Jarosław Iwaszkiewicz - Panny z Wilka

Sprawa miała się tak: na fejsbuku (bo gdzieżby) ogłosili, że będzie Dyskusyjny Klub Czytelniczy w ten wtorek i że na tapecie Panny z Wilka. Ja sobie wpisałam rzecz do kapownika... no ale trzeba jeszcze do niego zajrzeć, prawda? Zajrzałam wczoraj wieczorem. Nastąpiły gwałtowne, przetykane bogatą wiązanką słowno-liryczną, poszukiwania egzemplarza Opowiadań Iwaszkiewicza. Przecież wiem, że są, mają twardą oprawę (zdaje się, że płócienną), kupił je jeszcze Ojczasty za PRL-u.
No i diabeł ogonem nakrył.
Z tej rozpaczy poszukałam wersji online i na szczęście znalazłam.
Ale takie czytanie przed kompem to dla mnie nowość... dojechałam do połowy i zmogło mnie. Ale uwaga: nie opowiadanie (cudowne, brak mi słów), ale forma, ta komputerowa. Kończyłam dziś w pracy, co było średnim pomysłem, bo nie umiem się tam skupić (na czytaniu, na różnych innych prywatach owszem), ale dałam radę.
I wieczorem pognałam, nie nie, przepraszam, statecznym krokiem, jak przystało na starszą panią, powędrowałam do antykwariatu, gdzie się Klub odbywał.
Z pewną taką nieśmiałością, to mało powiedziane. Bo przecież ja ostatni raz "omawiałam" książkę na polskim w liceum :) a tam nie wiadomo, kto będzie i w ogóle. Jakieś mądre rzeczy będą mówić, a ja co?

Było nas zdaje się piętnaścioro. Nie byłam najstarsza, co już jest sukcesem :)
Zdjęcia robiłam, zanim się wszyscy zebrali, a potem, w ferworze dyskusji, jakoś zapomniałam o aparacie. Znaczy - nie, że ja tak dyskutowałam, ale z zajęciem słuchałam :) Co do wcześniejszych obaw, pocieszyłam się, że byli tacy, co mniej ode mnie mówili - i też było dobrze, bo przecież nie chodzi o zmuszanie do wypowiedzi, ale o to, co w duszy gra :)
Okazało się, że można przez dwie godziny gadać o niewielkim przecież opowiadaniu i jeszcze nie wyczerpać tematu. Oczywiście, jeśli się ma takich rozmówców :)

Na końcu prowadzący spotkanie poprosił o osobiste refleksje związane z lekturą. Nie odważyłam się, ale tu powiem.
Wiktor Ruben zmierza z pociągu do wujostwa i trochę bezwiednie, trochę mimochodem, trochę z przyzwyczajenia - skręca na drogę prowadzącą do dworu w Wilku. Jeszcze nie wie, że w ten sposób zanurkuje w przeszłość, ale też być może określi swoją przyszłość.
Przypomniał mi się mój tata, gdy po śmierci babci porządkował stare papiery i odnalazł album z młodzieńczych, jeszcze kawalerskich czasów. Też zapragnął dać nurka w przeszłość, też skręcił do Wilka... a co z tego wynikło, to już opowieść na inny raz :)

Za miesiąc Trans-Atlantyk. No, to dopiero będzie jazda :)

W tym pokoju (antykwariat mieści się w zwykłym mieszkaniu w kamienicy) jest 13 tys. książek! A ja ledwie parę tysięcy w całym mieszkaniu mieszczę i narzekam!

Każdy miał inny egzemplarz, jedni oryginalne wydanie z 1933 roku, inni zbiór opowiadań, ktoś miał opowiadanie na czytniku...

Była kawa, herbata, ciasteczka... jak na spotkaniu towarzyskim :)

Fajnie tak rozglądać się po półkach i odkrywać te same wydania co w domu :)