Krzysztof Jakubowski - Kraków pod ciemną gwiazdą (niechcący po raz drugi)

Czas najwyższy na tego Jakubowskiego, pomyślałam i zabrałam się za czytanie. Byłam gdzieś tak w jednej trzeciej, gdy, trochę przypadkiem, znalazłam na blogu - że go czytałam raptem pięć lat temu 😁 I się w ogóle nie zorientowałam! To znaczy oczywiście niektóre te kryminalne historie znałam, ale innych jakby wcale. Ja to mam głowę... siajową (w domu się tak mawiało).

No, ale co było zrobić, czytałam już dalej, tym bardziej, że wciąga! Jednakże zainteresowanych, czy warto, odsyłam do tej poprzedniej notki - klik. Tamże można zobaczyć półkę sprzed pięciu lat, a tu obecną: była roszada.

Zastanawiałam się wtedy, jaką następną książkę pan Jakubowski napisze. Wydaje mi się, że nic nowego od tej pory nie wydał, ale już się tak cracovianami nie interesuję, jak kiedyś, więc nie jest to informacja potwierdzona. Przy okazji ujrzałam, że wtedy jeszcze nie opatrywałam postów tagami (a przynajmniej ten ich nie ma). Gdybym to miała dziś uzupełnić, byłaby fajna robótka, tak akurat na siódmą falę pandemii albo co.

Ówczesny post pisałam po drugim pobycie w Pradze - mój Boże, co prawda planowałam kolejne wyjazdy, ale czy zdawałam sobie sprawę, że ta Praga będzie już taka... taka nieodwołalna? Że mi tak uwarunkuje resztę życia?

Koniec:

To się bezpośrednio z Kotem nie wiąże, ale mi się przypomniało... Kot w przedsionku kościoła od tyłu zaatakował nożem klęczącą kobietę. Otóż ja miałam przez dłuższy czas taki strach w tramwaju, że gdy siedzę, za mną usiądzie jakiś psychopata i wbije mi nóż w szyję czy kark, no, co tam wystaje znad siedzenia. Wieczorem oczywiście 😐

Gdyby mi się chciało tak na serio wrócić do photobloga, ta książka byłaby pomocna: w końcu nawet w pandemii można wyskoczyć w parę miejsc, zrobić zdjęcia etc. Ale nie można wrócić do tej samej rzeki, nie mając pewności, że się w niej znów trochę postoi...

Te wydawnictwa AGORY są naprawdę warte polecenia, ciekawie napisane i opatrzone mnóstwem materiału ikonograficznego, bardzo staranne. Spacerowniki, Kraków na starych widokówkach, kawiarnie...

Wyd. AGORA Warszawa 2016, 232 strony 

Z własnej półki 

Przeczytałam 13 kwietnia 2021 roku

 

Ostatnie trzy dni przesiedziałam co prawda w domu, nie wychyliwszy nawet czubka nosa, ale na ostatnim spacerze zauważyłam to.

Tak sobie pomyślałam, co za oryginalność, ulica Kowalskiego. Że tego zwykłego, przysłowiowego Kowalskiego?

/wiem, że nie ma przysłowia z Kowalskim/

Ale na końcu ulicy była tabliczka również z imieniem - Franciszka Kowalskiego. 

W domu sprawdziłam:

Kim więc był ten Aleksander Kowalski, którego trzeba było zastąpić po przemianie ustrojowej? 

I tu znalazłam ciekawostkę. Było dwóch Aleksandrów Kowalskich. Jeden, przedwojenny robotnik, komunista, PPR-owiec, uczestnik powstania warszawskiego zresztą, po wojnie działacz, poseł, w gruncie rzeczy wykończony przez swoich (dostał pomieszania zmysłów po serii przesłuchań, gdy chciano go zmusić do złożenia zeznań obciążających Gomułkę). To wszystko można znaleźć tu.

Ale teraz ten drugi Aleksander Kowalski. Hokeista, olimpijczyk, zmobilizowany we wrześniu, zamordowany w Katyniu. Info tutaj.

Czyli ulica pierwotnie była imienia komunisty Aleksandra Kowalskiego. Można było ją przemianować na Aleksandra Kowalskiego hokeisty i zaoszczędzić kłopotów z wymianą dokumentów wszystkim mieszkańcom, skoro się już musimy bawić w ten chocholi taniec. Tak zresztą zrobiono w Warszawie na Bródnie. 

Tyle że wtedy, w 1991 roku, być może nikt nie słyszał jeszcze o hokeiście. Albo chcieliśmy mieć w Krakowie własnego Kowalskiego, a nie warszawskiego? Choć ten Franciszek taki mało krakowski... No ale z Galicji.

Teraz jeszcze tak. Zapisuję dla pamięci, że wykluwa się kolejny liść monstery z odpowiednimi dziurkami. Tak trzymać. Plus wsadziłam dziś do skrzynki na parapecie kuchennym bazylię, ale nie wiem, czy nie za zimno jej jeszcze będzie.

Oraz donoszę, że widziałam film, który mi się bardzo podobał. Nazywa się Nomadland, USA 2020, reż. Chloé Zhao

Film drogi, o kobiecie, która po stracie męża i pracy kupuje kamper i rusza w Amerykę, zatrzymując się wszędzie, gdzie uda się znaleźć tymczasową pracę, poznając innych współczesnych nomadów.

  

Przez moment pomyślałam - czymże jest to nasze życie, czy warto się tak czymkolwiek przejmować, może trzeba pozwolić mu płynąć. Ale jednak film to film, a życie to życie, jakkolwiek autentycznie by nie wyglądała Frances McDormand...

 

Zapomniałabym, co mi się wczoraj przydarzyło. Mieliśmy otóż do godz. 24.00 napisać test online z kursu. Byłam po piątkowej migrenie dość wykończona, ale zwlokłam się do biurka i napisałam. A problem z tym jest taki, że trzeba wpisywać  te literki z czeskimi znakami. Mam skopiowany alfabet w notatniku i cały czas się muszę przełączać i pojedyncze literki kopiować. A są takie wyrazy, że nawet ich pięć potrafią zawierać! I otóż napisałam już wszystko, namęczywszy się cholernie, chciałam tylko zerknąć na samą górę testu przed zamknięciem i... postawiłam niechcący kursor poza obrębem testu. Wyszłam z niego! 

Błyskawicznie wróciłam... ale nic tam już nie było. Carta blanca.

Matko, dawno się tak nie wkurw... 

Żeby system nie potrafił zapytać w takim przypadku HALO, IDZIESZ SOBIE? CHCESZ ZAPISAĆ? 

O nie, powiedziałam. Drugi raz ani myślę się tak męczyć.

I poszłam precz.

Zobaczymy, co teraz Nasza Pani zrobi.

No bo jednak test muszę zaliczyć 😏 

 

I WEŹ SIĘ TU CZŁOWIEKU NIE PRZEJMUJ.