Wit Szostak - Cudze słowa

 Nie wiedziałam, że to jakiś prawie już kult, ten Szostak. Tak sobie pożyczyłam, widząc w nowościach, a tu nagle kolejka za mną stoi, a internety się zachwycają.

Owszem, interesujący pomysł, by o kimś, kogo już nie ma, opowiadało kilka osób - każdy postrzega Benedykta inaczej, każdy mówi o nim innym językiem - innymi słowami - a i tak na końcu okazuje się, iż wiem, że nic nie wiem... 

Ale chyba nie oceniłam tej powieści, jak należy, nie doceniłam. Owszem, były tam momenty, które wywołały masę własnych myśli i wspomnień i refleksji, ale ogólnie chyba mi aktualnie nie po drodze z fikcją. Niby się dobrze czytało, machnęłam w weekend. Jednak miałam poczucie, że ciągle szukam w tym prawdziwego życia, jak w reportażu - gdy mowa jest o restauracji prowadzonej przez Benedykta w Podgórzu, podświadomie zaczynam się zastanawiać, czy naprawdę istniała.

Mogło grać rolę, że coś nie przepadam za śródziemnomorskimi klimatami i całym tym mitem Południa, prostego życia, prostej kuchni, tyle się tego namnożyło, że do wypęku.

Albo chodzi o tę nerwówkę na Fabryce - która jeszcze się dobrze nie zaczęła, ale nie bardzo potrafię myśleć o czymkolwiek innym, skupić się na czymś innym.

Ale teraz sobie przypomniałam, że opis życia na prowincji (choć u wrót miasta), tu na przykładzie Krzeszowic, podobał mi się (no, wiadomo, skojarzenia z Dżendżejowem). Oraz jak Szymon opowiada o wygranej olimpiadzie filozoficznej: doświadczenie absolutnego spełnienia i przekonanie, że takie upojenia staną się codziennością. To znam. W ogóle dużo z Cudzych słów znam... 

 Początek:

 Koniec:

Wyd. Powergraph, Warszawa 2021, 278 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 6 lutego 2022 roku 

 

Przepis tygodnia

Słuchajcie, ja to jestem, jak wiadomo, świetna gospodyni 😂 No więc niedawno, stwierdziwszy, że mamy nie ma już prawie pięć lat i jak sobie sama ogórkowej nie ugotuję, to nie zjem - zabrałam się za szukanie przepisu. Strasznie mi się kwaśnego chciało 😁 W zeszycie miałam jakiś wklejony, ale coś mi się w nim nie widziało, wyciągnęłam więc z kuchennej półki tomiszcze Zupy świata Dębskich. Te książki kucharskie Dębskich są okropne, bo tam nie znajdziesz "normalnego" przepisu, tylko setki różnych powydziwianych. Ale obok ogórkowych po ułańsku, "Honer" (z żurawiną i keczupem), "Bambou" (z tuńczykiem i słoniną), "Abe" (z bananami) i innych takich wynalazków, była też popularna, więc tę właśnie wybrałam na pierwszy raz.

Oraz na drugi i trzeci 😂

No co, tak mi smakuje!

Jak tak dalej pójdzie, to zabiorę się za kapuśniak!
/odkrywanie Ameryki/ 

 

Moim kolejnym odkryciem Ameryki są spacery czyli walki po Pradze na YT 😍 Jest tego sporo różnych, ale ostatnio śledzę głównie Perception Philosophy. Idea takiego spaceru, niekoniecznie po najbardziej znanych zakątkach Pragi, spaceru bez słów, bez niepotrzebnego gadania, pozwala się skupić na samej drodze, łowić dźwięki, wtopić się w ulicę. Mniej znaczy więcej. Ersatz, powiecie, ale co tam, gdy nie można samemu tam być, przynajmniej tyle!

Gaszę światło, włączam video i na te chociaż 20 minut zanurzam się w miejsca, które znam - albo gdzie jeszcze nie byłam. A przy tym odkrywam, ile jeszcze przede mną, ile bocznych ulic, ile niespodziewanych widoków. 

Świat się na Pradze nie kończy i takich walków zewsząd jest mnóstwo (Monika, nawet o Krakowie, ale chyba gadane!), zasubskrybowałam jeszcze gościa z Seulu, ale zostawiam to sobie na później. Co może oczywiście oznaczać na nigdy, wiadomo. Czas się kurczy. 

Nie rozumiem, jak oni to kręcą, bo gdy mijają ludzi na chodniku, nikt na nich nie patrzy. Telefonem zawieszonym na szyi? Nie, bo by podskakiwał przy krokach, prawda? No chyba, że idzie gość z telefonem w ręce wyciągniętej przed siebie, a na takie rzeczy nikt już nie zwraca uwagi? Ale pół godziny z wyciągniętą ręką, to sobie nie wyobrażam.

 

DOMOFON praski... jakoś do tej pory nie wpadłam na to, że Janda to też czeskie 😉