Magdalena Moskal - Emil i my. Monolog wielodzietnej matki

 

To jest bardzo dobra książka, wiecie? Chyba pierwszy raz od początku pandemii grzebałam na półce w bibliotece (wszystko teraz jest znów pierwsze) i wyciągnęłam ją spośród świeżo oddanych. Byłam drugą czytelniczką. Autorka krakowska, aczkolwiek mi z nazwiska nieznana, teraz doczytuję, że pracowała w różnych wydawnictwach (Czarnym na przykład) i jako rzecznik w Bunkrze Sztuki. Lewicowa feministka, jeśli już koniecznie mamy przypinać etykietki.

Książka jest co prawda pełna trudnych słów, bo autorka jest intelektualistką mocno osadzoną w najnowszej terminologii psychologicznej i innej (jaka tam na końcu bibliografia!), począwszy od tej okładkowej trickseterki (???), ale pięknie pisze o macierzyństwie. I pięknie się nad tą kwestią zastanawia. 

Aż mi dziwnie po tej lekturze - że moje macierzyństwo było o wiele prostsze, ale czy to, że bardziej instynktowne niż wykoncypowane oznacza, że bardziej naturalne? Chyba nie. Raczej mniej świadome 😕

Początek:

Koniec:

Wyd. Karakter, Kraków 2021, 236 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 23 kwietnia 2022 roku

Dozorcy u nas nie ma, więc gdy w piątkowe popołudnie wywaliło kanał w piwnicy, przyszło czekać do poniedziałku na wypompowanie. Przypominam - mieszkam na parterze. Wiecie, jakie przyjemne zapachy rozniosły się wszędzie? Nie polecam w każdym razie. Potem dziewczyny w pracy powiedziały, że przecież musi być numer awaryjny. I faktycznie był. Mądry Polak po szkodzie.

Miałam ten poniedziałek wolny i zamiast gnić w łóżku, jak to się u mnie w domu mawiało (a Nowa Sekretarka twierdzi, że u niej też) znów poszłam do ZUS. Bowiem poprzednim razem owszem, zaszłam dopytać, kiedy złożyć papiery o jałmużnę, ale formularzy nie wzięłam. Bo do tej pory nie mieści mi się w głowinie, że to już.Naprawdę??? Teraz boję się do nich zajrzeć*, że będą ode mnie chcieli spowiedzi, co, od kiedy do kiedy, daty, fakty... Przecież chyba wszystko tam mają? A ja nie mam nic. A jeśli mam, to nie wiadomo, gdzie. Nasza pani sprzątająca mnie straszy, że jest tam w tym ZUS-ie jeden wielki bałagan. 

* Jednak zajrzałam. Nic takiego. To znaczy - przeraziłam się, gdy zobaczyłam te rubryki do wyboru, z 10 lat, z 20 lat, a uspokoiłam, gdy doczytałam, że mam nie wypełniać, skoro urodziłam się po 1948 roku. Ciekawe, czy dużo osób urodzonych wcześniej składa wniosek o emeryturę... mają teraz 74 lata co najmniej. Eee, to w sumie nie tak dużo, może są tacy.

A w domu, zamiast - jak już wiemy - gnić w łóżku, zrobiłam porządek w dwóch szufladach kuchennych. Przeraziłam się - tyle gadam o niemarnowaniu jedzenia, po czym wynoszę do śmieci całą siatę przeterminowanych sosów, zup, przypraw. Winę za to ponosi oczywiście system składowania, do szuflady wrzucało się na wierzch nowe zakupy, a o starych zapominało, bo już ich nie było widać.

No to myślę, jak to rozwiązać w nowej kuchni (słuchajcie, ja tą nową kuchnią będę Was męczyć jeszcze długo długo, bo niby ją planuję na sierpień przyszłego roku - o ile mnie po wakacjach nie zwolnią, Derechcja odchodzi i nikt nic nie wie, co będzie dalej). Oglądam te filmiki na YT, oczywiście wszyscy tam zachwalają cargo, ale to drogi interes i pewnie zdecyduję się na szuflady, dużo szuflad, ale uporządkowanych jakoś.

Tymczasem w starych szufladach zrobiło się luźno, och, jak wszystko teraz ładnie widać, zachwycałam się, na co córka mówi, że góra trzy-cztery tygodnie i będzie, jak przedtem.

Wśród wyrzuconych/zmarnowanych rzeczy najwięcej chyba było czerwonego barszczu, moja mama namiętnie mi to kupowała, a mamy nie ma już od 2017 roku, więc rozumiecie... Na końcu zostało kilka torebek, co do których nie jestem pewna, czy jeszcze nie można ich zużytkować? Data ważności tak do 2019 roku 😅 Jak myślicie?