Anna Mularczyk-Meyer - Minimalizm dla zaawansowanych

Ale wiecie, że pogardzanie poradnikami, tak wszystkimi en masse, wcale nie świadczy o tym, że pogardzający ma rację?

Zaczynam nabierać do nich przekonania. Pewnie, że są różne i po pozycje z gatunku Jak zarobić milion dolarów w dwa tygodnie nie planuję sięgać, ale wybrałam ich z katalogu bibliotecznego i umieściłam na wirtualnej półce sporo (głównie o tematyce minimalistycznej i zerowastowej, może potem jeszcze to rozszerzę?). Bo stwierdziłam, że te, które przeczytałam do tej pory, w czymś mi pomogły, coś mi dały. 
 

Nie jest tak, że robię sobie notatki i wypisuję punkty, zresztą nie wszystkie pomysły jestem w stanie zaakceptować (przynajmniej na dziś) i nie wszystkie problemy, z jakimi borykała się autorka, mnie dotyczą. Ale historie z życia wzięte zawsze bardziej przemawiają do wyobraźni niż sucha teoria. A w drugiej części poradnika oprócz własnych doświadczeń autorki są też historie innych osób, bardzo różnych - i ich świadectwa wydają mi się bardzo cenne. Widzę, jak można uporządkować swoje życie w momencie zagrożenia śmiercią, ale też widzę, jak bardzo można się zafiksować na minimaliźmie i jak wielki mieć problem z rzeczami nawet w sytuacji, gdy większości z nich się pozbyło.

 Początek:

Koniec:

Wyd. Black Publishing, Wołowiec 2015, 165 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 2 września 2021 roku

A teraz co wyniosłam na początek (spisuję dla dokumentacji i ewentualnych późniejszych porównań):

-  część czasopism wnętrzarskich, z których opróżniłam półkę, tę przeczytaną część - i ona była łatwiejsza, bo te wypasione pisma są pełne luksusowych wnętrz (których nigdy nie zobaczę w realu) oraz jeszcze bardziej pełne luksusowych reklam, więc nie żal wydawać; te, które jeszcze zostały, są skromniejsze, pokazują mieszkania w blokach - i te będzie mi trudniej wydać

- radiomagnetofon (CD dawno już nie działało, kasety magnetofonowe też dawno wydane, a radio... nie ma czego słuchać) - na jego miejscu stanęła paprotka, dzięki czemu zrobiło mi się znów więcej miejsca na biurku

- wielkoformatowe zdjęcie podklejone na czarnym kartonie, wygrane raz w konkursie Podgórza - nigdy nie zdobyłam się na oprawienie go i powieszenie gdzieś

- wiklinowy niski taboret, przywleczony kilka miesięcy wcześniej spod innego bloku, że niby będzie pod kwiatka - nie był i w sumie zawadzał, przestawiany z miejsca na miejsce

- białe krzesło thonetowskie, również znalezione pod blokiem (tyle że dawno), nieco sfatygowane, poprzedni właściciel pomalował mu siedzenie na żółto, co było dość wesołe; okazało się z czasem, że jedyną jego funkcją było służenie jako miejsce do odkładania wszystkiego

- zepsuty aparat foto (chyba od trzech lat leżał w szufladzie, tak mi się ciężko z nim było rozstać) oraz równie zepsuta suszarka - ta padła ponoć na drugi dzień po moim wyjeździe do Pragi, więc świeżynka; czekałam na termin opróżniania Ekopudełka na osiedlu - pierwszy czwartek miesiąca - zakładając, że skoro w Ekopudełku się nie mieszczą, ten, kto przyjedzie, mimo wszystko zgarnie je z chodnika przed

- dziś wystawiłam bożonarodzeniową latarenkę (jeszcze jest, ale może ktoś się skusi)

To chyba tyle... Na razie ofkors 😁

Tymczasem wszedłszy za córką do sklepu kupiłam sobie golfik... taki to minimalizm i ograniczanie się w zakupach 😁 ale po pierwsze primo chciałam ten kolor, żeby się odmłodzić, a po drugie mam naszykowanych pięć sukienek do wywiezienia, więc no... 

Tu proponuję podziwiać moje umiejętności - bo jak by kto pytał, fotografowałam sweterek, a wyszły mi książki, jak zwykle 😂 Nawiasem mówiąc, ja nie potrafiłam nigdy odpowiednio ułożyć takiego golfa i pewnie się to nie zmieniło, ale na jesieni będę ćwiczyć!

I tutaj powinnam się mocno zastanowić nad sobą. Bo jedna z bohaterek mówi tak:

Jeśli mam miseczkę i zapragnę drugiej, niebieskiej, zastanawiam się, o co w tym naprawdę chodzi. Jeśli o kolor, to niewykluczone, że chodzi mi o morze. 

O co mi chodziło z tym golfem? O morze chyba nie, może o niebo? 😅

Z marszu

Maszeruję sobie Młynówką Królewską i mijam chłopaka z psem. Dogania go dziewczynka, może 11-12 lat. I cóż ona do niego?

- Jak ten czas leci.

Hm. Wcześnie zaczyna.

Ja w wyniku lektury i drobnych przemyśleń postanowiłam się czasowi nie dawać -  znaczy: będę go mieć na wszystko.

Oczywiście, żeby mieć czas na wszystko, należy zredukować ilość wszystkiego, to chyba jasne 😁 Działam w tym kierunku. To ciężkie zadanie, ale myślę, że wykonalne. Zwłaszcza w moim wieku. Akurat wczoraj podczas marszu widziałam taką scenkę: z małej uliczki wyjeżdżała Nauka Jazdy. Zatrzymała się na wyjeździe, chyba trochę bojąc się włączyć do ruchu. Za nią nadjechały dwa samochody i ten drugi natychmiast zaczął trąbić. Pomijam chamstwo, bo widział, że ktoś się uczy dopiero. Ale od razu pomyślałam o tej osobie jako o kimś, kto - biedny - żyje szybko. Żal mu było nawet paru sekund, tak się spieszył. Było piękne słoneczne popołudnie, aż się prosiło, by się zatrzymać i docenić jego urodę, urodę życia po prostu. Ten młody człowiek nie mógł, nie miał czasu. 

/oczywiście mogło być i tak, że wiózł żonę na porodówkę, prawda?/ 

Ja jednak postanowiłam ten czas mieć 😜

Ilekroć wychodzę teraz na to moje maszerowanie (czyli codziennie) absolutnie mi na nie nie żal czasu, nie robię planów, nie układam w myślach kolejności następnych działań. Tu i teraz.