Zofia Romanowiczowa - Baśka i Barbara

Kupiłam kiedyś tę książkę na allegro znęcona li i wyłącznie tytułem. I gdy teraz zabrałam się za czytanie, dalej nic mi nie mówiło nazwisko autorki. Nawet myślałam, że jak emigracja, to rzecz będzie się działa w Anglii... pewnie dlatego, że coś już kiedyś czytałam takiego, matko, co to było, coś z kaloszem w tytule?

I dopiero po przeczytaniu książki (gdy już wiedziałam, że to Francja) wrzuciłam nazwisko autorki do wyszukiwarki i zonk. No jak mogłam to zapomnieć? Zofia Romanowiczowa prowadziła wraz z mężem Galerię Lambert! Interesujący o niej artykuł można przeczytać tu. 

Na początku trochę mnie irytował sposób pisania Romanowiczowej, że jakiś taki egzaltowany. A potem wciągnęło. To po prostu książka bardzo poetycka i z ogromną uważnością na szczegół. Hymn wyśpiewany macierzyństwu, tym pierwszym, najważniejszym latam. Myślę, że powinni to przeczytać zwłaszcza rodzice dzieci dwujęzycznych - tytuł już o tym mówi, o wychowywaniu dziecka na emigracji: Baśka to polskie dziecko, to w rodzinie, w domu, a Barbara to dziecko dla świata, na placu zabaw, w szkole. Jak te światy połączyć? Dziesiątki pytań dla rodziców, a może żadnego dla samego dziecka, które wszystko przyjmuje naturalnie...  

Patrzcie, poprzedni właściciel mojego egzemplarza tak go sobie opieczętował. Dało mi to do myślenia, bo akcja raczej dziecięca, prawda? A powieść nie jest dla dzieci. Aż też wrzuciłam to nazwisko do google'a, wyszedł jeden mieszkaniec Żoliborza, który protestował przeciwko grodzeniu miejscowych bloków spółdzielczych. Może to ten, może nie.

Początek:

Koniec:

Nowości z 1958 roku:

Półka w drugim rzędzie. Ależ porządeczek, ależ systematyka 😂 Tak naprawdę poupychałam tam różnistości wedle formatu (niskiego) 😉 A te broszurki kolorowe po prawej to jakieś pomoce naukowe do angielskiego. Gdy w pierwszym lockdownie robiłam porządki, powynosiłam całą masę różnych podręczników językowych i lekturek, ale część jeszcze została - najwyraźniej nie tracę nadziei, że będę żyć wiecznie i z tego wszystkiego jeszcze skorzystam.

Choć gdy czuję się tak, jak dzisiaj - migrena - to wolałabym już chyba umrzeć. No cóż, lista na weekend zawierała 21 pozycji, jak skończę pisać ten post, skurczy się do 20 - spokojnie mogę je zostawić na niedzielę. I w ogóle trzeba być jak Pollyanna i cieszyć się, że nie padło na wyjazd do Dżendżejowa.

Wyd. PIW Warszawa 1958, 247 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 19 marca 2022 roku