Maria Lewińska - Od ławeczki do ławeczki. Lektura obowiązkowa dla starszych pań

 Z tą niedużą książeczką było tak, że zobaczyłam tytuł w spisie serii "Z rękopisów" Austerii i zapragnęłam się zapoznać. Wtedy okazało się, że jej nigdzie nie ma - chyba że w Jagiellonce (wiadomo, egzemplarze obowiązkowe). Zaczęłam mailowanie z Jagiellonką w kwestii skorzystania z czytelni - bo nie będąc studentem ani pracownikiem naukowym nie mogę książek pożyczać do domu. Raz w roku mogę za to bezpłatnie dostać kartę trzydniową, żeby uzyskać dostęp do zbiorów na miejscu. Pani mi napisała, gdzie mam przyjść i oni mi pomogą, również w zamówieniu (ha ha, bo wiecie, To przeczytałam ostatnio raz zamawiała w latach 80-tych, na papierowym rewersie 😂). No, to sobie zaplanowałam, że NA EMERYTURZE będąc zrobię to doświadczenie - przeczytania książki na miejscu w bibliotece (bez herbatki pod ręką etc.). 

Ale temat wypłynął w rozmowie z kolegą, który współpracuje z wydawnictwem i on ci to wydębił dla mnie egzemplarz 😁 

Czy było warto? Właściwie bez sensu jest tego rodzaju pytanie, bo czy można się zastanawiać nad poświęceniem drobnej cząstki dnia na lekturę czyjegoś życia?  Tyle, że zakładałam (nie wiedząc nic ani o książce ani o autorce), że to rzecz nasza, polska, że to fragment naszej rzeczywistości - naszej w sensie mojej. A tu ten początek z palmami, z Alejami Króla Dawida... Okazuje się, że autorka mieszka w Izraelu, więc będzie to kompletnie inna rzeczywistość. A może starzy (starsi) ludzie są wszędzie tacy sami? Drepczą od ławeczki do ławeczki, jedni szybciej, drudzy wolniej, i tylko autorka nie może się nadziwić, że i ona sama do nich należy, że życie hm zbliża się do kresu, tym bardziej, że wokół czai się corona i przyszłość jest co najmniej niepewna. Wracają wspomnienia z Polski, wcześniejsze wspomnienia z Uzbekistanu, gdzie w polskiej szkole uczono dzieci cerowania skarpet, wspomnienie Januszka, który jako ambitny inżynier zrobił karierę w Izraelu, ale wsiadł w samolot, żeby wcześniej wrócić z delegacji do ukochanej żony i tak w ciągu godziny odleciał do Pana Boga (pierwszy samolot wysadzony w powietrze przez terrorystów), wspomnienie Marka Hłaski, który radził właścicielowi sklepu meblowego, żeby raczej zajął się handlem wódką, bo wtedy nie zbankrutuje, wspomnienie marzenia o zobaczeniu Hemingwayowskiej corridy i konfrontacja marzenia z rzeczywistością, wspomnienie ciotki, za młodu prawdziwej piękności, którą życie nie wiadomo kiedy zgasiło, wspomnienie pani Halinki o chabrowym oczach, sąsiadki z mieszkania w PRL-u, która twierdziła, że dobrze zna żydowskie zwyczaje...

Początek:

Koniec:

Wyd. Austeria, Kraków - Budapeszt - Syrakuzy 2020, 76 stron

Z własnej półki

Przeczytałam 10 września 2022 roku

Z frontu Nowej Kuchni

Wyniosłyśmy z kuchni dwa regały z książkami. O, jaka ładna ściana tam z tyłu, ciekawe, czy była kiedykolwiek malowana poza tym pierwszym razem 😂 kto by to odsuwał...

Z pomysłu, że książki się spakuje do pudeł, a regały od razu wyniesie z mieszkania, zrezygnowałam już dawno. Ile by to miejsca zajęło! Więc wszystko stoi dalej na półkach, tyle że teraz u mnie w pokoju i zastanawiam się, czy już osiągnęłam te przepisowe 300 kg na metr kwadratowy, powyżej których podłoga się zawali...*

Kartony ze zdjęcia są oczywiście jeszcze puste, do nich pójdzie zawartość szafek kuchennych. Mama mi kiedyś kupiła taką maszynkę elektryczną (jakby gazu zabrakło - wówczas ha ha, dziś coraz bardziej prawdopodobne...), nigdy nie była używana i jakiś czas temu zawiozłam ją do Dżendżejowa, bo tam gaz z butli i faktycznie może się skończyć w niedzielę, kiedy nie wożą. No to teraz przywiozłam ją z powrotem na okoliczność remontu, że gdybym się uparła zrobić jajecznicę, to będzie na czym 😂 Taaa, jajecznicę, a patelnię potem będę myła w umywalce w łazience, tak?

O, a czwarte plastikowe pudełko z Pepco miało być na torebki, ale okazuje się, że jest za małe na ten towar, dam tam szaliki - tyle że mi się na razie nie chce grzebać po szafach.

A' propos Dżendżejowa. Ojczasty się nam sypie. Przyjeżdżam, a on o kuli drepcze po mieszkaniu. Że go boli w odcinku lędźwiowym, że może leżeć tylko na wznak, że ciężko się przewrócić na bok i w ogóle ze wstawaniem ciężko i siadaniem też i że jak brat wróci z wojaży, to mu musi zawołać lekarza na wizytę domową. Bierze jakieś tabletki przeciwbólowe przepisane lata temu, ale niespecjalnie pomagają. Patrzę - przeterminowały się w 2019. 

Brat wrócił, kupił mu nowe, ale Ojczasty już nic o wizycie lekarza nie mówił. Może zaczęły działać?

 

* Wymyśliłam, że jak będę już po wszystkim powoli odkurzać księgozbiór, każdą półkę zważę z osobna i zapiszę, a na końcu tej (syzyfowej) pracy odkurzania podsumuję i dowiem się, ile ton tu mamy 😂

PS. Jeśli chodzi o wynajdywanie bzdurnych prac - jestem ekspertem!