Marie Poledňáková - Jak vytrhnout velrybě stoličku

 

Co sobie obiecywałam jeszcze w Pradze? Że zwiększę częstotliwość lektur po czesku, tak? Że będzie już nie jednak książka miesięcznie, ale dwie. No to odrabiam pańszczyznę wrześniową 😁

A tak serio to wcale nie żadna pańszczyzna, bo książka mi się bardzo podobała. Tytuł oznacza Jak wyrwać wielorybowi ząb. Miałam ją już od roku, mam też kontynuację - ale wybrałam ją do czytania akurat teraz, ponieważ coś się w Pradze zgadało z moją Věrą o aktorze, małym chłopcu, który grał głównego bohatera w filmie o tym samym tytule. Że zginął młodo i że ma gdzieś w Nuslich tablicę pamiątkową. Więc teraz chciałam obejrzeć film, no ale skoro mam książkę, to najpierw czytanie.

Jest to historia 8-letniego Vaška, który mieszka z mamą, wierzy w to, że jego tata-alpinista zginął pod lawiną jeszcze przed jego urodzeniem i zawzięcie usiłuje mamie znaleźć nowego męża - bo jego największym pragnieniem jest mieć tatę, choćby zastępczego (zwłaszcza, że jego szkolny kolega ma już trzeciego). Zimą jadą z mamą w Karkonosze i tam Vašek poznaje naczelnika ichniego GOPR-u, z którym wchodzi w znakomitą komitywę. Okazuje się jednak, że i mama skądś go zna...

Początek:

Koniec:

Półka - jak to w przypadku czeszczyzny - raczej Wam nieprzydatna do niczego 😁

 Wyd. Nakladatelství Premiéra, Praha 1991, 154 strony

Z własnej półki (kupione online w pandemii 😏 w Ulubionym Antykwariacie 2 lipca 2020 roku za 10 koron)

Przeczytałam 8 września 2021 roku

Film jest też dostępny aktualnie na You Tube (mówię aktualnie, bo przed chwilą zajrzałam na jakiś stary post z linkiem do YT i tych materiałów już nie było) - no ale po czesku oczywiście. Z tym, że ktoś na Filmwebie napisał, że oglądał to w sieci pod tytułem Jak wyrwać ząb wielorybowi, czyli istnieje po polsku (ma zresztą 280 ocen), pewnie był kiedyś wyświetlany w tv. Film był w Czechosłowacji wielkim hitem, do dziś zresztą przy powtórkach ogląda go liczna publiczność. Mam zamiar o nim napisać szerzej na blogu o czeskim filmie 😏 A książka najprawdopodobniej powstała po nakręceniu i sukcesie filmu (autorka jest jednocześnie reżyserką).

 

A teraz sprawa kursu czeskiego. Wrzesień, zapisy. Przychodzi jak zwykle mail ze szkoły, żeby się określić, czy się zapisujemy - my, starzy kursanci - zanim otworzą zapisy dla reszty. I tu, prąpaństwa, cztery zmiany. Każda z nich, sama w sobie, nie jest niczym strasznym, ale zebrane dohromady dokuczyły mi.

1/ zmiana ceny - rok temu poszła w górę o stówkę, teraz o kolejną (przy czym zdaję sobie sprawę, że to jednak niszowy język, mamy małe grupy etc.), za chwilę wejdzie kolejny podręcznik i ćwiczenia do niego - koszty, koszty, koszty

2/ zmiana nauczyciela (też wiem, że na pewnym poziomie zawsze taka zmiana następuje i jest to normalne)

3/ zmiana godziny, teraz kurs będzie się zaczynał o 17.20, co oznacza, że miałabym kiblować w pracy całą godzinę, bo jechać do domu to już bez sensu - i w dodatku wieźć już rano ze sobą podręcznik, ćwiczenia, zeszyt 

4/ i wreszcie zmiana ze zdalnego na stacjonarny - to chyba najbardziej mi nie odpowiada. I nawet nie, że pandemia, ale stanowczo wolę tę formę, choć ma swoje minusy - zaoszczędza jednak masę czasu i zachodu (z drugiej strony wiem, że wszyscy w mojej grupie jej nie chcieli, bo pracują zdalnie i mają dość siedzenia przed komputerem)

Rozważywszy za i przeciw (przeciw była świadomość, że jeśli teraz przerwę kurs, to być może nigdy już nie wrócę, wiecie, jak to jest; za była myśl, że oszczędzę dwa tysiaki i akurat będę miała na majowy wyjazd do Pragi) - zdecydowałam, że się nie zapisuję.

I wcale nie jest to przyjemne uczucie, zrezygnować w trakcie czegoś, co było taką ważną częścią życia w ostatnich latach 😐 Co mnie też w jakiś sposób określało. 

Naturalnie wmawiam sobie, że będę sama się uczyć, że przerobię ten podręcznik, który jeszcze mamy do końca, że będę szukać w internecie ćwiczeń na gramatykę. 

Tralalala.

Ale też, że będę sobie słownictwo poszerzać przy czytaniu kolejnych książek w oryginale, wpisując całe zdania do zeszytu - i to może się uda. Książka, o której dziś mowa, idealnie się do tego nadaje, więc może zacznę już dziś?

No dobrze, jutro 😂 Najpierw muszę ustalić sama ze sobą, czy kontynuować rytm raz w tygodniu 2 godziny czy raczej pół godziny codziennie.

I takie nowości. 

Tu jeszcze miałam w planie dołożyć linki (sama dla siebie) do dwóch reportaży z czeskich Wiadomości tv, więc niniejszym to czynię, zanim mi ucieknie.

Pierwszy to ten, że do seniorów w domu opieki przychodzi koń. Nie ogranicza się bynajmniej do ogrodu, ale dzielnie wkracza do sali, gdzie seniorzy, ci na chodzie, spędzają wolny czas, a potem jedzie windą na górę, do tych leżących! Ponoć sam dotyk, przytulenie się do końskiego łba, ma dobroczynny wpływ. Chciałabym wiedzieć, co na to nasz Sanepid 😂

Drugi z kolei opowiada o nowinach z francuskich muzeów. Otóż ponoć ludzie nie znają cyfr rzymskich, a nawet w szkołach się ich już nie uczy, więc tabliczki przy obrazach od tej pory będą wyglądały przykładowo Ludwik 15. Ja pierdzielę, do czego zmierza ten świat?

 

A na końcu taka nieprzyjemna sprawa. Któregoś wieczora zapaliłam światło nad tym regałem i odkryłam coś strasznego. Przyjrzyjcie się okładkom.

Co to jest??? Pleśń???

Matko i córko!

Tu muszę wyjaśnić, że te książki stoją naprzeciwko drzwi do łazienki. Moja córka bezustannie zostawia te drzwi szeroko otwarte, żeby się wietrzyło. A nawet, jak by tego było mało, wiesza ręcznik do wyschnięcia na kiju opartym o książki (no, taka konstrukcja, możliwa dzięki temu, że nad samym wejściem do łazienki jest otwarty pawlacz). Walczę z nią o to od dawna, tyle, że ze względów raczej estetycznych 😏 Tymczasem tu chodzi głównie o wilgoć chyba! Aha, muszę dodać, że mieszkanie jest na parterze 10-piętrowego bloku i ogólnie jest tu chłodno. A teraz, jak były ciągle deszcze i zimno, to już w ogóle nie mówmy...

Dzisiejszy poranek spędziłam więc pracowicie z rolką papieru toaletowego w oknie, odczyszczając książki. Chodziło o dwie półki tylko, takie oprawione w płótno czy coś podobnego, ale już mi było niedobrze od tej monotonnej pracy.

Nie mogę się doczekać, kiedy zaczną grzać. Nawet pomyślałam, żeby włączyć piekarnik, tyle, że nie mam pomysłu, co by tu z piekarnika na obiad w obliczu dodatkowej katastrofy zaopatrzeniowej - zamknęli nam na tydzień Lidla (modernizacja, nie chcę myśleć, co to będzie po otwarciu, wszystko pewnie do góry nogami, człowiek się nie odnajdzie)...