Ludmiła Ulicka - To tylko dżuma

Dawno temu Ulicka napisała scenariusz Dżuma, bo chciała dostać się na kurs scenopisarstwa u Walerija Frida (wybitnego scenarzysty; przeszedł przez Gułag). Frid nie przyjął Ulickiej, powiedział, że wszystko już umie i nie ma się czego uczyć. Trzydzieści lat później wybuchła pandemia Covid-19 i scenariusz zyskał na aktualności.

W wywiadzie na końcu książki Ulicka mówi, że cała ta prawdziwa historia z 1939 roku była oczywiście ściśle tajna, a ona dowiedziała się o niej od znajomej, której ojciec był patologiem i robił sekcje osób zmarłych wówczas na dżumę. Było ich troje: pracownik laboratorium, lekarz, który się nim z poświęceniem opiekował i fryzjer, który tego laboranta golił w hotelu. Trzy ofiary dżumy, ale setki osób aresztowanych bez słowa wyjaśnienia, że tylko na kwarantannę, a więc mogących się spodziewać najgorszego w tamtych latach stalinowskiego terroru.

Film nigdy nie został zrealizowany (nikomu nawet nie zaproponowany), a myślę, że mógłby być ciekawy. Scenariusz jest świetny!

Początek:

 Koniec:

Wyd. Wydawnictwo Literackie, Kraków 2024, 122 strony

Tytuł oryginalny: Просто чума

Przełożyła: Agnieszka Sowińska

Z biblioteki

Przeczytałam 22 grudnia 2024 roku
 

Będąc w zeszłym tygodniu na Fabryce z okazji przedświątecznej usłyszałam hiobową wieść - Derechcja nazbierała w moim byłym biurze wszystkie stare komputery, kserokopiarki i drukarki i zamierza je wywieźć do PSZOK-u. Matko i córko - przecież ja robiąc z kolei porządki w papierach znalazłam notatkę, że w jednym z pracowniczych komputerów mam zdjęcia z pierwszych trzech lat w Pradze! Więc w poniedziałek pognałam tam z wszystkimi dyskami zewnętrznymi i spędziłam upojne trzy godziny na zbieraniu swoich maneli. Tak coś około 100 GB, bo były tam jeszcze filmy jakieś i muzyko sporo... 

Więc - jak by się ktoś pytał - następna robótka to będzie skatalogowanie tych dysków, bo przecież jest tam mydło i powidło. Ale na razie nie chcę nawet o tym myśleć! 

W ogóle opłaciło się tam akurat pojechać, bo przyszła jedna pani, co z nami współpracuje i nie wiedząc, że ja już nie pracuję, przyniosła tradycyjny zestaw ciast i dla mnie 😍

Ceny na osiedlu kształtowały się tak. Ja nie wiem, ja się nie znam, ale za tego karpia w dzwonkach to chyba nawet przystępnie, bo sąsiadka mnie prosiła, żebym skoczyła do rybnego i kupiła jej sześć sztuk (surowych oczywiście) i zapłaciłam 112 zł, a za gotowe by wyszło 144 zł...

Ja OCZYWIŚCIE nie robiłam nic 🤣 bardzo sobie chwalę taką sytuację i mam nadzieję, że w przyszłym roku brat również pojedzie sobie w tym czasie gdzieś w ciepłe kraje!
 

Do knihobudki ktoś przyniósł dwie czeskie książki! Wróciłam z nimi do domu i mówię do córki, że może bym tam zostawiła kartkę z numerem telefonu, że jak ktoś ma więcej, to niech zadzwoni. Ale sama się popukałam w głowę. Mało mi? Za pięć miesięcy znowu sobie przywiozę 😁 Już tylko pięć miesięcy, jak ten czas mija!

Przeglądając dalej papiery znalazłam po pierwsze 200 zł w kopercie 😂 (naprawdę myślałam, że w pandemii z tym skończyłam, że już wszystkie zaległe piniondze wydobyłam z książek i innych miejsc), a po drugie znaczki z CCCP, Kuby itd. Przypomniało mi się, że gdy uprawiałam w młodości rozliczną korespondencję zagraniczną, to miałam też takich, co mnie przysyłali widokówki, a sami zbierali znaczki i dla nich to kupowałam. Hm, czy to można spieniężyć 🤪

W pierwszy dzień Świąt umówiłyśmy się z przyjaciółką, że pójdziemy na spacer. Po czym ona wypaliła, że chciałaby na Rakowicki się przejść, zapalić świeczki rodzinie i znajomym. Proszbardzo. Dziesięć kilometrów zrobiłyśmy 🙄 Demarczyk ma brzydki nagrobek, ale nie pomyślałam, żeby robić zdjęcia, sorry.

Nic dziwnego, że wczoraj już byłam podmęczona. Za to obejrzałam film irański, myśląc, że to będzie niemiecki - wiecie, online na tej stronie wynalezionej przez moją córkę, gdzie, nawiasem mówiąc, nie ma żadnych opisów - zobaczyłam niemiecki tytuł i tak sobie pomyślałam, że rzadko oglądam ichnie produkcje. No, a tu cosik nie po niemiecku mówią. I w ogóle 😂 

Film się nazywa - hm, w którym języku podać? - niech będzie po angielsku: My favourite cake. Wdowa z odchowanymi dziećmi, które emigrowały z Iranu, pędzi samotne życie i postanawia to zmienić. Wbrew wszelkim zwyczajom sama inicjuje rozmowę z samotnym rówieśnikiem, taksówkarzem, i zaprasza go do siebie. Wiedziałam od początku, że to nie może się dobrze skończyć... nie jest to komedia romantyczna, niestety. W tle sytuacja w Iranie, obowiązek noszenia hidżabu przez kobiety, zakaz picia alkoholu, policja obyczajowa aresztuje młode dziewczyny odsłaniające włosy... Obu reżyserom uniemożliwiono wyjazd do Berlina na premierę ich filmu, zresztą wcześniej przeczesano biura produkcji i skonfiskowano twarde dyski, tyle że kopia filmu była przechowywana za granicą. 

Oglądałam z napisami rosyjskimi, bo polskich na razie nie ma, i zatęskniło mi się za starymi dobrymi filmami radzieckimi - nie bijcie, nie ma to nic wspólnego z Putinem.

O, a dzisiaj zajrzałam do bramy, która zapoczątkowała moją pasję knihobudkową, i zobaczcie, co jakieś bydlę zrobiło.

Zaległa torebka. Z jednej strony jest filcowa, a w środku jest druga mała, która ma jeszcze osobny pasek, gdyby ktoś chciał ją nosić jako torebeckę.

 

Wtorek 24 XII: 4.670 kroków - 3,7 km

Środa 25 XII: 15.537 kroków - 10,1 km

Czwartek 26 XII: 3.982 kroki - 2,2 km

Piątek 27 XII: 13.381 kroków - 8,4 km