomocą listów, ujawniają więc o sobie tylko to, co chcą ujawnić, widzą jedynie własne problemy.

Koniec:

 

Półka z serią Klubu Interesującej Książki (jedna z dwóch). Poprzednim razem była inna jej część, teraz jeszcze inna, więc możecie się wykazać znajomością pozycji 😁 Ja osobiście mam tu dwie swoje ulubione: Liliowa taksówka i Czwartki pani Julii.

Wyd. PIW Warszawa 1976, 135 stron

Tytuł oryginalny: Caro Michele

Przełożyła: Barbara Sieroszewska

Seria Klub Interesującej Książki

Z własnej półki (kupiona  17 czerwca 1982 roku - PATRZCIE PAŃSTWO, RÓWNE 39 LAT TEMU - w antykwariacie za 36 zł /cena okładkowa 13 zł)

Przeczytałam 16 lipca 2021 roku

/Yyy, przecież teraz jest lipiec, a nie czerwiec... ja już nic nie kumam/

Mam za sobą pierwszy tydzień bez Derechcji. I - ha ha ha - jest dziwnie. Nie ma kto nadawać toku 😂😂😂 Nic się nie dzieje. Nie ma do czego pieczątki przystawić. Przez to wszystko nawet się nie umiem skupić na własnych sprawach - a przecież mogłabym teraz skanować internety w kwestii Pragi... Niektórym to zawsze źle 😁

 

A teraz idę szukać, co zabrać do czytania do tego przeklętego pociągu. Słyszę, że ciągle są opóźnienia, więc muszę być zabezpieczona czytelniczo w obie strony 😅