Maria Dąbrowska - Noce i dnie

Epickie. Epickie.
I to czytane zaraz po Jeźdźcu Miedzianym, tym dobitniej podkreśliło różnice między czytadłem a arcydziełem. Aż mi się wierzyć nie chce, że od szkolnych czasów Nocy i dni nie czytałam. A może dobrze, że tak się odleżało, że nie spowszedniało, że potrafiło mocno uderzyć do głowy?

Ech, ludzie, Barbara Niechcic to ja. Żałuję, że nie mam możliwości w tym momencie obejrzenia filmu (mam go jeszcze na kasecie VHS, a tymczasem magnetowid w domu wciąga taśmę, ale może to będzie doping do naprawienia go po powrocie), z tego, co - niewyraźnie - pamiętam, odnoszę wrażenie, iż w filmie Niechcicowa została przedstawiona jako większa histeryczka niż to jest w książce; niemniej jednak ja też żyję w nieustannej trwodze, drżąc o wszystko. Wieczne zmartwienie :)

Czując, jak wiele treści książkowych wypływa z życiorysu autorki, miałabym wielką ochotę zapoznać się z jej Dziennikami. Ale, bagatela, nie taka to prosta sprawa, okazuje się. W domu są, z tego, co pamiętam, w wersji 5-tomowej, ale teraz czytam w internecie, że to była mocno ocenzurowana wersja. Potem wyszła edycja 7-tomowa, a 4 lata temu wydano pełnych 13 tomów, ale w mikroskopijnym nakładzie 300 egz. i kompletnie nieopracowane, bez przypisów. Wygląda na to, że najprościej byłoby się zapoznać z jednotomowym wyborem...

A ja się dziwię samej sobie, że takie dziadowskie wydanie Nocy i dni kupiłam kiedyś. Obwoluty się sypią, papier już pożółkł przez 45 lat, gdy u kogoś te tomy stały na półce - choć ich nie czytał, bo trafiły się nierozcięte kartki i to akurat, gdy czytałam w tramwaju, co zmusiło mnie do posłużenia się... grzebieniem :)
Tramwajem bowiem urządzam długie wycieczki: z mego "miejsca wygnania" do prawdziwego domu jadę godzinę, a jeździć trzeba, bo raz doglądać, co tam się, panie dziejku, dzieje, a dwa, że co trochę coś, a to wymiana wodomierza, a to wezwać hydraulika ze spółdzielni do spuszczenia wody z pionu. Niemniej jednak triumfalnie donoszę, że w toalecie już wyflizowane, a w łazience zaczęte, więc kto wie, może za tydzień skończą. Niechcicowie też musieli czekać, aż się nowe mieszkanie w Krępie pomaluje i wyschnie :)


Początek pierwszego tomu:

i koniec tomu piątego:

Wyd. Czytelnik Warszawa 1968, wyd.XVI, stron: 267 + 259 + 339 + 301 + 433
Z własnej półki (kupione 30 czerwca 2011 w ś.p. antykwariacie przy ul. Szpitalnej za 21,20 zł)
Przeczytałam 16 sierpnia 2013