Raymond Chandler - Długie pożegnanie

To znalezisko z półki w Jordanówce to strzał w dziesiątkę. Równo miesiąc temu ze zdumieniem stwierdziłam, że tego nie miałam - bo przyniosłam do domu na wszelki wypadek, nie będąc pewna, czy mam czy nie - a przecież taki znany tytuł. I nawet nie wiem, czy jednak kiedyś to czytałam, pożyczone czy co. Chyba jednak nie, nie przypominam sobie nic z fabuły ani z postaci.

To jest taka książka, że z jednej strony chciałoby się czytać ją jak najdłużej, żeby tej przyjemności wystarczyło chociaż na tydzień, a z drugiej - no nie sposób zwlekać, można nawet poświęcić kolejny odcinek Chirurgów (jesteśmy już w dwunastym sezonie i co gorsza Derek umarł, jak mogli mi to zrobić!).

Philip Marlowe (tu pisany jako Filip, Bóg wie dlaczego; jaki znowu Filip, z konopi czy co) poznaje pewnego pijaczynę o angielskich manierach, ale ta znajomość nie wyjdzie mu na dobre. Czego zresztą może się spodziewać podrzędny prywatny detektyw? Właśnie się dowiedziałam, że po angielsku ten zawód nazywa się private eye, no kto by przypuszczał.

W ogóle życiorys Chandlera  przeczytany na ciotce Wiki dostarczył mi wzruszeń: na przykład pisarz ożenił się z matką kolegi z wojska, zresztą dopiero po śmierci własnej matki, bo ta się temu ożenkowi stanowczo sprzeciwiała 😂 A gdy po 30 latach żona zmarła, wpadł w depresję i próbował popełnić samobójstwo. Depresja nie pozwoliła mu nawet odebrać prochów żony i zdaje się została ona dokooptowana do jego grobu wiele lat później. To tyle ploteczek, reprodukuję pierwszą stronę powieści, ale ostatniej Wam oszczędzę, bo jeśli ktoś zechce się w przyszłości zapoznać z tym dziełem, to chyba by go szlag trafił (nawiasem, spotkamy się tu z pisownią szlak dokładnie w tym samym kontekście, aj, gdzie była korekta) 🤣

Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie, byście zobaczyli motywację Marlowe'a, by zostać detektywem 😁

Wyd. Czytelnik, Warszawa 1979, 414 stron

Seria z jamnikiem

Tytuł oryginalny: The Long Good-Bye

Przełożył: Krzysztof Klinger

Z własnej półki

Przeczytałam 12 czerwca 2024 roku

Udałam się we wtorek w nocy (no dobrze, była 6.10) pod przychodnię, coby zająć sobie kolejkę w celu zamówienia wizyty domowej dla Ojczastego. Jestem już w pewnym wieku, w dodatku dość osłabiona chorobą, więc chyba się nie ma co dziwić, że zabrałam ze sobą krzesło?

Byłam po pierwsze pierwsza, a po drugie o w pół do siódmej przyszła pani z recepcji i łaskawie wpuściła wszystkich do środka, więc posiedziałam tylko 20 minut. Ale oczywiście musieliśmy odczekać jeszcze te pół godziny do podniesienia rolety w okienku. 

Tak czy siak wizyt domowych już na ten dzień nie było, jednak Ojczasty został zapisany na środę, dzięki czemu jest już osłuchany, zaantybiotykowany, dostał milion innych medykamentów, z których połowa - po przeczytaniu przeze mnie ulotek - prawdopodobnie pójdzie do kosza, bo nie ma możliwości wytłumaczenia głuchemu, jak ma je zażyć. No nic, wsparliśmy przemysł farmaceutyczny, a że lekarz nie pomyślał, to trudno. 

Czy to jest koklusz czy nie, nie wiemy i się nie dowiemy. Infekcja i tyle. Za to z badania krwi wynikło, że jestem cokolwiek anemiczna i będę brać żelazo, co ponoć wiąże się z bardzo ciekawymi efektami ubocznymi... 

Ja anemiczna? Z moimi kilogramami? Hm.