Julian Siemionow - Trzech z Wydziału Śledczego

Gdy oryginalny tytuł książki (czy również nazwisko autora) zawiera jakieś literki nieobecne na polskiej klawiaturze, zazwyczaj wyszukuję odpowiednią wersję językową hasła na Wiki, żeby skopiować. Tak też teraz uczyniłam i cóż się dowiaduję od razu jeszcze z polskiej wersji? Julian Siemionow to autor Stirlitza (czytałam, a nie pamiętałam)! A z wersji rosyjskiej, że powstał oczywiście film. Dawaj grzebać w katalogach! 

Okazuje się, że mam jeszcze cztery sensacje autorstwa Siemionowa, z czego się bardzo cieszę - oraz oczywiście film też mam, a jakże. Tyle że chyba na razie nie będę w stanie go obejrzeć. Wczoraj Psiapsióła z Daleka zachwycała się koreańskim Little Forest, który wyświetlali u nich w telewizji, więc go sobie, że tak się wyrażę, zabezpieczyłam. Ale oglądam ostatnio tylko na telewizorze - który jest u córki - na samą zresztą myśl, że miałabym postawić ekran, coby obejrzeć z projektora, zrobiło mi się słabo, jest ciężki jak cholera - no a córka spała chyba do 21.00, to już było dla mnie za późno, żeby zaczynać oglądanie... więc teraz czekają na mnie dwa filmy, koreański i radziecki. Przez minione trzy dni nie patrzyłam oczywiście na nic, a i ta książka - słuchajcie, w piątek, jak się to wszystko zaczęło, miałam ją rozłożoną na kolanach w łóżku, patrzyłam na pierwszą stronę i w ogóle nie mogłam przez nią przebrnąć. Ale w sobotę już poszło jak burza i przeczytałam całą.

Dla pewności co do reszty jego kryminałów wpisałam 'Julian Siemionow' do wyszukiwarki tu na blogu... no i wyszło, że już tych Trzech z Wydziału Śledczego czytałam, 12 lat temu 😂 Jednak dobrze, że nie wpisałam tego ołóweczkiem do książki, jak by się należało... bo bym odłożyła na bok i pozbawiła się sporej przyjemności! Ponieważ tak - moim zdaniem bardzo porządny kryminał.

Kryminały milicyjne zazwyczaj dzielą się na dwa rodzaje: 1/ zostaje popełnione przestępstwo, a czytelnik przygląda się, jak milicja poszukuje sprawcy 2/ czytelnik od razu wie, kto jest mordercą/rabusiem i tylko śledzi poszukiwania milicyjne

To jest ten drugi przypadek, ale nie znaczy, że mniej emocjonujący czy ciekawy. Oczywiście sporo tu dydaktyki i propagandy w rodzaju nasi milicjanci nie są tacy, jak myślicie, czują sercem, a nie tylko literą prawa i nawet potrafią postąpić wbrew przełożonym, byle nie zrobić krzywdy człowiekowi, ale przecież nie jest to takie tępe i prymitywne. Doczytałam się, że nawet Georges Simenon pisał do Siemionowa z gratulacjami - skorzystał ze świąt, by znaleźć czas na lekturę i docenił prawdziwość bohaterów, pisał też, że we Francji ten kryminał cieszy się dużą popularnością. A sam autor przez zabraniem się do pisania odbył kilkumiesięczny staż na Pietrowce (tej samej, gdzie pracowała bohaterka Marininy).

A tu, proszę państwa, pieczątka poprzedniego właściciela mojego egzemplarza. Pamiętam, że kiedyś na koloniach była jakaś dziewczynka o rosyjskim nazwisku (ale nie Rosjanka) i to było takie dosyć zadziwiające wtedy 😁

Klasyka w krajach z dyktaturą, nieprawdaż? Sekretarka się uśmiecha. Dlaczego się uśmiecha? Po co się uśmiecha? Gwiazdę filmową naśladuje? Podejrzane.

To była reakcja jakiegoś czynownika, a tu niżej już pracownik służb ma inne myślenie 😁

Patrzcie tylko, ludziska by chcieli wozić się windą w dół! A może nawet pianina targać 😂

No tak, kawały to była śmiertelnie niebezpieczna sprawa...

Jak Wy to rozumiecie, tę myśl Tołstoja? Bo oczywiście zgodzę się z tą odpowiedzialnością i wrażliwością na ciosy - ale dlaczego wobec tego troje? To odpowiedzialność za jedno nie wystarczy?

Poczatek:

Koniec:

Półka jest mało czytelna, bo w drugim rzędzie, ciemno. Same kryminały tam stoją, ale reszta Siemionowów zupełnie gdzie indziej, bo większy format. Ale te dwa bez tytułu na grzbiecie to też jakieś radzieckie.

Wyd. Iskry, Warszawa 1967, 191 stron

Tytuł oryginalny: Петровка, 38

Przełożył: Ignacy Szenfeld

Z własnej półki (kupione na allegro 17 września 2011 roku za 3,99 zł)

Przeczytałam 6 maja 2023 roku

Do pracy jednak nie poszłam, co skazuje mnie na dyżur przy laptopie, żeby odpowiadać na służbowe maile, czekam też na odpowiedź Derechcji na moje wynurzenia okołojelitowe 😂 gdzie podkreśliłam przede wszystkim, że nie chciałabym ich zarazić.

Wczoraj ugotowałam to coś - marchwianko-ryżankę - zjadłyśmy dwa razy po troszeczku, bez żadnych sensacji, jeszcze na dzisiaj zostało. W brzuchu burczy. 

PS 1. Chyba wracam dyżurować do łóżka.

PS 2. Z kosza zaczyna podśmierdywać. Był prawie pełen już w piątek rano... Normalnie jak w pandemii, w kwarantannie.

PS 3. Derechcja życzy zdrowia i żebyśmy jak najprędzej mogły coś zjeść 😁