Martin Walser - Małżeństwa w Philippsburgu

Martina Walsera był w domu Jednorożec. Nigdy się za to nie brałam, no bo niemiecki pisarz, co tam będę się kompromitować 🤣 Myślę tu o moich szkolnych czasach oczywiście. A teraz ze zdziwieniem odkrywam, że ten Jednorożec w jakiś cudowny sposób przemieścił się z Dżendżejowa do Krakowa i stoi u mnie. Pewnie go niegdyś zabrałam dlatego, że wyszedł w serii, którą zbierałam (Proza współczesna PIW). I po przeczytaniu Małżeństw... (znalezionych już nie wiem, gdzie ostatnio; mam jak zwykle braki w systematyczności zapisków) stwierdzam, że kto wie, może kiedyś i za to się wezmę.

Tym razem, zupełnie wyjątkowo, przeczytałam najpierw, co napisali na skrzydełku. Książka ma cztery części i gdy przeszłam do drugiej, okazało się, że bohaterem już nie jest ten ubogi dziennikarz z pierwszej, a w trzeciej tym bardziej. Niemniej postaci powieści przeplatają się w kolejnych częściach, bo przecież niezależnie od tego, jak duże jest miasto, śmietanka towarzyska (plus elita finansowa) zna się między sobą, to jednak mały światek. 

Na początku wydawało mi się, że ten styl pisania to już jest taki niedzisiejszy. Ale co to właściwie znaczy, gdy ja dzisiejszych powieści prawie nie czytam przecież, nic o nich nie wiem. Widział ktoś u mnie jakieś nowości?

A potem się powoli rozsmakowałam w tych długich zdaniach, w opisach momentami przywołujących myśl no przecież mam tak samo, a momentami zaskakujących rodzajem porównania czy metafory. W gładko toczących się przez kilka stronic dywagacjach o niczym, a potem jednym zdaniem kwitowanych naprawdę poważnych wydarzeniach, z gatunku życia i śmierci. Jak by te ostatnie były najmniej istotne...

Początek:

 Koniec:

Wyd. PIW Warszawa 1966, 354 strony

Seria: Klub Interesującej Książki

Tytuł oryginalny: Ehen in Philippsburg

Przełożyła: Maria Kłos-Gwizdalska

Z własnej półki

Przeczytałam 6 czerwca 2024 roku

Tytuły KIK na 1966 rok były następujące:

Znacie coś z tego? Ale że OSOBIŚCIE, a nie słyszeliście tylko?

Bo ja tak częściowo. Patricka White'a się zawsze bałam, a Ojczasty go miał, tylko w innym wydaniu, nie zabrałam (czasem, gdy pomyślę, ile tam książek zostało na zmarnowanie...). Niby wiedziałam, że kiedyś trzeba przeczytać, noblista przecież, ale to chyba Australia mnie odstraszała - sorry, Lechu 😂

Laxness to w ogóle jakaś abstrakcja się wydawała, a tymczasem przeczytałam tę właśnie powieść rok temu, zdobyczną ze Śmieciarki 😁

Piłat Magdy Szabo teraz, gdy sprawdzałam, wydał mi się nieznany z tytułu. Ale gdy zaczęłam czytać, co o nim napisał Zacofany w lekturze, to halo, przecież ja to znam, tę fabułę! Ale znam z filmu, widziałam! A potem jeszcze na wszelki wypadek wrzuciłam tytuł tutaj, do blogowej wyszukiwarki - i oto okazuje się, że książkę też czytałam lata temu, tyle że z biblioteki, może dlatego nie zapamiętałam?

Natomiast Mika Waltari na 100% jest mi znany jedynie z nazwiska. Nawet na 1000%!

O tym ostatnim panu w życiu nie słyszałam, ale tytuł mnie intryguje, więc jeśli gdzieś trafię na niego, to wezmę 😁

Niby powinnam mieć już niedługo więcej czasu na Śmieciarki i knihobudki, prawda? Wczoraj powiedziałam w pracy, że chyba nie można na mnie liczyć we wrześniu - mam takie okropne deficyty snu, że jestem momentami nieprzytomna z niewyspania, i nic na to nie mogę poradzić, dopóki Ojczasty z nami jest - więc wolałabym nie brać na siebie pewnych zobowiązań i pewnej odpowiedzialności. W pracy na to jak na lato, bo każdy myśli, że tak sobie tylko narzekam. Ale okazało się, że jednak będzie możliwość przyjęcia kogoś NA ETAT na rok, tyle że do września Góra tego nie ogarnie, zawsze trwa miesiące całe, zanim załatwią papierologię - jednak zaczęłam hołubić pewną małą nadziejkę, że ta wyłoniona osoba przyjdzie już pracować we wrześniu, tylko będzie umowa o dzieło podpisana na mnie i my się między sobą rozliczymy... Oby oby oby się tak udało.

A do tego chronicznego niewyspania dorzuca się teraz generalnie słaby stan fizyczny - ciągle mam ataki kaszlu, gdy wydaje mi się, że się duszę - planuje dziś znów wybrać się pod wieczór na Nocną Opiekę w celu osłuchania. Równo tydzień temu pan doktor zapewniał mnie, że jest czysto, więc co niby się kurna dzieje? Niech mnie osłuchają ponownie. Jednocześnie nabrałam przekonania, że nieodzowny będzie rentgen, więc zapisałam się po skierowanie do przychodni. Termin dostałam na 21 czerwca 🤣 

Dziecko mi naprawiło rower, gdy byłam w Pradze i do tej pory jeszcze nawet go nie widziałam. Roweru znaczy. A tyle sobie obiecywałam. No nie mam siły na nic.

Ale ale - wymyśliłam, gdzie dać jeszcze jeden mały regalik 😂 Książki z Pragi w końcu leżą ciągle na podłodze. Teraz jeszcze znaleźć stolarza i powinnam mieć zapas półek. Myślę konkretnie o 11 półeczkach szerokości 36 cm. Toż to prawie 4 metry miejsca! Tylko na nieduże książki, bo to będzie płytki regał, mam 16 cm miejsca. Już marzę, że ustawię na nim wszystkie te czeskie nabytki... Ach.

Widziałam przed blokiem furgonetkę z napisem MEBLE NA WYMIAR, zanotowałam numer telefonu - może zadzwonię?