Michał Rusinek - Dzika plaża

Wow, ale lunęło! Alert był co prawda dwa dni temu, ale co się odwlecze... 🤣 Jest ósma rano, gdy zaczynam to pisać. Zrobiły się nagle tak wielkie ciemności (egipskie), że przypomniała mi się zima. Której się dość boję w obecnej sytuacji (podobnie jak jesieni), bo póki słońce świeci od rana to i chce się wstawać i bez problemu się lata co chwilę do sklepu etc. Ta obsługa staruszka nie jest aż tak bardzo upierdliwa. Ale za pięć-sześć miesięcy wszystkiego mi się odechce...

/nie żeby mi się teraz bardzo chciało/

Lampkę musiałam zaświecić, bo klawiatury nie widzę 😂

Dobra, więc po kolei. Pan Rusinek. Książka została niedawno zgarnięta z półki w Jordanówce i odgrażałam się wtedy, że będę czytać te ramoty sprzed lat. Proszę bardzo, dotrzymuję słowa! 

/bo cienka/

Pana Rusinka (tego) czytałam jedną jedyną rzecz (a to dlatego, że było to cracovianum) i nawet, o ile dobrze pamiętam, zwracałam się wówczas mailowo do drugiego pana Rusinka z pytaniem, czy to jakaś rodzina. Otóż nie 😁
 

 

W zalinkowanym poście sprzed 10 lat można znaleźć więcej informacji. Można się też naocznie przekonać, jak mi się kiedyś chciało pisać i porównać, jak mi się dziś nie chce... W każdym razie pan MR płodnym był, jak widać poniżej, aliści ja nic innego specjalnie szukać nie będę (chyba że wpadnie w łapy w ten sam sposób). To już literatura dawno miniona...

 

Dzika plaża to opowiadania, wszystkie łączące się z przeżyciami wojennymi, do których bohater wraca wspomnieniami, wymuszonymi aktualnymi wydarzeniami. Czasem jest to spotkanie z dziećmi dawnej miłości, czasem wizyta nieznajomego Polaka w japońskim hotelu, gdzie Jan się zatrzymał, czasem tylko niemiecka rodzina, spędzająca urlop w tej samej miejscowości. Zawsze samotny, zawsze obciążony przeszłością, której nie sposób zmazać czy choćby tylko zapomnieć. 

O ile rozumiem zwykłego człowieka - że nie może o tej przeszłości zapomnieć, że siedzi to cały czas w jego psychice, o tyle jako naród dawno powinniśmy zrzucić to jarzmo i patrzeć do przodu. Ale jak wiadomo - niedasie.

 

Początek:

Koniec:

Wyd. Ludowa Spółdzielnia Wydawnicza, (pewnie Warszawa, ale zatajono tę informację) 1975, 159 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 17 czerwca 2023 roku 

NAJNOWSZE NABYTKI

Oczywiście zgarnięte z półki w Jordanówce. Oczywiście nie mam miejsca na nowe książki. 

Te kuchenne to taka seria była, miałam już cztery sztuki, to przecież nie mogłam przejść obojętnie (chłop żywemu nie przepuści) 😂

Malutka książeczka do Pragi naturalnie (czyli już niedługo będziemy czytać), a słynny Nienacki w ramach ciekawostek do schowania wstydliwie gdzieś z tyłu, w drugim rzędzie 🤣

 

Pisałam na raty, dopisuję w niedzielny poranek. Obejrzałam właśnie wczorajsze czeskie wiadomości z informacjami o puczu wagnerowców i marszu na Moskwę. Nikomu nie należy życzyć wojny domowej, ale k...a hajda trojka! Co prawda na koniec podano info, że po negocjacjach już się Prigożyn wycofuje z zamiarów (no to czapa, czy on wierzy w "gwarancje"?), więc dupa, ale przynajmniej MOŻE wreszcie ludziom tamtejszym coś trafi do głowy? Kopią okopy wokół Moskwy, bo skonam, po 80 latach, brawo Miłościwy Przywódca (który oczywiście natychmiast dał nogę z Kremla) 🤣