Aleksander Puszkin - Eugeniusz Oniegin

 Zdecydowanie najlepszy dzień w tym tygodniu! Wiadomo, że skoro piątek, to z definicji najlepszy, ale tym razem najnajlepszy. Niedługo po 11.00 Derechcja się zawinęła do auta i odjechała w siną dal na miesiąc 😍 A żegnając się powiedziała, że możemy wyjść o 13.00. Co też skrzętnie uczyniłam. I dzięki temu dostałam się w sam środek burzy i gradobicia, ale co tam!  Nawiasem mówiąc, dotarłam do sąsiedniego bloku i dalej już się nie dało, bo ten grad wielkości powiedzmy moreli zagrażał mojej parasolce. Schroniłam się pod daszkiem nad wejściem do klatki, ale kulki lodu waliły z taką siłą, że ich fragmenty rozbryzgiwały się o chodnik i istniało ryzyko, że mi pokaleczą nogi, więc musiałam - jak jakiś roznosiciel ulotek - dzwonić do kogoś domofonem, żeby mnie wpuścił na klatkę 😂

To jednak naprawdę NIC, skoro od tej pory leżę do góry brzuchem 😃 Zrobiłam tylko jedno pracownicze postanowienie noworoczne wakacyjne, że posprzątam na swoim biurku, bo odkąd jestem w sekretariacie, to co się dzieje u mnie, przechodzi tzw. ludzkie. Wpadam, rzucam coś... i leży.

A poza tym, będę się poświęcać Pradze na pełen etat, znaczy przygotowaniom. Ech, życie jest piękne 😍😍😍

/a potem zamkną granice i nigdzie nie pojadę/

Tymczasem wreszcie przeczytałam Puszkina. Nie był to jakiś wielki wysiłek, w sensie, że książka owszem, jest gruba - w tej edycji - ale czcionka wielka, papier też porządnej grubości, plus ilustracje - nie byle jakie, bo Szancera! 

Jest to takie prezentowe wydanie, dużego formatu, zakładam, że kiedyś miało obwolutę i bardzo szkoda, że zaginęła w toku dziejów. Zresztą, co tu zakładać, wpisałam do wyszukiwarki i są zdjęcia, na okładce dwaj przyjaciele, Oniegin i nieszczęsny Leński, oczywiście też spod pędzla Szancera. No trudno, nie ma i nie będzie.

Ojczasty dwa lata później kupił 5-tomowe Dzieła wybrane Puszkina, więc Eugeniusz Oniegin się dubluje, ale przecież ani nie zdekompletuję Dzieł, ani nie pozbędę się tego wydania, o którym dziś. Zresztą - wiadomo, że tak jak przyjemniej pije się piwo ze szklanki niż z puszki lub butelki, tak przyjemniej czyta się poematy w ozdobnym wydaniu z obrazkami niż z Dzieł zebranych, wybranych bądź wszystkich 😄 

/vide ostatnia lektura Pana Tadeusza/

Tak więc w podeszłym wieku wreszcie wiem dokładnie, jak to z tym Onieginem było, jak to biedak cierpiał na spleen i brak życiowych celów w Petersburgu, jak to odziedziczywszy spadek zakopał się na wsi i rozkochał w sobie młodą niewinną Tatianę, nie potrafiąc jednak odwzajemnić uczuć, jak w wyniku kaprysu, głupiego zatargu i fałszywej dumy zabił w pojedynku przyjaciela (ach, czy autor mógł wiedzieć, że sam kiedyś tak zginie), jak potem...

A nie, nie napiszę, co potem, bo może ktoś z Was nie zna poematu (mówię może, z pewną taką nieśmiałością, że są takowi, że nie tylko ja jedna do tej pory nie czytałam, zawsze to jakaś pociecha w nieuctwie ) i zechce poznać?

Koniec:

Półka - przepraszam bardzo za jej wygląd 😕 Tam stoją płyty, a że był jeszcze kawałek miejsca, upchnęłam duże formaty - jak widać, wszystkie bez obwolut... A nie, Myszeidos ma.

Wyd. PIW, Warszawa 1954, stron 200

Tytuł oryginału: Евгений Онегин

Przełożył: Adam Ważyk

Z własnej półki

Przeczytałam 4 lipca 2021 roku

 

Obejrzałam, ludziska, dwa filmy, ale to jeszcze w zeszłym tygodniu, więc nie ma się co chwalić takim osiągnięciem, można się najwyżej podzielić informacją. Oba filmy radzieckie, no bo skoro Puszkin, to nie będziemy mieszać dwóch różnych systemów walutowych, prawda?

Film NIE MOŻET BYT (Не может быть) czyli TO NIEMOŻLIWE!, reż. Leonid Gajdaj, 1975

Bardzo zabawny, według opowiadań Zoszczenki. Trzy nowele o różnych cwaniakach i chytrusach z porewolucyjnych lat... a może po prostu o ludziach, którzy nie zważając na czasy, w jakich przyszło im żyć, usiłują sobie to życie jakoś ułożyć.

 

 

Drugi film już mi się mniej podobał. 

PRIJEZŻAJA (Приезжая), reż. Walerij Łonskoj, 1977

Żanna Prochorienko przyjeżdża do wioski uczyć geografii w miejscowej szkole i zakochuje się w niej szofer z kołchozu. Ale Maria ma już kilkuletnią córkę i nieudany związek za sobą, więc jest ostrożna. Postać głównej bohaterki w ogóle do mnie nie przemawia, na pewno nie jest to film, do którego bym chciała wrócić.

A na koniec polecam znów filmik z Korei - tym razem (również) o tym, jak wygląda segregacja śmieci na osiedlu. Powiedzmy, od drugiej minuty. Mnie szczęka opadła. A drugi raz opadła, gdy - 5:20 - zobaczyłam przeprowadzkę. Znaczy tylko chwilkę z zewnątrz, myślę, że gdy się Wiola będzie przeprowadzać, to dokładnie wszystko zrelacjonuje, ale sam pomysł, jak to zrobić, żeby nie obijać mebli na klatce czy w windzie - niegłupi 😜

    

O, a cóż to tak rozstrzeliło? Ja nie kazałam 😠