Aleksandra Marinina - Śmierć nadeszła wczoraj

Więc kryminalnie. Odetchnąć od okropnej rzeczywistości, zanurzyć się w świat, owszem,  przestępców - ale wyimaginowanych. No, Rosja. I co, nie czytać? Bojkotować nawet autorów kryminałów? 

Głupie się to wydaje. 

Jakoś nie przepadam za odpowiedzialnością zbiorową. 

A nie mam zielonego pojęcia, jak się odnosi Marinina do tego, co się dzieje. I czy w ogóle.

Ale miałam taką myśl, że nie wiem, czy będę w stanie jeszcze kiedykolwiek obejrzeć Spalonych słońcem, nie patrząc na Michałkowa z obrzydzeniem. Albo z niedowierzaniem, że można być tak wspaniałym artystą i jednocześnie wspierać cara. Że można nakręcić antystalinowski film, a potem stać u boku nowego satrapy. Jak to oddzielić?

Po raz pierwszy odniosłam bardzo silne wrażenie, że ta cała śledcza Tatiana, nowa żona Stasowa, jednocześnie autorka popularnych kryminałów, ta, co to się dla niego przeniosła z Petersburga, jest alter ego Marininy. Ale oczywiście nie znam szczegółów biografii autorki, więc może to dość prymitywny wniosek. Przy następnej jej książce zwrócę jednak na to uwagę. 

Natomiast jeśli chodzi o sam wątek kryminalny, to nie pierwszy raz odbieram go jako coś absolutnie fantastycznego - i to nie w sensie, że taki dobry, tylko taki niewiarygodny. Pewnie to dlatego, że nie wierzę w istnienie ludzkiego zła w tak czystej postaci (zabić kogoś, kompletnie niewinną osobę, żeby np. zrobić wrażenie na kimś innym). I to świadczy, jaka jestem niekonsekwentna - przecież WIEM, że taki Putin JEST pozbawionym najmniejszych skrupułów mordercą (vide wysadzenie w powietrze bloków mieszkalnych, żeby mieć pretekst do wywołania wojny czeczeńskiej). Wiem, że tacy ludzie SĄ, a mimo to nie wierzę, że są.

Taka sprawa. Julia ma za sobą 36 lat małżeństwa, wedle tego, co poniżej.

Tymczasem kilka stron dalej Kamieńska rozmawia z jej mężem. Jak widać, lekko po czterdziestce.

Tak się szczęśliwie składa (nie dla tłumaczki), że mam tę książkę w oryginale, więc się przemogłam, wstałam i poszukałam. Jest to jej (tłumaczki) błąd, a nie autorki. W ciągu 36 przeżytych lat - a nie 36 lat małżeństwa. I tak to.

Początek:

Koniec:

Wyd. CZWARTA STRONA, Poznań 2019, 556 stron

Tytuł oryginalny: Я умер вчера

Przełożyła: Aleksandra Stronka

Z biblioteki

Przeczytałam 12 marca 2022 roku

 

Ciągle żyję. Mam inne wyjście?

W przeciwieństwie do tego pana. Powiem Wam, że pierwszy raz widzę taki nekrolog...

 

Plus to miejsce, gdzie nekrolog zawisnął. To tył tablicy reklamowej sklepu. Jaka smutna historia za tym stoi?
 

Na Ninatece trafiłam na informację, że jeszcze w tym tygodniu zacznie się Festiwal Filmów Frankofońskich (18-25 marca). Online bezpłatnie. Planuję coś tam obejrzeć (chyba ten biograficzny o Romain Gary i może rumuńską komedię - chyba potrzebuję się pośmiać). Dzielę się linkiem, bo może ktoś też skorzysta? 

 

Apdejt

Byłam na cmentarzu Rakowickim nawiedzić grób Basi, z którą byłam w Pradze ostatni raz przed pandemią, a która zmarła w grudniu 2020 i nawet nie byłam na pogrzebie. Poszukałam więc również grobu tego pana z nekrologu. Obeszłam cmentarny kwartał, w którym został pochowany, trzy razy wzdłuż i wszerz i nic. Aż wreszcie odsunęłam wiązankę, która zakrywała nazwiska na tym grobie i był. Pan kazał jeszcze za życia umieścić swe dane plus słowa syn Jana i Justyny. Zagadka została rozwiązana o tyle, że Jan i Justyna nazywali się Gnojek, a pan Stanisław - Gażyński i wcześniej łamałam sobie głowę, kim byli dla niego. Zwłaszcza, że Justyna była starsza od Jana o 13 lat! I wygląda na to, że gdy rodziła Stanisława, była już w zaawansowanym wieku 41 lat. 

Teraz skłaniam się ku hipotezie, że Stanisław wstydził się tego nazwiska i zmienił je - bo chyba jest taka zasada, że przy zmianie nazwisko musi pozostać taka sama pierwsza litera?

Albo - był adoptowany i zostawiono mu rodowe nazwisko?

Teraz mnie dręczy jeszcze jedna kwestia - czy chodzi o tego staruszka, z którym miałam niegdyś śmieszną przygodę, gdzieś tam ją opisałam na pierwszym blogu, ale weź to znajdź teraz... Mogłabym się dowiadywać w MOPS, ale nie wiem, czy udzielą przez telefon takiej informacji.

No, a poza tym na cmentarzu jak na cmentarzu. Lubię.