Mira Jaworczakowa - Oto jest Kasia

 

Tak więc pożyczyłam z biblioteki świeżo wycofaną lekturę szkolną. Miałam, wiecie, taką potrzebę przekonania się, co z nią nie tak i dlaczego wyleciała ze spisu.

Cóż, moim zdaniem, NIC nie jest z nią nie tak - wręcz przeciwnie, jest idealnym punktem wyjścia dla rozmowy z dziećmi o tym, jak powinno wyglądać życie rodzinne - bo drugoklasistka Kasia ma wielki problem ze swoim statusem w domu: oto nagle mama gdzieś wyjechała, tata zapowiada, że wróci ze wspaniałą niespodzianką, Kasia liczy na niebieskie filiżanki dla lalki, a tu mama pojawia się z jakimś wrzeszczącym becikiem i biedna dziewczynka, która do tej pory była oczkiem w głowie, schodzi na dalszy plan. A więc bunt. Piątkowa do tej pory uczennica zaczyna łapać dwóje, bo przecież trzeba jakoś ściągnąć na siebie uwagę. A przy tym Kasia już wcześniej zdążyła nam objawić swój paskudny charakter księżniczki, niestety, rozpuszczone dziecko i ogromne błędy wychowawcze rodziców...

Może więc chodzi o to, że rodziców należy pokazywać jako chodzące ideały? 

E tam, pewnie chodziło tylko o to, żeby zrobić miejsce innej, prawilniejszej lekturze. Oto wkracza triumfalnie na listę lektur dla klas I-III takie coś: Piotr Kordyasz, Lolek. Opowiadania o dzieciństwie Karola Wojtyły. 

Pamiętam, że za moich czasów były takie opowieści o dzieciństwie Lenina. Jakże żałuję, że nie dotrwały - chętnie bym sobie uczyniła porównanie 😎

Początek:

Koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 2005, 157 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 3 września 2021 roku

Miałam wczoraj bardzo pozytywny dzień. Przyjechała kuzynka z Niemiec ze swoją wnuczką i mieliśmy rodzinne spotkanie u brata. Może i fajnie mieć dom z przyległościami, móc zjeść obiad na dworze przyglądając się tym, no, tam...

Ale gdy usłyszałam, jak to brat znalazł w pokoju dwa zaskrońce, odechciało mi się wszystkiego 😁

Wracając jednak do wizyty kuzynki. Trochę się obawiałam tego spotkania, bo to i bariera językowa i tak ogólnie, wiadomo, jak się lubi takie okazje 😏

Tymczasem było fantastycznie, ale myślę, że zawdzięczamy to również kuzynowi, który służył za tłumacza, a który okazał się bardzo zainteresowany wspólną historią rodziny. Namawia Ojczastego na jej spisywanie, czy mu się uda, zobaczymy (bo ja też kiedyś próbowałam).

Nawiasem mówiąc, Ojczasty (w przyszłym miesiącu 92 lata) raczej nie dopuszcza myśli, że miałby w tej dziesięciolatce umrzeć 😁 Wyraził się następująco:

- Hm, może to już ostatnie spotkanie, bo i bratanica już w latach...

Bratanica młodsza o lat dwadzieścia od niego, ale najwyraźniej uważa, że prędzej ona niż on 😂😂😂

Ojczasty opowiadał między innymi, jak to, przed wojną jeszcze, wraz z młodszym bratem postanowili ruszyć w świat. Szli wzdłuż torów i zainteresował się nimi jakiś kolejarz, w końcu dwaj kilkuletni chłopcy. Co wy tu robicie? No, w świat idziemy.

- A to idźcie, idźcie, tylko nie torami, ale obok.

Tyle go obszedł los dzieciaków 😜 

 

Poza tym minęły pierwsze trzy dni w pracy po wakacyjnej przerwie, podpisałam umowę na cztery miesiące (na starych warunkach), więc do końca roku mogę się nie martwić. Toteż nawet świadomość, że od teraz przez kolejnych jedenaście miesięcy życie znów będzie się toczyć w rytm budzika, dzień w dzień, niespecjalnie mi doskwiera 😎