Piotr Milewski - Dzienniki japońskie (przez sklerozę po raz drugi)

 

Bo nie przez bezmierny zachwyt, bynajmniej. Popatrzcie tylko - przeczytałam to ledwie pięć lat temu i już zdążyłam zapomnieć. A nie podobało mi się i wtedy. Czytałam teraz i im dalej było w las, tym bardziej miałam wrażenie, że skądś to znam 😁 Gdzieś tak w jednej trzeciej wreszcie do mnie dotarło, że musiałam to kiedyś czytać... Niby sobie obiecuję, że przy wybieraniu lektury sprawdzę na blogu, czy na pewno jej nie było (przynajmniej w ciągu ostatnich 14 lat), ale tak się zazwyczaj składa, że szukam czegoś do czytania późnym wieczorem - właśnie skończyłam poprzednią książkę i rozglądam się za kolejną, żeby jeszcze ją zacząć przed spaniem - no i komputer już dawno wyłączony.

Właściwie wszystko, co wówczas mi podpadło, dalej jest aktualne, tyle że teraz już powiem dosadniej - uznałam autora za sentymentalną łajzę 😏 Czyżbym z wiekiem była coraz mniej tolerancyjna?

Ówczesne wrażenia zawarłam tutaj. I dziś stwierdzam, że najlepszy z książki jest cytat - motto.

Ale jest i tekst własny autora, który powinnam sobie wziąć do serca (i już pięć lat temu niby brałam), tyle że ja najwidoczniej tak nie umiem. Choć chciałabym.

 

Początek:

Koniec:

Na półce nadal stoi tegoż autora Transsyberyjska, ta na pewno nie czytana. Ale co się odwlecze... no bo jednak co Rosja to Rosja, choć styl pisania pana Milewskiego jakoś mi nie leży. Trudno, będę się katować (kiedyś) 😂

Wyd. Znak, Kraków 2015, 379 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 6 kwietnia 2023 roku

 

Ostatnio odkryłam profil Hayao na You Tube. Zauroczył mnie. Obejrzałam kilka randomowych filmików i najpierw wysnułam wniosek, że to samotny ojciec, ale ostatnio zauważyłam, że jednak gdzieś tam się pojawia mama. Mój błąd, że nie chce mi się ściągać napisów w jakimś ludzkim języku do tych vlogów, bo to zawracanie gitary, więc oglądam obrazki, ale często nie wiem, vo co jde 😂

Hayao gotuje, majsterkuje, szydełkuje, spaceruje z córeczką. To jest ostatni filmik, jeszcze go nie oglądałam (zaraz to uczynię, już przebieram nogami). Dziewczynka jest cudna i ma przepiękne ubranka, które pewnie tatuś sam robi na drutach. W sumie - może Hayao to jej imię?

Natomiast z któregoś z poprzednich wyłapałam fajny dynks na taśmy klejące (minutnik też sprytnie przyklejony i zawsze pod ręką):

A niżej stojak na ręcznik kuchenny, który nie jest stojakiem zajmującym miejsce na blacie, jak u mnie, tylko sprytnie podwieszonym z boku półki uchwytem.

 

Ale słuchajcie, tak przez mgłę mi się kojarzyło, że czytałam jakiś reportaż Piotra Milewskiego w Newsweeku ze... Stanów Zjednoczonych. Czyżby się przerzucił na inny kontynent? Zaczęłam szukać i okazuje się, że jest dwóch dziennikarzy Piotrów Milewskich 😁 Przy okazji znalazłam rozmowę z tym Milewskim, tyle że dość długą, dziś już nie zdołam obejrzeć, zostawiam tu sobie na zaś (bo jednak minęło sporo lat od czasu Dzienników japońskich i może będzie ciekawie). No i masz ci los - odkryłam kolejny profil japoński na YT, tym razem po polsku, Po Japonii. 

 

Bowiem - i to już dziś ostatni temat - bowiem w święta, gdy w Dżendżejowie oglądałam zabrane ze sobą na pędraku azjatyckie vlogi z YT, zdałam sobie sprawy z tej katastrofy. Przecież ja mam nowe hobby! Co już bym się chyba w życiu  nie spodziewała, że sobie jeszcze kolejne dołożę do kolekcji!

Moje nowe hobby to właśnie azjatyckie vlogi, ale nie tylko - ogólnie You Tube. Jestem kompletnie uzależniona. Już nie pamiętam, kiedy obejrzałam jakiś normalny film, może już miesiąc minął, ciągle tylko te vlogi.

Bo miałam za dużo czasu, prawda. 

😂😂😂