Susanne Wiedemuth, Brigitte Nader - Opowiastki dla małych śpioszków + PRAGA druga środa

Nie dla mnie znaczy się - kiedy ja się wyśpię???

Książeczka w wersji mini mini, a jednak zawiera osiem bajeczek. Wiecie, dlaczego nie widujemy już krasnoludków? Bo gdy raz przyszła do lasu hałaśliwa rodzinka i zaanektowała całą polanę, nie tylko ustawiając grilla, ale włączając też radio i robiąc z polany śmietnik, krasnoludek, który tam mieszkał, rozpowiedział wszystko w całym królestwie krasnoludków i odtąd żaden z nich nie chciał mieć z ludźmi nic wspólnego. No.

Wyd. Egmont Polska, Warszawa 1994, stron 16

Przełożył: Janusz Rajchman

Ilustrował: Felicitas Kuhn

Przeczytałam 21 maja 2025 roku

 

Praga, dzień ósmy

Wydawałoby się, że niby nic takiego, że wiele dziś nie zdziałałam, ale jak sobie podsumuję, to wychodzi multum.

Wczoraj z pociągu widziałam uroczą stacyjkę po drodze, w dodatku z knihobudką! Czyli już wiedziałam, co zrobię dziś rano - znów na pociąg  9.43, cel Satalice.

 

W budce zrobiłam dokładny przegląd i wytypowałam dwie sztuki. Jak myślicie, którą zabrałam ostatecznie?

Po tej inwentaryzacji ruszyłam szukać tego, co wczoraj wieczorem wypatrzyłam na mapie. Chodziło o trabanta i barokową kaplicę. Satalice są częścią Pragi dopiero od lat 70-tych i zachowały w dużej mierze charakter wioski czy małego miasteczka - moje ulubione klimaty (do zwiedzania, niekoniecznie do mieszkania). Wszędzie domki, czasem mieszkańcy zrobią sobie artystyczną wizytówkę przy wejściu, na przykład państwo Wróblowie 😀

 

Właśnie ulicę Trabantską zobaczyłam na planie i zainteresowało mnie, skąd taka nazwa. A tu okazuje się, że urząd miał szczęśliwy pomysł umieścić w różnych ulicach tabliczki z informacjami, co i jak. Věra przypomniała sobie, że faktycznie jeździła tam swoim trabantikiem do serwisu 😁

 

Oczywiście trabant musi być, na pamiątkę starych czasów.

 

Pogubiłam się, gdzie miała być kaplica, więc wstąpiłam do urzędu, żeby dopytać, a tam zero frontem do gości, nikogutko w zasięgu wzroku, drzwi do biur pozamykane. A chciałam im pogratulować tego pomysłu z tablicami 😒 No cóż, nie to nie. Pan na poczcie obok zapytany o kaplicę co prawda sumitował się, że on nie jest miejscowy (to co ja mam powiedzieć), ale myśli, że to będzie tam, gdzie zatáčka (zakręt) autobusów. Obeszłam kaplicę wkoło i tyle było zwiedzania, wiadomo, że zamknięte 😁 Ale jak by ktoś chciał, to w piątek z okazji Nocy Kościołów będzie otwarta od 16.00 do 20.00!

Kaplicę według legendy ufundowała jedna hrabianka, która będąc w ciąży udawała się z Pragi na zamek małżonka, ale w pobliżu tego miejsca chwyciły ją przedwcześnie bóle porodowe, wzywała więc pomocy św. Anny składając ślub, że jeśli szczęśliwie powije dziecię, to postawi tu nową kaplicę (wcześniej stała tu mała kapliczka św. Anny właśnie).

Przystanek koło kaplicy nazywa się tak:

I nie ma się co śmiać, bo z jakiegoś powodu obora to park albo zwierzyniec. No dobra, tak naprawdę śmieszy do tej pory, choć dawno już wiem, co znaczy.

A tu się przestraszyłam mijając zaparkowane auto!

 

Na mapie był zaznaczony pomníček Petra Gregora. Szukałam, kto zacz; nie znalazłam. Na miejscu okazało się, że to klasyka powypadkowa - na trawniku między jezdnią a chodnikiem postawiony krzyż i znicze. Nie wiem, czy coś takiego powinno się umieszczać na mapie, przecież to interesuje jedynie rodzinę.

 

Obejrzałam jeszcze dwa prawdziwe pomniki: jak można się domyśleć - ofiar I wojny światowej i obok ofiar II wojny światowej. Wszędzie tak mają, że po I wojnie postawili pomnik, to po drugiej też musieli, bo co, ofiary gorsze? Tam się wydarzyła w 1945 roku tragedia, gdy amerykańscy lotnicy rozpoczęli bombardowanie lotnisk wojskowych i innych obiektów i okolic, gdzie mieli przebywać Niemcy. Mieszkańcy Satalic w większości uciekli w pola, co okazało się tragicznym błędem. W sumie było ponad 60 śmiertelnych ofiar. 

W tym również 13 osób, które schowały się w piwnicy jednego z domów. Przy wejściu do piwnicy stała beczka z naftą, przywieziona poprzedniego dnia do sklepu, który prowadziła rodzina. Jedna z bomb trafiła w tę beczkę i wybuch zablokował wyjście z piwnicy, a dym z płonącej nafty zadusił wszystkich.

Na tym zakończyłam zwiedzanie Satalic i wróciłam na stację, po drodze jeszcze czytając na jednej z tablic, że aleja prowadząca na kolej była w XIX wieku cała wysadzana kasztanowcami, żeby jaśnie państwo jadące z zamku niedaleko powozem/karetą na pociąg nie cierpiało zbytnio od słońca 😂 Do dziś przetrwały dwa, ale gigantyczne.

A ponieważ powrotny pociąg zawiózł mnie na inną stację niż ta, z której wyjeżdżałam, skorzystałam z okazji, żeby wreszcie wyfocić miejsce, gdzie w czasach minionych - na rogu, na wysokości pierwszego piętra - milicjant miał przylepioną do ściany oszkloną budkę, z której pilnował ruchu ulicznego na skrzyżowaniu. Nad kawiarnią Arco.

A jak do tej budki się dostawał? Otóż ten narożny filar jest w środku pusty i tam miał drabinę. Żeby nie wspinał się po ciemku część filara była przeszklona luksferami. Wieść gminna niesie, że gdy wydarzyła się jakaś stłuczka, to zanim zlazł na dół po tej drabinie kierowcy dawno się zdążyli ulotnić 😂

No - i znów jeden z punktów na liście odhaczony 😉

Obiad, odpoczynek, a plan na popołudnie był krótki, bo zapowiadali deszcz od 15.00 - zlokalizować drewnianą willę gdzieś tam za cmentarzem Olszańskim. 

Dobiegał z niej męski głos, a gdy młody człowiek z aktówką wyszedł na balkon z jakimś drugim, już wiedziałam, że to gość z realitki (biura nieruchomości). To się potwierdziło, gdy podeszłam do willi z drugiej strony - wisi płachta, że jest na sprzedaż. Kupujemy? Będziemy wszyscy jeździć do Pragi, pokoi tam dość 🤣

 

Krótka piłka rozwinęła się w cały szereg dupereli, bo nie zaczęło padać jednak - zrobili mnie w konia, nie miałam planu B, więc obchodziłam okolice dokumentując a to pomnik w miejscu dawnej osady bezdomnych (ha!) a to przeglądając knihobudki (na szczęście nic ciekawego) a to pakując się na velodrom.

Aż dotarłam do parku Malešickiego, który jest genialny, tyle ma atrakcji, zwłaszcza wodnych.

 

Nie złaziłam go całego, nogi mnie już bolały i chciałam wracać do domu, więc poszłam na autobus, ten wysadził mnie z powrotem przy cmentarzu Olszańskim - to był znak, żeby jednak cmentarz zaliczyć 😉 I co, nogi przestały boleć! Tak że spędziłam resztę popołudnia spacerując po alejkach.

 

Jakie wzruszające pożegnanie! Aż mi się płakać chciało!

 

I jaka wzruszająca maminka! Od razu mi się odezwały wyrzuty sumienia, że to już dwa lata, jak u swojej mamy nie byłam, no ale jak?

 

A że jeszcze mi było mało, wracając do miasta przeniosłam się w czasie z wieku XIX do XXI (pogubiłam się, w którą stronę powinnam odwrócić zdjęcie 🤣).

 

W domu ledwo ciągnąc nogę za nogą zobaczyłam na dole siostrę, która jakieś gary zmywała przy otwartych drzwiach i wyjechałam z pytaniem, jak to jest: niegdyś na ich stronie czytałam, że można u nich mieszkać maksymalnie 7 dni, ja w maju przyjeżdżam na dziesięć, a bardzo mi się tu podoba i chętnie bym w przyszłym roku zamieszkała. A siostra na to, że to już się zmieniło i można dłużej 😍 Tak że jak tylko Open House poda do wiadomości termin przyszłorocznego festiwalu, zaraz zrobię rezerwację 😁 Z tym się należy spieszyć, bo w ciągu roku szkolnego są do dyspozycji jedynie dwa pokoje, a wiadomo, że maj jest najbardziej obleganym miesiącem. 

20.143 kroki - 14,1 km

Moje giry, ratunku!!!