Mikołaj Gogol - Rewizor

Nie napiszę, dlaczego wzięłam do czytania Rewizora, bo zapomniałam, choć to było zaledwie przedwczoraj. Jest coraz gorzej z moją pamięcią. Gdy kiedyś się poskarżyłam neurologowi tak przy okazji, że idę do kuchni i wracam, bo zapomniałam, po co, powiedział:

- Proszę pani, połowa ludzi tak ma.

No, duża pociecha.

Więc nie mówię już o nazwiskach czy tytułach (literatura, film), nie pamiętam, o czym było, a najgorzej chyba jest w pracy, gdy Derechcja mówi mi, że mam zrobić to i to, zapisuję szybko - to podstawa, kartka i długopis pod ręką - ale dzwoni telefon, nie zdążyłam zapisać tej drugiej sprawy - i już nie wiem, za Chiny.

Mówiłam dzisiaj do córki, że chyba powinnam nakupić sobie krzyżówek i ćwiczyć pamięć. 

No ale dobra, Rewizor. W tym tomie jest jeszcze Ożenek, ale ołóweczkiem zapisałam, że czytałam go w 2011 roku. I jeszcze są szkice dramatyczne: Gracze, Poranek dygnitarza, Proces i inne. Czterotomowe Pisma wybrane pochodzą oczywiście z księgozbioru Ojczastego, jeszcze z jego kawalerskich czasów. Jak zresztą cała zawartość tej półki.

Przyznam się, że gdy czytam taki spis dramatis personae, to robi mi się trochę słabo, mnie, co znam rosyjski - a co dopiero mówić o zagraniczniakach 😉 Mam tu oczywiście na myśli swoją Psiapsiółę z Daleka, którą usiłowałam swego czasu namówić na Mistrza i Małgorzatę. Poległa. To znaczy mówiła, że dopóki czytała rozdziały o Jeszui, było wszystko OK i bardzo jej się podobało, ale jak tylko przechodziła do współczesności i zaczynały się sypać te potrójne nazwiska, wymiękała, wszystko jej się myliło. 

Początek:

Jeżeli Gogol obnaża w komedii nieprawidłowości w systemie państwowym, rzutujące na mentalność obywateli, prowadzące do absurdów - to jest nadal cholernie aktualny.

Cytat o Aleksandrze Macedońskim i łamaniu krzeseł powszechnie znany, ale - nie pamiętałam wcale, że to z Rewizora.

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1957, 131 stron

Tytuł oryginalny: Ревизор

Przełożył: Julian Tuwim

Z własnej półki

Przeczytałam 3 kwietnia 2021 roku

Z pewną taką nieśmiałością zadzwoniłam wczoraj do brata, jako pretekst biorąc jego piątkowe szczepienie - jak się po nim ma. Ma się dobrze i najwyraźniej już nie jest obrażony. Od razu mi się humor polepszył.

 

Humor może też poprawić film Zuzana je zase sama doma, 1961 Reż: Eva Sadková 

  

Ponieważ nic wcześniej o tym telewizyjnym filmie nie czytałam (a wybrałam go do obejrzenia ze względu na długość, a raczej krótkość), trochę się zdziwiłam - co jest grane, gdzie tu będzie jakaś akcja, nic, tylko śpiewają 😀 Potem okazało się, że to telewizyjna adaptacja legendarnego przedstawienia z praskiego teatru SEMAFOR. Te piosenki stały się przebojami i są grane do dziś. Dla nas, Polaków, szczególnie interesująca może być "Ach, ta láska nebeská" (bo dżinsy farbują) 😅 Nadmieniam, że nebeská NIE ZNACZY niebieska, tylko niebiańska 😜 Wśród innych gwiazd czeskiego teatru i piosenki występuje tu niedawno zmarła Hana
Hegerová, którą określano jako 'wielką damę czeskiego szansonu'. A sama akcja jest taka, że Zuzana siedzi w domu, słucha piosenek z magnetofonu i medytuje nad nimi. Jest to satyra na drobnomieszczaństwo, które odsądza od czci i wiary muzykę jazzową i rock'n'rollową.

 

Roladowa epopeja

Od razu wiedziałam, że problem może być z brakiem właściwej blachy. W przepisie było, że 32x37 cm. W sklepie osiedlowym znalazłam tylko 25x36 cm (ani mi było w głowie pchać się przed świętami do Auchana, gdzie może mają większy wybór; w osiedlowym Pepco też dużych nie było; mam w domu jakąś taką z IKEA, ale bez boków, na ciasteczka czy co). Siłą rzeczy warstwa biszkoptu była grubsza. I weź tu teraz człowieku zwiń!

Popękało.

Ściśnięcie folią na noc w lodówce spowodowało, że jakoś się to kupy trzyma, ale - przez mniejsze rozmiary - rolada jest zwinięta tylko raz.

Nie ma więc tego wyglądu, jak w oryginalnym przepisie. Niemniej - smaczna jest 😍 córka się nią zajada.

A teraz uciekam, bo zaplanowałam długi spacer aż na Wolę Justowską - chyba trzeba wziąć parasol?

Jeszcze mi się przypomniało: rozmawiałam z tą przyjaciółką mojej mamy, która się umówiła z dziećmi i wnukami na spotkanie na cmentarzu. Okazuje się, że w poprzednią niedzielę czuła się fatalnie, wszelkie objawy covidowe (jest już po szczepieniu), córka w końcu wydzwoniła opiekę świąteczną i dostała skierowanie dla niej na test. Karetka przyjechała pobrać wymaz po 2 dniach, ale ciągle nie było wyniku, wreszcie córka się dowiedziała, że negatywny.

Ale zdaje się, że Sanepid kieruje na kwarantannę już w momencie, gdy dostajesz skierowanie na test - codziennie dzwoni do niej policja. Mówiła im, że jest negatywna, ale oni, że mają ją w wykazie i muszą sprawdzać. 

No to jak ją jutro chycą przy cmentarzu, dostanie grzywnę, mówię.

Ojejej. Będzie wobec tego siedzieć w domu, dopóki nie zadzwonią (zawsze do południa) i wtedy dopiero wyjdzie.

Weź potem odkręcaj w sądzie tę grzywnę. Wygląda na to, że jak cię raz system złapał, to już nie puszcza, niezależnie od wyniku?