Małgorzata Węglarz - Wszystko, co powinieneś wiedzieć, zanim umrzesz. Tajemnice branży pogrzebowej

 

Jak było w nowościach bibliotecznych to dołączyłam na wirtualną półkę, wiecie - ja jestem PRAWIE z branży.

Prawie, bo mąż mojej cioci miał zakład pogrzebowy (dziś go prowadzi jeden z synów) i ta ciocia mnie czasem zabierała do siebie w czasie wakacji, nie miała córki, a tęskniła za dziewczynką 😎 I tam właśnie razem z jej chłopakami bawiliśmy się w chowanego. To były czasy PRL-u oczywiście, więc nie było w zakładzie chłodni, czytaj - nieboszczyków: klient wybierał trumnę, wujek z pomocnikiem zawoził ją na miejsce czyli albo do kostnicy szpitalnej albo do domu żałoby, przecież wówczas bardzo często nieboszczyk w trumnie leżał w swoim domu dwa - trzy dni do pogrzebu. Tak że trumny w warstacie (tak zawsze mówili) były oczywiście puste, a my chowaliśmy się do nich. Ciocia gotowała obiad dla wszystkich, siostra wujka malowała napisy na szarfach dyżurując przy telefonie, chłopak do wszystkiego (upośledzony trochę) machał pędzlem z bejcą po trumnach - tak, bowiem trumny się w warstacie robiło, a nie zamawiało z katalogu.

No, takie wspomnienie z dzieciństwa 😁

A teraz przeczytałam tę książkę i okazuje się, że nie miałam pojęcia o tym, że nieboszczyka nie przetrzymuje się przez niedzielę! Że istnieje taki przesąd (bo zmarły kogoś za sobą pociągnie) i za wszelką cenę należy urządzić pogrzeb choćby w sobotę, gdy umarł w piątek. A moją mamę przetrzymaliśmy i to z mojej inicjatywy. Dobrze, że nikt na tym nie ucierpiał, ale dlaczego mi brat cioteczny nic nie powiedział? Choć oczywiście by mnie to nie powstrzymało 😑

Poza tym - dowiedziałam się o istnieniu firm sprzątających po zgonach. Nie zwykłych zgonach, tylko albo gwałtownych (morderstwa na przykład) albo takich samotnych, gdy nieboszczyk miesiąc albo pół roku się rozkłada w swoim mieszkaniu, zanim ktoś to odkryje. I pracownicy tych firm zrywają podłogi i skuwają wylewki, bo ten nieboszczyk... no, mniejsza (żaden Domestos w każdym razie nie pomoże), ale zaczynam się zastanawiać, czy jak moja mama umarła raniutko i leżała na kanapie kilka godzin, zanim mógł przyjechać lekarz i stwierdzić zgon (bez tego zakład pogrzebowy nie mógł zabrać ciała) - więc czy ta kanapa nie powinna była być wyrzucona. Bo faktem jest, że ja na niej śpię, gdy przyjeżdżam do Dżendżejowa - i zawsze budzę się nad ranem z globusem. 

Początek:

Koniec:

Wyd. MUZA SA, Warszawa 2021, 302 strony

Z biblioteki

Przeczytałam 3 września 2022 roku

Nic się nie dzieje, słuchajcie, to jest paranoja jakaś, załóż na nowo firmę, potem przesuń początek działalności, bo nie ma kto podpisać umowy, czas płynie, dziś 6 września, dalej nie dostaję informacji, że mam jutro przyjść do pracy - i już mi się podwójnie, a nawet potrójnie nie chce. Oczekiwanie na remont, oczekiwanie na początek pracy, nic, tylko oczekiwanie, mam serdecznie dość, nie umiem się na niczym skupić, czas przepływa między palcami jak woda. 

Obrazki z osiedla

Jakoś nigdy nie pomyślałam, że ktoś to produkuje, że można zamówić.

Chyba karmnik dla ptaków?

Po każdym powrocie ze sklepu mam takie poczucie. Znowu podrożało to i tamto. I mleko - a zdaje się coś wcześniej czytałam, że z mlekiem może być w ogóle wielki problem. Pytanie, z czym nie będzie problemu.