Lucyna Legut - Nasza zmierzchowa mama

Dzisiaj post nr 1300, 1300-na książka przeczytana od 2010 roku, okrągluśka taka liczba trochę, a tu znów przykra niespodzianka na blogspocie, znów nowa wersja i znów szukanie tej starej. Grożą, że teraz to już naprawę tylko do końca września stara będzie do dyspozycji. A ja nie mam teraz czasu na uczenie się nowej :) zgodnie z zasadą, że im więcej czasu jest na wykonanie danego zadanie, tym więcej ono go zajmie :)
Skoro skończyły się wakacje i lista zadań, które miałam w lipcu i sierpniu wykonać, została plus minus zamknięta (no nie wszystko udało się zrobić), sporządziłam kolejną. Nazywa się JESIEŃ 2020, ale podejrzewam, że wejdzie i na ZIMĘ 2021. Bo część planów jest taka bardziej dalekosiężna. A o najnowszym - dzisiaj wymyślonym - napiszę następnym razem, bo jeszcze zdjęcia będą potrzebne.

Tymczasem przeczytałam tę Legut. Ja Legut do tej pory nie znałam. Słyszałam o książce dla dzieci Piotrek zgubił dziadka oko, ale nic tej autorki nie posiadam. Jednakże Józefina wspomniała u siebie na blogu o pewnej pozycji wspomnieniowej, z bardzo przyciągającym tytułem Nasza zmierzchowa mama (chwaląc). Uruchomiłam poszukiwania i udałam się do biblioteki na Rajskiej, gdzie na szczęście posiadają tak antyczny egzemplarz - z 1979 roku. To już coraz większa rzadkość w bibliotekach :(

Nie lubię tego zwyczaju dawania na okładce fragmentu tekstu ze środka. Skoro już mam książkę w ręku, to sobie mogę ją przekartkować i zobaczyć, czy mi leży. Na okładce wolałabym dostać informację bądź to o autorze bądź o samej książce. No, pożaliłam się - ale to jedyne, na co mogę ponarzekać :) Książka, jak napisała Józefina, jest przeciekawa, to prawda.

W ogóle to Lucyna Legut ma wielką intuicję do świetnych tytułów. Zobaczcie choćby spis treści:

A przede wszystkim ma wielką UWAŻNOŚĆ. Siła rzeczy porównywałam to, co ona przekazała o życiu swojej matki (a co czerpała z jej opowieści), z tym, co ja bym mogła opowiedzieć. Niestety niewiele, nie tylko dlatego, że życie mojej mamy nie było aż tak ciekawe (myślę zresztą, że w każdym życiu są interesujące momenty)... Zabrakło mi właśnie tej uważności na bliską osobę. Zabrakło też czasu. Rzadko się widywałyśmy. Autorkę z matką dzieliło w dorosłym życiu 700 km, ale gdy już matka do niej przyjeżdżała, Legut umiała słuchać. Ba, nawet wpadła na ten świetny pomysł, by opowieści matki nagrywać!

I te opowieści są fascynujące, bo to cały świat, który - na szczęście - odszedł (odchodzi?) w przeszłość. Na szczęście, bo kondycja człowieka w środkowej Europie w XXI wieku jest jednak o wiele lepsza niż wtedy, w czasach młodości pani Julii, która co prawda starała się z życia czerpać pełną garścią, ale warunki były, jakie były. Taka bieda, zwłaszcza na wsi, dziś wydaje się niewyobrażalna, a przecież była częścią codzienności. Ignorancja już mniej przemijająca... mentalność się wolniej zmienia...

Siedziałam sobie w sobotnie popołudnie przy otwartym oknie i delektowałam się lekturą :) Nie posiadając balkonu naturalnie.
To już, jak mawiała MOJA mama, ostatnie podrygi. Wygląda na to, że zima idzie... a przynajmniej jesień.

Poczułam się mocno zachęcona do pisarki, więc zamówiłam w bibliotece te Piotrki, co zgubiły dziadka oko. Leżą w przedpokoju na kwarantannie trzy sztuki. Ale wcześniej mam dwie książki do przeczytania/oddania na zaraz, bo kolejka czeka. To mi się nie chce. Ech.

Początek:

Koniec:

Wyd. Wydawnictwo Morskie, Gdańsk 1979, 149 stron
Z biblioteki
Przeczytałam 5 sierpnia 2020 roku


A' propos zbliżającej się jesieni/zimy. Tak przemyśliwam, co dalej z dojeżdżaniem do pracy rowerem... A tu na poniedziałek zapowiedzieli deszcz.
No to już wiedziałam, że będzie wyzwanie.
Mianowicie - poszłam na piechotę. Że pod parasolką, no nie?
Czułam się jak jakaś Siłaczka albo co.
Albo takie dziecko z Naszej zmierzchowej mamy, co to do szkoły musi iść 10 kilometrów.
Ale ja mam tylko 5,5 km. W obie strony fakt, to już czyni jedenaście :)
Nastawiłam budzik na 5.30 (borze szumiący!) i ruszyłam w drogę półtorej godziny przed wyznaczonym terminem stawienia się w robocie. Nie miałam przecież pojęcia, ile mi to zajmie czasu, w życiu tak nie szłam. Przystanek Biprostal osiągnęłam po 29 minutach (hm, nie mam zegarka... znaczy bateria mi się skończyła... sprawdzam czas na wyświetlaczach przystankowych), a po wejściu w progi Fabryki zaraz zapytałam ochrony, która to też jest. Osiągnęłam cel w 61 minut!!!
No bohaterka ze mnie niesamowita.
Za to w drodze powrotnej dorobiłam się jakiegoś odciska czy czego, bo szłam już bez skarpetek (przemokły w drodze tam, przypominam - deszcz lał - może trzeba zainwestować w kalosze?). Wobec tego cieszę się z powrotu pogody czyli z jazdy rowerem, bo chodzenie aktualnie wygląda u mnie jak u takiego żółtego drobiu.
Ale! Wiem już, że mogę!
Córce się chwalę, iż prawdopodobnie nabędę mnóstwo odporności, skoro tak 2h będę zażywać ruchu na świeżym powietrzu.
Ona na to:
- O smogu zapomniałaś?
Fakt, zapomniałam :)