Franciszek A. Bielaszewski - Tak, panowie, idę umrzeć. O Hrabalu i piwoszach

 

To była druga CIENKA książeczka, którą zabrałam w podróż. 

Zastanawiam się nad tym swoim upodobaniem ostatnio do cienkich książek. Niby sobie to zawsze racjonalizuję - że do tramwaju, że do pociągu. Ale tak naprawdę to chyba po prostu wolę teraz rzeczy krótsze, a długie, obszerne jakoś mnie zniechęcają. Pomyśleć, że w dzieciństwie podczas czytania chciało się, żeby książka nigdy się nie skończyła!

Teraz można pomyśleć, że nie chodzi mi tyle o czytanie, co o odfajkowywanie kolejnych i kolejnych pozycji 😂 A przecież tak nie jest - nie umiem żyć bez czytania. Całe życie z nosem w książkach.

Widać taki czas. 

Znalazłam to kiedyś na allegro nie szukając czyli przypadkiem, bo nie miałam pojęcia o istnieniu tej książeczki. Może mi się pokazało, gdy szukałam czegoś Hrabala. A może znalazłam u sprzedawcy, u którego zamawiałam coś innego?

Niestety to egzemplarz biblioteczny, co widać wszędzie: na okładce, na grzbiecie, w środku. Biblioteka Publiczna Miasta Warszawy, Wypożyczalnia nr 43. Brzydko mieć takie książki w domu. Chociaż przecież mają też swoją historię...

Na początku nie spodobała mi się. Czytam - pierwsza strona, druga strona - ciągle te wielokropki, te fragmenty zdań. A potem zdałam sobie sprawę, że przecież tak się właśnie gada w gospodzie, a cała książka to pokłosie tych wieloletnich rozmów przy stole štamgastów czyli bywalców danego lokalu. Słynne hrabalowskie pábení - snucie opowieści dziwnej treści, jak się mawia u mnie w domu.

Piwiarnia U zlatého tygra, o której tu się od razu na początku wspomina, jako tej najbardziej związanej z Hrabalem - żeby było śmieszniej znajduje się przy ulicy Husovej, gdzie mieszkam ostatnimi czasy. I nie poszłam tam nigdy.

Ja się jakoś boję. No co ja tam niby miałabym robić? Gapić się na słynny stół i wypatrywać, kto tam teraz siedzi? Czy upewniać się, że On tam już naprawdę nie siedzi? 

W ogóle te najsłynniejsze praskie knajpy mają złą renomę w sensie traktowania turystów - a kto jest turystą, od razu widać. To już wolę wcale nie iść 😄 Ale sam czeski zwyczaj chodzenia do gospody i spędzania tam całych wieczorów wydaje mi się... interesujący. Inna sprawa, że gdy przechodzę koło stałych bywalców w ogródku mojej osiedlowej piwiarni, nie jestem zainteresowana 😁 

Może to dlatego, że czeska gospoda wytworzyła w dużym stopniu czeską kulturę. To był ośrodek życia towarzyskiego, społecznego, w gospodzie zawiązywały się amatorskie teatry (a Czesi mają ogromną tradycję takowych) i rozmaite stowarzyszenia.

Początek:

Koniec:

Półka trochę czeska, ale nie tylko. Tu muszę donieść, że trochę ostatnio poprzestawiałam i zrobiło mi się miejsce na jakieś 6-8 książek, więc z lekkim sercem posłałam zamówienie do księgarni. Bo od 2019 roku wyszło sporo pragensie, a w walizce tego nie przywiozę (chyba, że wyrzucę z niej w Pradze wszystko inne). I teraz dostałam info z czeskiej poczty, że 10 lipca paczka została wysłana do kraju przeznaczenia. A poczta polska twierdzi, że do tej pory takiej przesyłki nie zarejestrowano. Pani z księgarni (która mnie zatytułowała paní Malgorzatová 😅) zadzwoniła do czeskiej poczty, gdzie jej powiedziano, że przesłanie paczki do innego kraju trwa nieraz i dwa tygodnie. 

Fajnie. Dostanę te książki przed wyjazdem czy nie?

Wyd. Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2003, 123 strony

Z własnej półki

Przeczytałam 18 lipca 2021 roku

Polecam świetny film na You Tube - PÓŁTORA KOTA /Полтора кота, reż. Andriej Chrżanowskij, 2002

Złożony z urywków wspomnień, wierszy, rysunków Josifa Brodskiego, a opowiadający o czasach jego dzieciństwa w ukochanym Leningradzie aż do momentu, gdy władza radziecka go, delikatnie mówiąc, wyprosiła z ojczyzny.

To takie preludium do pełnometrażowego filmu Półtora pokoju. Zbieram się do obejrzenia go już od kilku lat. Najwyraźniej filmy też ostatnio lubię tylko "cienkie" - tu 27 minut 😏

A skąd półtora kota? Sąsiedzi Achmatowej mieli kota-bandytę. Poetka mawiała:

- To nie kot, to... po prostu półtora kota! 

 

Są napisy angielskie dla niekumatych!