Katarzyna Tubylewicz - Samotny jak Szwed?

 

Skończyłam tę książkę, co mam do jutra termin zwrotu, bo ktoś sobie zamówił, ale powiem Wam, że strasznie nieuważnie czytałam. Jednak myśli błądzą wokół prac w domu.

A dziś wracałam z Fabryki (oczywiście z kolejnym krzesłem) i w tramwaju rzuciła mi się w oczy reklama, że w Polsce padła kolejna wielka wygrana w Jackpota (czy coś takiego), mianowicie 96 milionów. I zaraz pogrążyłam się w marzeniach, co ja bym za te sto baniek... I wyobraźcie sobie, że szkoda by mi było opuszczać moje mieszkanie po tych wszystkich cierpieniach remontowych 😂😂😂 Ale potem jednak pomyślałam trzeźwiej, że co prawda domu nie chcę, bo za dużo koło tego chodzenia, ale może w jakiejś kamienicy na parterze z wyjściem do ogrodu? Bo ja właściwie tylko jeden pokój więcej potrzebuję 😁

/no i oczywiście jakiejś kawalerki w Pradze/ 

A Wy co byście zrobili, gdyby Wam spadło z nieba tyle kasy?

Wróćmy jednak do rzeczywistości. Czyli do Szwecji. Jak wiadomo, to moja miłość. W sensie Dzieci z Bullerbyn, oczywiście 😁 Nie żebym się tam wybierała, bo poza Pragą świat nie istnieje (znaczy że w moim wieku, już na nic innego nie mam czasu), ale sentyment pozostanie na zawsze i może nawet kiedyś zacznę się uczyć szwedzkiego (choć duński z Gangu Olsena zabawniejszy).` 

To moja druga Tubylewicz po Moralistach. Tym razem autorka skupiła się na kwestii osławionego upodobania Szwedów do samotności. Czy może raczej wybrała część z przeprowadzonych przez siebie rozmów, które pod ten temat można było podciągnąć.

Zacytowała myśl Pascala, w której coś jest...

Wszystkie ludzkie nieszczęścia biorą się stąd, że człowiek nie potrafi usiedzieć samotnie w pokoju.

Osoba samotna w takim kraju jak nasz jest postrzegana jako ta gorsza (nie potrafiła ułożyć sobie życia). Ale i w Szwecji samotność, choć często praktykowana (40% społeczeństwa mieszka samotnie, w tym wiele par - tak, są w związku, ale wolą mieszkać osobno), staje się dużym problemem społecznym. 

 

Początek:

Koniec:

Wyd. Wielka Litera, Warszawa 2021, 270 stron

Z biblioteki

Przeczytałam 7 listopada 2022 roku

Pisałam kiedyś (przez ten remont zdaje mi się, że było to wieki temu, w jakimś innym życiu), że byłam u dermatolożki i ta stwierdziła, że na czubku głowy jest znamię, które należy usunąć. To znaczy to coś, co myślałam, że smarując jakowymś specyfikiem je rozpuszczę 😂 I dała mi skierowanie do Poradni Chirurgii Ogólnej czy jakoś tak. Rzecz mi się wcale nie uśmiecha, no ale patrzę, niedługo będzie miesiąc, to skierowanie straci ważność - więc wyszukałam takową poradnię i zadzwoniłam zarejestrować się. 

Po pierwsze błąd, bo okazało się, że tylko recepta jest ważna miesiąc, a nie skierowanie - i spokojnie mogłam czekać dalej.

A po drugie te cholery dały mi termin na 29 listopada! Tyle się mówi o kolejkach, a tu proszę, już za chwilę. I to jak na złość, bo powtarzam, nie spieszy mi się i liczyłam na jakieś trzy miesiące co najmniej 🤣

Jedyna pociecha (a raczej nadzieja), że chirurg wyznaczy mi termin tego zabiegu na bardziej odległą przyszłość... Ale wiadomo, że zawsze wszystko jest na odwyrtkę.

Że nic nie piszę o kuchni?

Hm.

Robią. Przyjechali godzinę po umówionym czasie, zamontowali cokoły i drzwiczki do regałów, co tam jeszcze teraz dłubią, to nie wiem, bo już nie mam nerwów zaglądać do kuchni. Nerwy straciłam, gdy Pan Stolarz powiedział, że góra słupka po dzisiejszej przeróbce (z powodu karnisza, który wchodzi w światło drzwiczek) poszła do lakierni.

Ale żeby nie było, że tylko narzekam - regały wyglądają mi cacaniutko 😍

Tymczasem zdjęcia z wczoraj. Jak powiedziałam, tak zrobiłam czyli było spaghetti, choć odcedzane z jednego garnka do drugiego 😁

Ale zjedzone w godziwych warunkach, bo udało nam się stół przetransferować!

...

I tu nastąpiła trzygodzinna przerwa w pisaniu, wywołana hiobową wieścią: słupek będzie skończony w czwartek, a nie jutro ani pojutrze, bo Pan Stolarz jedzie do Warszawy. 

Z kuchni już można korzystać w pełnym zakresie, ale co mi z tego, skoro rozdziału NOWA KUCHNIA nie udaje się zamknąć 😕

Wtorkowy poranek ledwo żyję

Zgasiłam światło normalnie, o 23.00, ale coś usnąć nie mogłam, więc wstałam i zabrałam się za noszenie książek 😁 Bez sensu, no ale. Do drugiej nad ranem mi zeszło, a potem STOP, bo mi dostęp do reszty półek w sypialni zagradzały szafeczki. Znakiem tego, trzeba je będzie dziś opróżnić, żeby skończyć z książkami. Ale oczywiście już nie spałam. Taaaaaa. Będę dziś trzeźwa doprawdy.

Ale zobaczcie, co Heniek nawyprawiał.

Najpierw przykręcił fronty, a potem lazł z półką i oczywiście nie dolazł 😂 Próbowałam już i tak i siak, nie ma rady, trzeba będzie drzwiczki odkręcić z jednej strony, za co oczywiście ani myślę się zabierać.

On się wcale nie nazywa Heniek, ten "przynieś, wynieś, pozamiataj" Pana Stolarza, ale ja go tak od razu nazwałam, bo mi przypomina podobnego gościa, który całe życie przepracował u wujka w zakładzie pogrzebowym. Był trochę nie do końca sprawny intelektualnie, ale silny, postawny chłop i robotny.