Jarosław Mikołajewski - Syrakuzańskie

 

Austeria takie książeczki wydaje, ostatnio mi trzy wpadły w ręce. Seria nazywa się Z rękopisów i jest tego już sporo, zdaje się chodzi o notatki z podróży (sądząc po tytułach*).

Przeczytałam na początek Mikołajewskiego, choć akurat w Syrakuzach nigdy nie byłam, ba! w ogóle na Sycylii nie byłam, chyba że liczyć wędrówkę z Iwaszkiewiczem i jego Książką o Sycylii.  Do której zresztą Mikołajewski, oczywiście, nawiązuje.

Początek mnie... zdziwił, bo mamy ten jakby cel podróży - zobaczyć, jak wreszcie schodzą ze statku na ląd emigranci. Ale gdy wreszcie się to dokonuje - nie w Syrakuzach, tylko w Katanii - to już jakby całe zainteresowanie wyparowało, już to nie było celem. A co było? 

Oto pytanie. Czy podróż musi/powinna mieć cel? Czy też sensem podróży jest sama droga? A może jednak - ten obraz Caravaggia wiszący w kościele, do którego Mikołajewski zachodzi co i rusz? A może morska piana, widok, na który co chwilę trafia gdzieś na końcu uliczki?

Kolega zwrócił mi uwagę na dwa błędy. Pierwszy dotyczy genezy makaronu alla Norma, gdzie Mikołajewski pisze (słusznie) o operze Belliniego pod tym samym tytułem, ale dalej opowiada o bohaterce śpiewającej słynną arię Croce e delizia - a to już, sorry Winnetou, jest całkiem inna opera (Traviata Verdiego). Więc tu spory lapsus. Drugi błąd natomiast miałby dotyczyć właśnie Caravaggia, który musiał uciekać z Rzymu po zabiciu rywala o nazwisku Ranuccio Tommasoni. Mikołajewski przytacza to nazwisko w brzmieniu Tomassoni. To się może każdemu zdarzyć 😀 tyle że zaledwie stronę wcześniej autor wspomina, jaką irytację wywołuje w nim zła wymowa włoskich nazw, że Siena niektórzy (Polacy?) wymawiają Sienna, a Grosseto jak Grossetto. I zaraz potem BACH, taki byk 😁 

Przeczytałam i zaraz bym chciała zanurzyć się w dwutomową opowieść o podróży na Sycylię Banachów - czeka na przeczytanie już chyba czterdzieści lat. Bo wiem, że to będzie też podróż artystyczna, coś tam już przecież Banachów czytałam, ale jednak w innym stylu. Ten drobiazg podróżniczy Mikołajewskiego przypomina mi ich książki, ale momentami denerwuje. Skąd bierze się to wrażenie popisywania się erudycją? Dlaczego? 

Początek:

Koniec:

Wyd. Austeria, Kraków - Budapeszt - Syrakuzy 2019, 64 strony

Pożyczone

Przeczytałam 20 kwietnia 2022 roku

* Podoba mi się zwłaszcza jeden: Od ławeczki do ławeczki. Lektura obowiązkowa dla starszych pań

 

Przemyśliwując nad projektem obejścia Pragi naokoło zajrzałam do map. I coś mi wygląda na to, że plan jest ciężko realizowalny 😡 Te granice wiodą najczęściej jakimiś polami czy Bóg wie czym przecież. Nie wiem, jak ja to sobie wyobrażałam, pewnie, że idzie sobie Sasza suchą szosą i mija kolejne słupki ha ha ha.

 

Tymczasem więc wpadł mi do głowy inny projekt, bowiem dość przypadkowo sięgnęłam po książkę Pragą wzdłuż potoków (i dwóch rzek). Autor jest zapalonym rowerzystą, ale pieszych też uwzględnia w propozycjach wędrówek. Tych wędrówek jest 30. No, 30 to nie tak wiele, za 15 lat będę wyrobiona (licząc po jednej na wyjazd) 😅😅😅

Na maj wybrałam potok w Bohnicach, bowiem wybieram się do tych Bohnic od lat, więc będzie wreszcie okazja. Bo to taki praski Kobierzyn, a budynki na terenie szpitala piękne, secesyjne, łącznie z kościołem. Jest tam też dawny cmentarz pacjentów i personelu (dziś już nieczynny), owiany złą sławą (straszy!), jest cmentarz zwierzaków i wreszcie jest osiedle z polskimi nazwami ulic, tak że będzie co oglądać.

A teraz uwaga uwaga! Co się stało!

Jadę sobie spokojnie do pracy, myślę o tym, jak już niedługo będę jechać tramwajem w Pradze i nagle! 

Przychodzi mi do głowy myśl, o ja nieszczęsna, że skoro w moim tablecie jest karta Sim (używam tego tabletu do potwierdzania transakcji bankowych czy internetowych, bo głupi mBank przestał przysyłać papierowe karty z kodami i teraz tylko esemesy), to taką kartę można przecież przełożyć do telefonu! A wszyscy mają w szufladach telefonów starych tysiąc! Oczywiście chodzi tylko o wyjazd do Pragi, żebym mogła swobodnie esemesować z Věrą, gdy się umawiamy.

Przychodzę do roboty, a pan z ochrony od razu mi mówi, że ma starych telefonów w szufladzie osiem.

I przyniósł jeden z nich.

I teraz się muszę nauczyć! Kruca! Zachciało mi się!

A tak się dobrze żyło bez...