Krzysztof Tomaszewski - Jeden z miliona

Autora nie znam, nie wiem, czy jeszcze coś popełnił oprócz tej książeczki, najprawdopodobniej osnutej na wątkach autobiograficznych. Mogłoby być ciekawe - trudne biedne życie matki i syna, przed wojną i w trakcie, a po wojnie (matka umiera w czasie Powstania Warszawskiego) już sieroce błąkanie się Andrzeja. Ale napisane dość nieporadnie, a przede wszystkim bardzo chaotycznie, to naprawdę robi złe wrażenie. 

Takich sierot jak ty jest dziś w Polsce milion - mówi do bohatera urzędniczka, gdy chłopiec stara się dostać do jakiegoś zakładu. Mamy tu losy jednego z miliona. Gdy w pewnym momencie była mowa o dzieciach mieszkających w ruinach, przypomniała mi się książka Rudnickiej Chłopcy ze Starówki - o wiele lepsza.

Początek:

Koniec:

Wyd. Nasza Księgarnia, Warszawa 1980, 150 stron

Z knihobudki (wzięłam i oddaję)

Przeczytałam 3 listopada 2024 roku

Skoro już o książkach dla dzieci i młodzieży, to chciałabym wspomnieć o Zacofanym w lekturze, który prowadzi Biuro Książek Zaginionych. Najpierw pierwsza edycja, teraz druga. Jeśli szukacie tytułu książki z dzieciństwa, warto tam zajrzeć.

Wyświetliło mi się na FB zdjęcie sprzed 5 lat. Pięć lat, a taka różnica... Tośmy były prawdopodobnie na Wszystkich Świętych w Dżendżejowie, a potem córka się z nas śmiała, że niedaleko pada jabłko od jabłonia 😂

Dziś, cóż. Ani gazety, ani książki (a pomyśleć, że gdy tu się przeniósł przed 17 miesiącami, zaprowadziłam hasztag Lektury Ojczastego), ani ubranie... Życie w łóżku i piżamie. Dziś ma przyjechać brat, zawsze wtedy idziemy na spacer, więc jedyna okazja do ubrania się - ale dziś nie wiem, według mnie jest za zimno dla kogoś, kto siedzi nieruchomo na wózku. Ech, szkoda, że nie mamy balkonu, zawsze mógłby na parę minut się wywerandować.
 

Sobota: 7.483 kroki - 4,8 km

Niedziela: 5.337 kroków - 2,7 km

Poniedziałek: 17.579 kroków - 10 km

Tak, wczoraj trochę pochodziłam 😁 Albowiem: jest problem, zwłaszcza gdy się zrobiło zimno, że zaraz chce mi się sikać - i wczoraj w połowie przebieżki przypomniałam sobie, że w Pradze w takich przypadkach idę do urzędu albo przychodni, co tam znajdę po drodze. Więc tutaj też przecież mogę. Nawiedziłam przychodnię pełną ludzi czekających do kardiologa i szczęśliwa (że ja nie muszę) wyszłam z cichej klozetki, żeby kontynuować marsz. Lubię zaglądać w okna, a w porze, gdy już się ściemnia, ludzie często zapalają światło, ale jeszcze nie zasłaniają okien, więc można się pogapić, przynajmniej do tych na parterze 😁 

O tym, że przywlokłam do domu OSIEM książek, nie ma co wspominać 🤣 Naprawdę do przeczytania i oddania 😁