Katarzyna Siwiec - Święty Ludwik z ulicy Strzeleckiej

Tak sobie myślę, że za mało czytam cracovianów, tyle ich nagromadziłam na lepsze (albo gorsze) czasy i co? I w międzyczasie przyszła Praga i wszystko skasowała. Nie może tak być! Przecież nie straciłam do końca zainteresowania Krakowem. Ono się tylko zmniejszyło, ale ciągle gdzieś się tli 😏

No i właśnie gdy medytowałam, po co teraz sięgnąć, padło na Świętego Ludwika. Czyli monografię szpitala pediatrycznego. Ukazała się pięć lat temu, z okazji niekoniecznie okrągłej, bo 140. rocznicy powstania placówki.

Autorka jest córką Mieczysława Czumy i już od pewnego czasu stanowi część tego tercetu czy tria komponującego kolejne książki o Krakowie: Czuma - Mazan - Siwiec. Zwłaszcza Leszek Mazan często gęsto dostaje zamówienia na monografie rozmaitych zakładów czy instytucji, no a w tym przypadku takie zamówienie złożono u Katarzyny Siwiec. Chyba już miała trochę materiałów gotowych, bo kilka lat wcześniej wydali wspólnie Madame, wkładamy dziecko z powrotem! o dziejach krakowskiej medycyny, napisane dokładnie w takim samym stylu - czyli kalendarium, opatrzonym licznymi ilustracjami i z tą manierą, która mnie, nie powiem, lekko irytuje, mianowicie pisaniem w czasie przyszłym (profesor będzie prekursorem badań nad gośćcem u dzieci, zapisze się w pamięci zespołu jako człowiek niezwykle pracowity itd.). 

W dodatku od początku miałam nerw, bo autorka zaczyna od postaci twórcy szpitala czyli Jakubowskiego i w ogóle nie podaje jego daty urodzin. Pisze, że młody lekarz. No przecież by mnie interesowało, jak młody, skoro się pokusił o tak wielkie dzieło - pierwszy szpital pediatryczny! Kilka stron dalej jest przedstawiona szerzej jego sylwetka i co? I też nie ma ani daty urodzin ani śmierci. Studia, staże zagraniczne - zero dat. Wreszcie pod rokiem 1915 w kalendarium dostajemy informację, że Jakubowski w wieku 78 lat przegrywa walkę z rakiem żołądka. To sobie dopiero czytelnik może obliczyć...

Co jeszcze? Już wspomniałam, książka powstała na zamówienie i to niestety widać, słychać i czuć. Dopóki mowa jest o dawnych czasach, o XIX-wiecznych dziejach szpitala czy nawet początku XX wieku, bywa interesująco. Bo też udało się wykorzystać fragmenty wspomnień pracowników. Natomiast potem jest zgroza czyli wyliczanie kolejnych zmian nazw i reorganizacji, kolejnych zakupionych czy ofiarowanych sprzętów, a im dalej (czy bliżej naszych czasów) tym gorzej, opisy imprez charytatywnych na rzecz, seminariów i bankietów w dworze w Tomaszowicach (dla uczczenia sponsora) i nagród dla talentów menedżerskich obecnej dyrekcji. Uf. Ciężko się to czyta, jak można sobie wyobrazić 😕

Przy okazji prezentów dla hospitalizowanych dzieci: Joe Alex ufundował telewizor. I mamy takie zdanie: Przecież to czasy wspaniałych dobranocek z Jackiem i Agatką, Gąską Balbinką i Bolkiem i Lolkiem. Halo, jest rok 1978! Jaki Jacek i Agatka, jaka Balbinka??? Zgoda jedynie na Bolka i Lolka!

To chyba jedyna ciekawostka z nowszych czasów.

Początek:

Koniec:

Na tej półce z cracovianami jeszcze sporo książek czeka na przeczytanie. Stoi tu inna monografia autorstwa Katarzyny Siwiec, już przeczytana, ale zajrzałam przy okazji do starego postu - a tam, o raju, jeszcze pojedyncze rzędy na półkach! Było, minęło 👀

Wyd. ANABASIS, Kraków 2016, 189 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 10 kwietnia 2021 roku

A, i jeszcze coś! W stopce adres wydawnictwa - ul. Sereno Fenn'a. No szlag mnie dosłownie trafia, jak widzę taką ortografię. Fenn'a! Przecież Fenna. Dlaczego ten apostrof? Zaczęłam za tym szperać, a tu co się okazuje. Cytat z Wikipedii:

Nazwa ulicy zapisywana jest z apostrofem, a więc niezgodnie z zasadami ortografii.

^{Co znaczy zapisywana jest? Kto zapisuje i dlaczego błędnie?}

^{Alfabetyczny wykaz ulic miasta Krakowa. Aktualizacja 2005 rok. Ja chyba muszę zrobić jakiś raban w tej sprawie!} 

^{Zaraz zaraz. Czy ja się nudzę?}

 

Dziś kuchennie. Rozmawialiśmy w pracy z kolegą o rozmiarach posiadanych patelni, ja narzekałam, że mam starą kuchenkę (i w ogóle starą kuchnię), ale że przecież nie wymienia się samej kuchenki, tylko by już trzeba wszystko, nową kuchnię zrobić, a to straszne koszty, a w dodatku nie mam koncepcji. On mówi, że jednak, skoro lubię gotować, to może powinnam się zdobyć... 

Że ja lubię gotować??? Sama nie wiem. Nie umiem do tej pory 😏 Ale chyba rzeczywiście lubię coś upichcić (jeśli jest proste), zwłaszcza nowego. 

No to dzisiaj zrobiłam właśnie coś nowego. Nazywa się to CHŁOPSKIE ZIEMNIACZKI Z PIECZARKAMI. Bo w Lidlu były pieczarki na promocji 😁 Przepis jest tutaj.  Nie dałam sera, bo córka cały czas stęka, że niezdrowo. Fakt, niezdrowo - ale byłoby jeszcze smaczniejsze... Dorzuciłam za to jajka sadzone i sałatę. Szybki to był obiad, tyle, że rano przed pracą ugotowałam ziemniaki - i poczułam się jak moja mama, która zasuwając na siódmą do biura już miała zupę ugotowaną i coś tam jeszcze przyszykowane do obiadu. Wtedy uważaliśmy to za normalne, dziś myślę o tym w kategoriach stachanowszczyzny. Nawet próbowałam córce tłumaczyć, jak bardzo różniło się życie kobiety-pani domu od dzisiejszego. Jak przynosiło się z piwnicy (bo w łazience nie było na nią miejsca) pralkę Franię na tzw. wielkie pranie, a na co dzień wszystko w rękach. Jak trzeba było odstać swoje w kolejce, i to właściwie codziennie, w nadziei, że rzucą to czy tamto, i to mówię jedynie o jedzeniu. Jak ubrania szyło się u krawcowej, więc najpierw polowanie na materiał, potem przymiarki, proszenie się, żeby było gotowe na imieniny... A jeszcze nieraz niezadowolenie z rezultatu. Sama pamiętam jakieś ohydne spodnie, które znienawidziłam od pierwszego wejrzenia, a to już byłam na studiach. 

Wracając jednak do jedzenia: zrobiłam też niedawno po raz drugi ODWRÓCONY PLACEK CEBULOWY - klik (no właśnie, kolega mówił, że ma taką podwójną patelnię, co jest wygodne w przypadku omletów etc., bo nie trzeba ich odwracać za pomocą talerza - ale na takie siupy to na pewno nie mam miejsca).

I tu mi się przydarzyło takie coś - po odwróceniu placka nakryłam znów patelnię pokrywką, za chwilę zaglądam, a tam - SOMBRERO! Tak to przynajmniej ochrzciła moja córka 😁 Podniosło się po bokach i w środku hi hi.

Oraz przypominam, że jeśli już mięso (no, kurczak konkretnie), to koniecznie KOTLECIKI SZU SZU, które też zrobiłam ponownie, delikatniutkie, soczyste, naprawdę dobre. I szybkie (tylko trzeba wcześniej zamarynować). Przepis - tu.

W tym tygodniu nowych dań już nie będzie, w sobotę - jeśli samopoczucie po szczepieniu pozwoli - planuję wrócić do omuraisu, ale gdyby ktoś przypadkiem przechodził z książką kucharską to niech się podzieli jakimś zgrabnym przepisikiem - w weekend zawsze układam plan na następny tydzień, może się przydać. Jak widać, już myślę o końcu tygodnia, ale tak: jeszcze tylko środa i czwartek, potem po pracy szczepienie, w piątek już założyłam, że do pracy nie pójdę, więc... 😎

Drugi kolega, ten, co w grudniu przeszedł covida, poleciał dziś do Islandii (na Islandię?). Jak go wpuszczą, ha ha. Dostał zaświadczenie o poziomie przeciwciał, po polsku, zanosił do tłumacza przysięgłego.