Małgorzata I.Niemczyńska - Mrożek. Striptiz neurotyka

Wiecie co, nie mam dosłownie siły napisać czegokolwiek o tej książce. Wszystko przez film, który obejrzałam wczoraj wieczorem i do tej pory boli mnie głowa i myślę, co robić.

CZYŚCICIELE INTERNETU, reż. Hans Block i Moritz Riesewieck, 2018

Po prostu mnie rozwalił. Rzecz jest o mediach społecznościowych o i tym, jak przebiega ich cenzurowanie. Na jakie skutki narażeni są tzw. moderatorzy, jak państwa próbują kontrolować ten proces i czym jest internet...

 

Z oficjalnego opisu:

Każdego dnia co minutę 500 godzin materiału filmowego jest przesyłanych na YouTube, 450 000 tweetów jest publikowanych na Twitterze, a 2,5 miliona postów na Facebooku. Jego współzałożyciel Mark Zuckerberg obiecał kiedyś, że Facebook będzie bez ograniczeń dzielić się wszystkim z każdym, ale okazało się, że jest zupełnie inaczej. Internet nie jest wcale tak neutralny, demokratyczny i wolny, jak się nam z pozoru wydaje. 

Czyściciele internetu przedstawiają kulisy, skutki i ofiary internetowej cenzury, która w dużej mierze zarządzana jest w krajach Trzeciego Świata. Film śledzi pięciu spośród tysięcy outsourcingowanych przez Dolinę Krzemową cyfrowych śmieciarzy, których praca polega na usuwaniu nieodpowiednich treści z internetu. Przeciętny czyściciel musi codziennie obejrzeć i ocenić tysiące obrazów i nagrań, co pozostawia trwały ślad na ich psychice. 

Kto decyduje o tym, dlaczego jedne zdjęcia mogą pojawić się w sieci, a inne nie? Dlaczego usunięto satyryczne zdjęcie Donalda Trumpa, a jego artystce zamknięto fejsbukowe konto? Jak to możliwe, że Facebook czy Instagram mają dziś taką władzę, o jakiej do tej pory większość państw mogłaby tylko pomarzyć? Film szuka odpowiedzi na te pytania z czołowymi ekspertami w zakresie wolności słowa w internecie: Davidem Kayem, korespondentem ONZ i Sarah T. Roberts, profesorką na UCLA oraz ekspertką w zakresie komercyjnego moderowania treści online.

Odeszłam z FB na początku tylko chwilowo, żeby szybciej skończyć książkowe porządki. Ale już wtedy czułam, że coś jest nie tak, już mnie gdzieś gniotło. I ten miesiąc bez fejsa przekonał mnie, że lepiej nie wracać. Oczywiście FB ma swoje dobre strony - możliwość kontaktu (błyskawicznego!) z ludźmi i przede wszystkim możliwość pobierania rozmaitych treści dotyczących zainteresowań. Ale - wbrew temu, co się mówi, że media społecznościowe zamykają ludzi w ich bańkach - docierały do mnie również treści mi nienawistne, nie komentowałam tego, starałam się przejść dalej, ale co się zobaczy, tego się nie odzobaczy, jak wiadomo. Część z nich pochodziła z kont znajomych. 

Przykład: dwóch panów znanych z pracy, których poglądy polityczne znam, ale na co dzień się o tym, na szczęście, nie rozmawia. Natomiast FB służy im głównie do udostępniania (bo nigdy sami z siebie nic nie wyprodukują) paskudnych postów, memów etc. lżących ludzi z innej opcji. Siejących pogardę i nienawiść.

Za każdym razem nie tylko robi mi się niedobrze, ale potem mam problem z oglądem tej osoby. Jak sobie mamy w pracy patrzeć w oczy, gdy wiem, co myśli. Przecież gdyby nie ta świadomość, uważałabym, że to całkiem spoko gość. Każdy ma prawo do swoich poglądów, ale przecież, na Boga, tylko do momentu, gdy nie lży innych, gdy nie kłamie bezczelnie, gdy nie fejkuje i nie hejtuje!

I jak się to ma do filmu? Zaczynam się zastanawiać, czy w ogóle korzystać z internetu w sensie produkcji treści. Czy dokładać swoje do tych wszystkich śmieci, które tu są. Zawsze sobie myślałam, że w jakiś tam skromny sposób wzbogacam internet, kiedyś przecież potrafiłam na temat przeczytanej książki napisać sporo, a jeśli była to rzecz mało znana, stawałam się jedynym źródłem informacji na jej temat. Ktoś zajrzał, przeczytał, zachęcił się lub zniechęcił - no była to jakaś wartość dodana. Dziś ten konkretny blog, choć dalej zatytułowany To przeczytałam, staje się bardziej rodzajem pamiętnika dla mnie samej, więc tę pierwotną wartość traci. Zyskuje inną - ale już tylko dla mnie. Czasem czegoś szukam, czytam na nowo post sprzed lat i sama się czemuś dziwię, bo kompletnie o tym nie pamiętałam. Można oczywiście blog zamknąć dla postronnych i faktycznie zrobić z niego prawdziwy pamiętnik na kluczyk, tylko dla siebie... Żeby udawać, że ja w tym gównie nie biorę udziału...

Naprawdę jestem do internetu, tego tworzonego przez ludzi jak ja (pisać każdy może), mocno zniechęcona w tym momencie. Staje się coraz większym śmietnikiem. Więc co, zamknąć się w swojej wieży z kości słoniowej i pocieszać się tym, że z racji wieku mogę dotrwać końca nie korzystając z niego w innej mierze, jak sprawdzenie prognozy pogody i rozkładu jazdy ósemki?

Chyba to dość nieskładnie wyraziłam, ale mówię, łeb mi napieprza od wczoraj.

Początek:

Koniec:

Wyd. Agora SA, Warszawa 2013, 295 stron

Z biblioteki 

Przeczytałam 19 stycznia 2021 roku (a Mrożek jako człowiek to z lekka ch.. był 😐)

To setny post z etykietą WIELKIE KORONAWIRUSOWE CZYTANIE. Ile to jeszcze potrwa?

 

Spotkałam w realu ten nekrolog, o którym pisałam w poprzedniej notce.

 

Kilka lat temu obszukałam cały dom, bo chciałam przeczytać Panny z Wilka. No szlag je trafił. W końcu posiłkowałam się internetem, ale to stanowczo nie dla mnie. Tyle że czas naglił, bo miało się odbyć spotkanie Dyskusyjnego Klubu Czytelniczego. Tutaj relacja 😃

A dwutomowe Opowiadania Iwaszkiewicza oczywiście były, ale gdzieś tam w drugim rzędzie - odnalazły się dopiero przy generalnych książkowych porządkach 😀 Błogosławię ten pandemiczny czas, gdy mogłam wszystko solidnie skatalogować i od tej pory mi nie grożą takie niespodzianki! A Iwaszkiewicz stanął w pierwszym szeregu, bo że jeszcze bym przeczytała Młyn nad Utratą albo Brzezinę? Nie znam ich wcale...

 

Postanowiłam wczoraj zaoszczędzić na gazie i upiec od razu dwa chleby. Szereg problemów 😁 Nie jestem przygotowana sprzętowo. Najpierw mi mało ciasto nie wyszło z miski podczas rośnięcia, skoro go było dwa razy tyle (kupić większą miskę? gdzie ją będę trzymać?). Potem nie było łatwą sprawą rozdzielić to ciasto do dwóch foremek za pomocą tylko dwóch rąk. A po upieczeniu okazało się, że nie ma na czym wystudzić. Mam tylko jedną okrągłą niedużą kratkę (która służyła mi dotąd jako podstawka pod gorący garnek). Czyli jeszcze kratkę dokupić? Czy też mi się prędzej znudzi ta zabawa?

Ciekawa forma, nieprawdaż 😆 Dlaczego tylko z jednej strony, nie wiem.

A tu dla Anki obiecany reportaż z produkcji kopytek z ciecierzycy 😁 Dla 2 osób używam jednego słoika gotowanej cieciorki z Lidla (400 g po odcieku). Jeszcze nigdy nie gotowałam suchych ziaren, z wygodnictwa, gdy biorę te ze słoika, przygotowanie kopytek trwa naprawdę bardzo krótko. Oryginalny przepis jest tutaj. Zawiera boczek, ale ze względów dietetycznych staram się go unikać.