Karel Krejčí - Praga. Legenda i rzeczywistość

 

O rany rany, ciężki tydzień za mną. Ostatnie dni w sekretariacie - w czwartek przyszła wiadomość z ministerstwa, że nowa sekretarka, wybrana w konkursie (w czerwcu!!!) może wreszcie przystąpić do pracy - więc ja wracam na stare śmieci. I wcale nie wiem, czy mi się to podoba. Ponad rok spędzony w samym sercu instytucji, w ciągłym zamęcie i milionie spraw - i nagle teraz znów gdzieś na peryferiach? Wiedziałam o wszystkim, co się działo, a od tej pory będą do mnie dochodzić jedynie jakieś odpryski informacji? Powrót nie będzie łatwy. Za to znów będę miała więcej czasu na prywatę 😁

A że jeszcze na to przekazywanie spraw nałożył się festiwal Etiuda & Anima, zakończony w niedzielę, na czytanie nie było czasu. Ale musiałam, bo trzeba oddać książkę do biblioteki. Wyobraźcie sobie, że zabrałam ją pod pachę i udałam się do przybytku, żeby - oddać i znów pożyczyć (bo już wykorzystałam limit przedłużeń). A tu pan mówi, że jak oddam, to dopiero następnego dnia będę mogła pożyczyć! Co za zwyczaje dzikie! Nie chciało mi się znowu jeździć, więc przyjęłam propozycję, że on mi jeszcze o dwa tygodnie prolonguje, no i zabrałam się za robotę. Skończyłam dopiero w Dżendżejowie - tam zawsze jest czas na czytanie 😍 A gdybym jeszcze nie musiała sprzątać... 😉 Przyznam się, że nieraz sobie pomyślę o starych dobrych czasach za życia mamy, gdy przyjeżdżałam na gotowe, mama od razu hyc hyc do kuchni, herbatkę robić, obiadek podawać... no, to se nevrátí, a teraz trzeba odpokutować za te wszystkie lata obsługi...

Słuchajcie, dosyć tych narzekań, wracajmy do książki. Jak widać na zdjęciu powyżej, mam ją w oryginale, kupiłam kiedyś online tak z tytułu, myśląc, że znajdę w środku legendy, a to tymczasem nie do końca tak i dobrze, że przeczytałam po polsku najpierw, bo bym się mogła zniechęcić, rzuciwszy się na czeszczyznę - pozycja dość trudna (a nawet momentami zdała mi się nudna, ale tylko momentami).

Muszę jednak przyznać, że sporo mi rozjaśniła w głowie, jeśli chodzi o kulturowe sprawy czy historyczne. Jednocześnie cieszyłam się, że o niektórych już wiedziałam, sama nie wiem, skąd 😂 Jak się zaczyna siedzieć w jakimś języku, to te horyzonty się cały czas poszerzają jednak.

Trochę mnie dziwiło, że autor tak często odwołuje się do historii czy literatury polskiej. Zajrzałam teraz na Wiki i dowiedziałam się, że był nie tylko bohemistą, ale i polonistą (nawet przed wojną studiował na UJ i w Warszawie), autorem wielu prac na polskie tematy. Z Uniwersytetu Karola został wyrzucony po tym, gdy jako prorektor wstawił się za studentami domagającymi się swobód akademickich... Niemniej jednak, gdy dziesięć lat później pisał tę książkę, złożył stosowną daninę czasom, w których żył - co widać poniżej w zakończeniu, tak ewidentnie sztucznym i nieprzystającym do całej treści...

Tu niżej mowa o Kartezjuszu. No tak po prostu: wracał z imprezy, zatrzymała go na kwaterze zima i siedział za piecem dumając, aż mu się znudziło i po kilku miesiącach ruszył znów w drogę i tak sobie podróżował przez 9 lat.

Why not, kurczę 😎
 

Tak się zaczęłam zastanawiać nad sobą i swoją sytuacją w społeczeństwie i wychodzi mi, że należę do drobnomieszczaństwa, takiego, jak to opisane tutaj. Brak inicjatywy i chęć utrzymania stabilności to chyba jest to, co rządzi moim życiem.

Zajrzałam do encyklopedii w sprawie tego proletariatu.

Proletariat (z łac. proletarius „należący do najuboższej klasy, niepłacący podatków, dający państwu tylko potomstwo” od proles „latorośl, potomstwo”) – jedna z wyróżnianych w socjologii klas społecznych.

W starożytnym Rzymie proletariat oznaczał najuboższą warstwę ludności, upośledzoną również prawnie.

W epoce rewolucji przemysłowej w XIX wieku zatrudnieni w fabrykach określani byli mianem proletariatu fabrycznego. Robotnicy rekrutowali się spośród zubożałych rolników bądź też z pracowników upadających warsztatów rzemieślniczych i manufaktur.  

W społeczeństwie informacyjnym proletariat, w odróżnieniu od digitariatu, pojmuje się jako klasę społeczną niemającą dostępu do technologii informacyjnych, w szczególności do globalnej sieci Internetu. Ze względu na zmianę charakteru pracy z fizycznej na pracę umysłową niektórzy autorzy wskazują na przekształcanie się proletariatu w intelektuariat.

No to chyba jednak nie drobnomieszczaństwo, tylko proletariat przechodzący w intelektuariat, w dzisiejszym rozumieniu? Taki polegający na siedzeniu za biurkiem, a nie staniu przy taśmie fabrycznej?

Początek:

Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1974, 264 strony

Tytuł oryginalny: Praha legend a skutečnosti

Przełożyła: Cecylia Dmochowska

Z biblioteki

Przeczytałam 21 listopada 2021 roku

Seria ceramowska to była właśnie taka dla intelektualistów bardziej, snobistyczna 😀 Ona tak naprawdę się nazywała Rodowody cywilizacji, ale ponieważ jako pierwsza wyszła praca Cerama Bogowie, groby i uczeni, tak już zostało. Osobiście z domu nie zabrałam nic. Chyba. Tak patrzę po półkach i nie widzę (chyba, że gdzieś w drugim rzędzie stoi). Dziesiąt lat temu myślałam, że jak będę starsza i mądrzejsza, to przeczytam chociażby Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego, ale jak widać nigdy do tego nie doszło. I nie dojdzie już raczej 😁 Ojczasty owszem, czytał takie rzeczy. Tak wygląda degeneracja pokoleniowa. I co zrobisz?

NAJNOWSZE NABYTKI

No, ale ponieważ tutaj chodzi o Pragę, skusiłam się i złamałam i nabyłam na allegro za całe 7,99 zł własny egzemplarz. Z taką kartką w środku.

Tak sobie myślę, że pan doktor Filipek nie był chyba zachwycony prezentem - no chyba że też był miłośnikiem Pragi? Ale zważywszy na idealny stan tomu (poza naturalnymi oznakami niesionych lat, typu pożółkły grzbiet) - chyba po ciężkim dniu w szpitalu pan doktor nie delektował się historią praskiej literatury 😁 Ech, te durne pomysły Rady Zakładowej!

 

SRAM NA INNYCH tradycyjnie z pociungu. Równie tradycyjnie zwróciłam się do konduktora z pytaniem, czy już nie obowiązują maseczki i ten zareagował zwróceniem uwagi obecnym. Pan z pierwszego zdjęcia (pracownik Intercity, nawiasem mówiąc) grzecznie założył i już miał do końca, ale ten drugi młody człowiek oczywiście natychmiast zsunął maskę z brody, jak tylko za konduktorem zamknęły się drzwi.

 

W sobotni poranek ujrzałam przed oknem TO. Dwóch panów załadowało do środka szafę i odjechali. Ale co to za pojazd, nie wiem do tej pory.

Natomiast w poranek niedzielny w Dżendżejowie ujrzałam przez okno TO. I uznałam, że na dachu samochodu leży jakowaś konstrukcja i całkiem serio zastanawiałam się, czy kierowca naprawdę wsiądzie i z tym czymś pojedzie.

W tym kontekście fakt, że kilka dni wcześniej założyłam grube rajtki, bluzę nie do końca zasłaniającą tyłek oraz takąż kurtkę, po czym poszłam na zakupy, chyba nie dziwi.  Po drodze jednakże mnie zaskoczyło, że tak jakoś podwiewa. Dopiero wracając ze sklepu zajarzyłam - zapomniałam spódniczki 😂😂😂😂😂 Zdaje się przy tym, że rajtki były z tych, co to mają taki szew widoczny pośrodku siedzenia, ale wolałam się nad tym już nie zastanawiać...

A teraz jeszcze szybciutko Etiuda & Anima. Joł, co się naoglądałam! 

DAU: NATASZA, rosyjski, osadzony w latach 50-tych, najpierw powalający obrazem beznadziei i szarego życia w zamkniętym ośrodku naukowym, bezlitosną wiwisekcją psychiki głównej bohaterki - a potem drugą częścią, która z kolei obezwładnia obrazem opresyjności systemu.

Animowana historia młodej Czeszki, która wychodzi za mąż za kolegę ze studiów - Afgańczyka: MOJE SLUNCE MAAD 

 

Zestaw przezabawnych filmów animowanych estońskiej twórczyni Chintis Lundgren, na YT jeden z filmów w całości.

 

Dokument o odtwórcy roli Tadzia w Śmierci w Wenecji - NAJPIĘKNIEJSZY CHŁOPIEC NA ŚWIECIE. Destrukcyjny wpływ wielkiej sławy i celebryctwa na 15-letnie dziecko w sumie. Ale w jego życiu był jeszcze większy cień.

 

I jeszcze jedna czeska animacja (ale lalkowa) Barevný sen, krótko mówiąc o totalitaryźmie. 

  

Bardzo interesujący był też dokument o Jiří Menzlu Komedie není legrace - ale na YT nie ma nawet trailera. Oprócz tego obejrzałam też sporo prac konkursowych. Chyba powinnam teraz zrobić sobie detoks od kina 😀

DOMOFONY

W Dżendżejowie pod nami mieszkał swego czasu doktor Hajek. Mama po niego biegła, gdy zemdlałam po bolesnym zastrzyku. Zdaje się, że pewną rolę odegrała w tym wydarzeniu podsłuchana wcześniej fraza gdyby coś się działo, to zastrzyków nie dawać 😁 Istotnie, więcej już ich nie dostałam. Zastrzyki przychodziła podawać pani Jadzia, pielęgniarka mieszkająca niedaleko. Zadzwoniłam właśnie do brata spytać, czy nie pamięta jej nazwiska - niestety też nie. Kruca. Wszyscy odchodzą, a w pamięci zostają jedynie strzępki zdarzeń. Ale jeszcze dodam, że to od Agnieszki, córki doktora Hajka, pożyczyłam i pierwszy raz czytałam Kubusia Puchatka (nie miałam własnego aż do dorosłości).