Ross Macdonald - Człowiek pogrzebany

Te trzysta stron połknęłam w dwa wieczory - co było tym łatwiejsze, że jednego z nich trochę pobolewała mnie głowa i postanowiłam nie oglądać filmu. Spacer mi zaszkodził normalnie 😉 Dlatego wczoraj mimo całego wolnego popołudnia nigdzie nie poszłam, a i dziś chyba też się nie wybiorę - choć tak pięknie słońce świeci. No boję się teraz. Że mi powietrze zaszkodzi...

Przy poście o innym kryminale Macdonalda pisałam o poprzednim właścicielu (była pieczątka). Człowiek pogrzebany też należał kiedyś do niego, bo jest identycznie przybity numerek. I cena w antykwariacie też była taka sama - 4 zł. 

Ponieważ - jak widać na zdjęciu półki - Macdonalda ci u mnie dostatek, uruchamiam PROJEKT. Daaaawno żadnego nie było, czas najwyższy. Przy okazji zobaczyłam, że raz dałam PROJEKT STEFAN ŻEROMSKI - a wyszło mi z niego wielkie nic, jedynie Syzyfowe prace. Może jeszcze kiedyś? Tymczasem mogłam stwierdzić naocznie różnicę w wyglądzie regałów, gdzie Żeromski stoi - tak było przed sześciu laty. Matko, jaka ilość pierdółek na półkach! Na szczęście po ubiegłorocznych porządkach wygląda to o wiele lepiej. Czyli postęp jakiś jest, mimo iż człowiekowi się wydaje, że nic się nie zmienia, że taka stagnacja 😎

Przed chwilą skończyłam czytać kolejną książkę (uwielbiam te sobotnie poranki, pod warunkiem, że bez globusa, gdy sobie czytam w łóżku, dlaczego ja właściwie wcześniej tego nie robiłam?) i rozglądałam się po półkach przy łóżku, co następne wybrać. Wysunęłam z rzędów pięć kandydatów, tak że teraz zwisają mi trochę niebezpiecznie nad głową 😁 Różne zagrożenia czyhają na czytelników w wersji analogowej, nie tylko ewentualność zawalenia się podłogi 😁

Mam popołudniami nadspodziewanie dużo czasu. W zimie było jednak lepiej z punktu widzenia filmów, bo mogłam sobie już po 16.00 coś włączyć, a teraz ściemnia się na tyle późno, że dopiero koło 20.00 mogę myśleć o seansie. Nawet mignął mi przez chwilę pomysł, żeby zainstalować u siebie w pokoju jakieś rolety ciemne i problem zniknie... ale to chyba przesada. W dodatku nie obeszłoby się bez wiercenia dziur w betonowej wielkiej płycie - a co to, to nie, nie ma mowy! Z drugiej strony, jak już będę na emeryturze, mogłabym sobie oglądać jeden film rano, drugi wieczorem, prawda? Jednak jest to perspektywa na tyle odległa, że lepiej nie myśleć 😜

Ale co by tu o samej książce? Jak to co - świetna jest! Podczas czytania WIEDZIAŁAM, że już to znam, ale do końca nie przypomniałam sobie, kto zabił, więc byłam zadowolona ze swej rzeszotowej pamięci, tak dla odmiany. Zaczynam chcieć poznać pana Macdonalda od strony życiorysu, ale jeszcze nie dojrzałam do zajrzenia na ciotkę Wiki. Trzeba sobie zostawić jakieś niespodzianki, oprócz tych, które nam funduje Władzia, prawda?

Ach, przypomniało mi się, że tłumacz (inny niż w Pasiastym karawanie) wyraźnie się bawił przy pracy. Na przykład:

Ruszyłem ulicą do kiosku po niedzielne wydanie Los Angeles Timesa. Przydygowałem gazetę do domu i spędziłem przedpołudnie czytając ją od deski do deski, blisko dwieście stron, włącznie z drobnymi ogłoszeniami, z których czasami można się dowiedzieć więcej niż z miejscowych sensacji.

Przydygowałem 😁 

Swoją drogą, 200 stron w przedpołudnie to bym chyba nie dała rady.

Początek:

Koniec:

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1975, 300 stron

Tytuł oryginalny: The Underground Man

Przełożył: Krzysztof Zarzecki

Z własnej półki

Przeczytałam 8 kwietnia 2021 roku

 

Mówiłam, że wybrałam się na Sarnie Uroczysko na spacer. Mam od bardzo dawna sentyment do tych okolic, a to dlatego, że mieszkał tam prof. Estreicher. Pracowałam kilka lat w Collegium Maius i choć nie było to już za jego czasów (już wtedy nie żył), wśród pracowników, a przynajmniej dużej ich części, panowała pamięć i estyma o założycielu Muzeum. I to mi się udzieliło.

Jedyna stara tabliczka z ręcznie wypisaną nazwą ulicy, jaka się jeszcze ostała. Za każdym razem ją fotografuję, bo wiem, że któregoś dnia zniknie. Na tej działce stoi dom, w którym chyba nikt nigdy nie zdążył zamieszkać. Pewnie ktoś to kiedyś wreszcie przejmie i coś zrobi - wyburzy i postawi willę? To łakomy kąsek, to miejsce.

Spacerując przypomniałam sobie, jak to kiedyś obejrzałam film dokumentalny, w którym była krótka scenka, gdzie prof. Estreicher szedł z bańką po mleko i jak potem przeprowadziłam śledztwo w tej sprawie - gdzie po to mleko chodził 😜 Zaczęłam grzebać w pamięci, gdzie było to gospodarstwo i nic, czarna dziura. A potem wracałam inną drogą i JEST!

Już w domu zabrałam się za szukanie opisów ówczesnych. Znalazłam i z radością sobie znów poczytałam, jak to było.

Tak że, gdyby ktoś był zainteresowany i chciał poświęcić kilka minut, żeby się dowiedzieć, jak to było z tym mlekiem, to proszę bardzo:

- link pierwszy

- link drugi 

Wtedy, w 2009 roku, budynki gospodarcze były świeżo odmalowane, w międzyczasie jełopy ze sprejami musiały się gdzieś wyżyć😕 I to mimo monitoringu (ten mnie trochę rozbawił w tym miejscu)...