Joanna Chmielewska - Lesio

Z powodu tej książki wrąbałam się w to całe odkurzanie, które mi tak bardzo daje popalić. Mianowicie ubzdurałam sobie nagle, że chcę ją ponownie po latach przeczytać, zaczęłam szukać i... kamień w wodę. Pamiętałam, gdzie stała (w drugim rzędzie) jeszcze kilka lat temu, ale w międzyczasie pozbyłam się tamtego regału i zamówiłam w jego miejsce nowy (cóż to była za cudowna decyzja, swoją drogą, nie dość, że zyskałam 6 szuflad, to jeszcze znacznie więcej miejsca na książki) i zaszło spore przemeblowanie. Szukałam więc Lesia, szukałam, aż w końcu powiedziałam sobie dość tego, wszystko dam do katalogu, który był dość zaniedbany, a przy okazji się odkurzy.
I robię to od grudnia, panie dziejku...
Dziś, gdy to piszę, jestem w połowie. Staram się teraz, podczas izolacji, odwalić jedną - dwie półki dziennie, ale różnie to idzie.
W każdym razie niedawno wyciągnęłam właśnie jedną półkę, a tam:

Znalazło się!
Pod znakiem zapytania stanęła kontynuacja całej afery :)
Ale nie, jak zaczęłam, to skończę :)
Tymczasem przeczytałam tego cudownie odnalezionego Lesia i... i rozczarowanie. Jakoś go tak lepiej pamiętałam sprzed 30 lat. Nigdy nie znalazł się w tych ukochanych Chmielewskich, tu od zawsze króluje Wszystko czerwone, ale myślałam, że będzie śmieszniejszy. Tymczasem - nudził, całe partie tekstu przebiegałam wzrokiem, byle szybciej.
W dodatku fatalne wydanie, jakość (pożółkłego) papieru i druku, że lepiej nie mówić, przy sztucznym świetle czytało się okropnie, strasznie męczyło oczy.
Niektóre powroty więcej obiecują, niż spełniają.

Wyd. Czytelnik Warszawa 1989, 221 stron
Z własnej półki
Przeczytałam 29 kwietnia 2020 roku

A tutaj powinna być rubryka NAJNOWSZE NABYTKI, ale nie będzie, ponieważ:
a/ paczka z antykwariatu w Pradze została wysłana na ten adres, co zwykle czyli do pracy, mimo, że podałam adres domowy
b/ druga paczka, z drugiego antykwariatu w Pradze, całkiem dla mnie nowego, ale widzę, że porządna firma (tylko ceny wyższe), dotarła dziś i w związku z tym jeszcze ze dwa dni będzie spoczywać w kwarantannie na podłodze w przedpokoju :) Nie ma to, jak poćwiczyć się w cierpliwości! A moim skromnym zdaniem, są tam skarby... w sensie publikacji o Pradze, oczywizda!
Miejsce na to wszystko się znajdzie, gdy oddam książki do bibliotek, no ale to nie wiadomo, kiedy nastąpi?

Dopisek
Właśnie znalazłam w zdjęciach ten regał, o którym wyżej piszę :) To ostatni regał w tym domu zrobiony... to znaczy teoretycznie miałabym jeszcze jeden pomysł, też byłoby to zastąpienie starego nowym, lepiej wykorzystującym miejsce... ale nie wiem, przecież staram się nie wydawać pieniędzy od jakiegoś czasu, więc...
No, więc to jest ten najnowszy regał - fota nosi datę 23 marca 2016, regał świeżo zmontowany...

A niżej - w kilka dni później, już wszystko poukładane. I ile jeszcze miejsca! To miejsce się od tamtych czasów dokładnie wypełniło drugimi i nawet w kilku przypadkach trzecimi rzędami (przy małych formatach). Jeszcze mi się wtedy nie śniło o Pradze, wiedziałam już, że jadę za dwa miesiące, ale kto mógł przypuszczać, że tak mnie CHYCI :) A dziś siedem z tych półek to praskie właśnie.

A gdyby się ktoś zastanawiał, dlaczego drzwi od szafy są do połowy ciemniejsze, to służę wyjaśnieniem. Zaczęłam czyścić (logicznie, od dołu, prawda?), po chwili wkurwiło mnie to, że się tak popularnie wyrażę i rzuciłam to w diabły. Jakiś czas później doczyściła córka :)
Minęły cztery lata, może by znowu trzeba czyścić te lamelki? Ale nic nie widać, pewnie są równomiernie brudne :)