Aleksandra Marinina - Życie po życiu

 

Taką Marininę znalazłam na Dębnikach, nie widziałam nigdy tej serii (kieszonkowa taka), nazywa się Seria z pistoletem.

Kamieńska na emeryturze dorabia w agencji detektywistycznej i zostaje wysłana na prowincję, gdzie zamordowano dwie starsze kobiety, powiązane z pewnym klubem dla seniorów. Wykazuje się kompletnym brakiem intuicji, za to dużą dozą patrzenia na świat przez pryzmat stereotypów. Poza tym odkrywa różne Ameryki.  Coś takiego!

Ale czytało mi się to dość dobrze, w gruncie rzeczy. W większości w pociągu zresztą. A ja mam problem z czytaniem w pociągu, bo mnie usypia. Więc - nie takie złe.

/ale są tam głupoty jakieś, przypomniałam sobie - na przykład Nastia robi zdjęcia w schronisku dla zwierząt, po czym wyjmuje z aparatu i wręcza kartę pamięci obecnej tam osobie, zastanawiając się, czy oważ nie będzie chciała coś tam z tymi zdjęciami zachachmęcić, ale pociesza się, że zdążyła już te zdjęcia zgrać... że ke? gdzie, na co?/

Początek:

Koniec:

W serii wyszły takie tomy. Wszystkich na pewno nie czytałam, choć pewnie wychodziły i w normalnych wydaniach. W domu mam tylko te książki, które wychodziły w ramach serii Polityki Lato z kryminałem i jeden chyba z tych wypasionych Czwartej Strony. Wypasionych w sensie objętości. W gruncie rzeczy ta kieszonkowa jest lepsza (do torebki).

Wyd. Edipresse Polska S.A., Warszawa 2017, 458 stron

Tytuł oryginalny: Жизнь после жизни

Przełożyła: Aleksandra Stronka

Z biblioteki

Przeczytałam 23 października 2022 roku

Z frontu nowej kuchni

Wczoraj skończyli. Był ciężki dzień, bo robili do 19.00, żeby tylko skończyć - a teraz, przy świetle dziennym, dopiero widzę niedoróbki. Zresztą jeszcze nie dokonałam inwentaryzacji tychże, po prostu zauważyłam tu i ówdzie, że jest coś niedomalowane, tego typu. Oczywiście powiedzieli, że farbę mają i jak by coś, to dzwonić. Chwilowo jednak mam globusa po tych czterech dniach z fachowcami na pokładzie, więc nie przyglądam się zbytnio - Magiczna Tabletka rano nie pomogła i wyobraźcie sobie, że pojechałam na Fabrykę z nieumytą głową, a tylko dlatego, że wczoraj nie skończyłam jakiejś robótki i chciałam oszczędzić koleżankom odpowiadania na telefony bo ja nie dostałam. Więc na godzinę, z której zrobiły się dwie, ale może mnie to trochę wyprowadziło na prostą - znaczy łeb napieprza dalej, ale już nie jest tak tragicznie i może nawet namówię córkę, żeby poszła po obiad. Że może będę w stanie zjeść.

Fatalna sprawa jest taka, że w końcu zdecydowałam się na szarość na tej części ścian, które wcześniej były pomarańczowe (i jedna zielona) - i ten szary mi się nie podoba. Przy wejściu wręcz mi wygląda na jakiś taki gołąbkowy, czego nie cierpię. Oczywiście to wszystko jeszcze musi doschnąć, ale wiele już się nie zmieni. Wyrzucam sobie, że trzeba było jednak zrobić ten szary bardziej intensywny (ale bałam się wrażenia nory w przedpokoju)...

Pewnie, że to nie jest na całe życie, zresztą może się przyzwyczaję, ale na dziś nie jestem kontenta. A oczywiście myśli, że mieliby jeszcze raz przyjść i malować, nie dopuszczam w ogóle.

Jestem już cholernie zmęczona tym bałaganem.

Teraz czekanie na stolarza i montaż. Piątek, sobota, niedziela, poniedziałek i wtorek bezproduktywnego siedzenia w burdelu.

Ale powtarzam sobie, że poszło i tak dobrze, w porównaniu z tym, co się zakładało. Sąsiedzi krótko cierpieli. I pogoda dopisała. W środę nawet zrobiłyśmy sobie piknik, zabierając obiad z baru na stolik do szachów na osiedlu 😁

Tak to wygląda teraz w domu, ale już niedługo. No, a jak się skończy, to ruszam z nowym projektem. Tam, gdzie brązowa ściana, stanie zabudowa. A te dwa regały po lewej zlikwiduję. I jeden po prawej też.