Joseph Conrad - Smuga cienia

 

Ludzie kochani, co to się porobiło!

Kończyłam czytać książkę w pośpiechu w czwartkowy wieczór, żeby następnego dnia rano napisać post, bo potem miałam jechać do Dżendżejowa, wzięłam wolne z pracy, bowiem mój brat wybył na Mazury, więc trzeba się było zająć Ojczastym. 

Tymczasem już w nocy z czwartku na piątek córka dostała swoich palpitacji sercowych i jednocześnie biegunki, temperatura, a o szóstej rano i ja (oprócz biegunki wymioty). Czyli klasyczna jelitówka.

U nas pierwszy raz, zero doświadczenia.

Przy czym wiadomo, że się z tego nie umiera, więc nie ma co się zbytnio przejmować, ale co z Ojczastym? Na szczęście okazało się, że pani Grażynka nie zaplanowała żadnych wyjazdów na ten weekend, więc w trybie awaryjnym została ściągnięta, ale co się najadłam nerwów, to moje. 

A teraz jest drugi dzień, już nie biegamy do łazienki, córka sobie robi zimne okłady na czoło, bo twierdzi, że ma gorączkę (aczkolwiek termometr pokazuje 36,27). Ja natomiast nie potrafię myśleć o niczym innym, jak o burczeniu żołądka. Matko, jaka jestem głodna! Chciałam nawet ugotować ziemniaki, żeby się nazywało, że obiad wreszcie zjemy, ale wszyscy w kółko o ryżance mówią. Ziemniaki to przynajmniej smaczne by były... Wczoraj przyniosłam sobie do łóżka kromkę chleba (suchą), ale widać jeszcze tak głodna nie byłam, bo ugryzłam raz i na tym poprzestałam. Ale dzisiaj już mam dość tego postu. 

A jeszcze w czwartek wieczorem wyjęłam z zamrażalnika białą kiełbasę, bo miałam gotować żurek do zabrania do Dżendżejowa, trzeba ją będzie wyrzucić :( 

No więc tyle mam do powiedzenia dziś, w sobotnie południe. Piszę z łóżka, bom za słaba, żeby się utrzymać dłuższą chwilę w pozycji siedzącej przy biurku.

A co Smuga cienia? To chyba mój pierwszy Conrad, nie wiem, czy jeszcze coś czytałam. Wiadomo, że tematyka (a może raczej entourage) marynistyczna - co dla mnie nie jest jakoś szczególnie pociągające, morze mnie raczej przeraża i te statki jak łupinki miotane falami - tu akurat właśnie nie miotane i sytuacja żaglowca pełnego ludzi opanowanych przez zarazę jeszcze gorsza - ale tak naprawdę chodzi przecież o coś innego: o gwałtowne dojrzewanie młodego człowieka, który nie bardzo wiedział, czego chce od życia i nagle dostał olbrzymią szansę, której nie mógł się spodziewać w swoim wieku i przy braku odpowiedniego doświadczenia (został kapitanem statku). Coś, co jawiło się jako wstęp do wspaniałej kariery, a na tym etapie życia wręcz jako ukoronowanie dotychczasowych marzeń, okazało się punktem wyjścia do zrozumienia, czym jest odpowiedzialność za drugiego człowieka.

Początek:

Koniec:

Półka - Hemingway już stoi tak, jak powinien 😁

Wyd. PIW, Warszawa 1958, 159 stron

Tytuł oryginalny: The Shadow Line

Przełożyła: Jadwiga Korniłowiczowa

Z własnej półki

Przeczytałam 4 maja 2023 roku